به گزارش

، بررسي فرهنگ هاي پيش از دوران كتابت نشان مي‌دهد كه همه آن ها از سنت داستان گويي شفاهي برخوردار بوده اند.

بنابراين داستان از زمان پيدايش انسان وجود داشته است و به يقين قدمت داستان گويي پيرامون آتش قبايل اوليه به هزاران سال مي‌رسد.

نمونه هاي آنچه ما داستان كوتاه مي‌خوانيم در پاپيروس هاي مصر كهن در 3 تا 4 هزار سال پيش از ميلاد ديده مي شود بدين ترتيب اسطوره ها، افسانه ها و مثل ها يي كه از فرهنگ هاي كهن به جا مانده شباهت چشم گيري با داستان كوتاه از نظر شكل و روايت دارد.

بيشتر آنچه از ادبيات شفاهي دوران گذشته در جنگ ها يا نوشته هاي گوناگون به ما رسيده با مجموعه داستان هاي امروز شباهت دارد و قصه هاي كوتاه دكامرون، كنتربري، هزار افسان و كليله و دمنه چند نمونه از آن ها به شمار مي‌روند كه در قرون وسطي قرن چهاردهم تهيه شده اند.

در دوران رنسانس هم جنگ هاي قصه و لطيفه رواج داشته و قدمت بررسي و جمع ‌آوري قصه ها، افسانه ها و سرودهاي آن ها به دست عتيقه شناسان و دانش پژوهان ديگر به قرن هفدهم مي‌رسد.

با وجود اين سنت طولاني بسياري از منتقدان و پژوهندگان توافق دارند كه داستان كوتاه آن گونه كه ما امروزه مي‌شناسيم از داستان هاي كوتاه اوايل قرن نوزدهم متفاوت است زيرا اسطوره ها و مثل ها همان مقاصد داستان كوتاه را بيان نمي‌كنند و اينكه هدف اوليه داستان هاي كهن انتقال ارزش هاي فرهنگي تبيين ريشه هاي اصل و نسب و انتقال اصول اخلاقي بوده در حالي كه داستان كوتاه مدرن كمتر از عقيده هاي اساسي فرهنگي سخن مي‌گويد.

بدين ترتيب ميان شكل هاي جديد و قديم داستان تفاوت هاي آشكاري وجود دارد اما اينكه بگوييم چه وقت و كجا نخستين داستان كوتاه به وجود آمده كاري دشوار است يك نظريه مي‌گويد داستان در اوايل قرن نوزدهم در آمريكا به دست نويسنده اي به نام واشينگتن ايرونيگ به وجود آمده و مورخان ادبي ديگري نيز هوفمان را اولين نويسنده داستان كوتاه مي‌دانند./ي2