به گزارش گروه علمي باشگاه خبرنگاران؛ مزاياي سرمايه گذاري براي ارتقا سلامتي در اين دوران عبارت است از سلامتي كودكان خردسال، بهبود سلامتي در سراسر دوران زندگي و بازده اقتصادي به جامعه از طريق كاهش هزينه هاي مراقبتي و افزايش بهره وري اقتصادي. اثرات يك شروع خوب در زندگي، يعني حمايت مناسب از مادران و فرزندان براي يك عمر باقي مي‌ماند. كندي رشد و ضعف حمايتي مي تواند باعث افزايش خطرات جسماني در طول زندگي و كاهش قدرت ادراكات احساسي – عملكردي در دوران بزرگسالي گردد. تكامل كودك از دوران جنيني آغاز مي‌شود و با مراقبت و تغذيه مطلوب در دوران بارداري، فرصت رشد و تكامل مطلوب كودك كه حق طبيعي اوست فراهم مي‌شود.

مهم ترين دوران تكامل مغزي كودك در دو سال اول زندگي است كه نقش قابل ملاحظه اي بر عملكرد ذهني، جسمي، رواني، اجتماعي و ايمني كودك دارد. سن بارداري يكي از مهمترين عوامل تعيين كننده بقاي نوزاد مي ‌باشد.

در سال 1340 شمسي سازمان بهداشت جهاني، «سن حاملي» را به عنوان معياري براي تعريف نوزادان زودرس معرفي كرد. طبق نظر اين سازمان، زايمان پره ترم به زايماني اطلاق مي شود كه جنين پس از 20 هفتگي كامل بارداري و قبل از تكميل 37 هفتگي بارداري متولد شد. نوزادي كه حاصل چنين زايماني باشد زودرس بوده و مشكلاتي، حيات وي را تحت تاثير قرا رمي‌دهند.

از علل اصلي مرگ و مير نوزادان در كشورهاي پيشرفته،‌زايمان زودرس (پره ترم) بوده است. نوزادان به دلايل مختلف در معرض خطرهاي بيشتري براي عوارض كوتاه مدت و بلند مدت، از جمله ناتواني جسمي و تكامل ذهني هستند. در 2 سال اول زندگي نوزاد نارس احتمالا از نظر رشدي نسبت به نوزاد ترم (رسيده) هم سن خود،‌عقب ماندگي جسمي دارد، اما انتظار بر اين است كه اين نوزاد نيز همان توالي شاخص هاي رشدي هر كودك ديگري را بگذراند.

اين تاخير در رشد نوزاد نارس در حدود 2 سالگي به تدريج جبران خواهد شد و هنگامي كه كودك به سنين پيش از مدرسه رسيد، 2 تا 4 ماه تفاوت از لحاظ سن يا رشد مشكلي براي كودك در ميان هم سالانش ايجاد نمي كند.

اما بايد در مورد اختلالات يادگيري در ا يشان، هوشيار بود زيرا اين اختلالات، كه ناشي از نارسي است، در سال‌هاي اوليه مدرسه خود را نشان مي‌دهند.

زايمان زودرس يك حادثه جدي براي مادر و نوزاد بوده و 5-10% از حاملگي‌ها رخ مي‌دهد. اما شيوع آن بسته به جمعيت هاي مخلتف ووضعيت اقتصادي و اجتماعي در جوامع مختلف متفاوت مي‌باشد. اما با همين ميزان شيوع به عنوان عامل دو سوم از مرگ و ميرهاي دوران بارداري و نوزادي شناخته مي‌شود. /ع