آسمان خراش آبی
سازندگان "آسمان خراش آبی" بر این باورند که تاثیرات ناشی از تغییرات آب و هوایی تنها به معنی یک پیشرفت طبیعی است که ما روزی برای ادامه زندگی به دریاها نقل مکان خواهیم کرد. به همین دلیل آنها این سازه مستحکم را برای زندگی انسان بر روی آب طراحی کردند. آسمان خراش آبی با تامین انرژی مورد نیاز خود از طریق انرژی جنبشی موج و باد، و همچنین انرژی خورشید و انرژی زیستی موجود در آب، دریا را به مکانی ایده آل برای زندگی تبدیل خواهد کرد. این سازه شناور بر روی آب قادر خواهد بود غذای خود را از طریق کشاورزی، پرورش آبزیان، و هیدروپونیک(کشاورزی در آب) تامین کند. جنگل کوچکی در قسمت بالایی آسمان خراش آبی وجود دارد. این قسمت از سازه مجهز به توربین، باغ، و دام های مورد نیاز انسان نیز می باشد. مناطقی که برای زندگی به آن اختصاص داده شده دقیقا در زیر سطح دریا قرار گرفته که از نور طبیعی خوبی هم برخوردار است.

شهرهای شناور هلندی
هلندی ها به ساخت و ساز در مناطق سیل خیز عادت دارند، بنابراین شاید برای آنها کاملا طبیعی به نظر برسد که برای مقابله با تغییرات آب و هوایی شهرهای شناوری را روی آب بسازند. بر اساس نقشه "شرکت طراحی دلتاسینک"، شهرهای شناور به گونه ای ساخته خواهند شد که با بالا آمدن سطح آب، آنها هم به صورت شناور بالا خواهند آمد و به زیر آب نمی روند. از بلوک های بزرگی از اسفنج های پلی استرین که متصل به چهارچوب های بتونی هستند برای شناور ماندن ساختمان های گنبدی این شهر استفاده خواهد شد. این ساختمان ها به وسیله پل های عابرپیاده شناوری بهم متصل خواهند بود. همچنین بزرگراه های شناوری هم ساخته خواهد شد تا شهرها را به هم وصل کند. انرژی گرمایی سطح اقیانوس شهر را گرم خواهد کرد.

جزایر پلاستیکی
"ریشی سووا" در سال 1998 اولین جزیره مصنوعی و شناور خود را با استفاده از 250 هزار بطری پلاستیکی ساخت. او امروز در جزیره اسپیرال، جزیره کوچک تری که برای ساخت آن از 100 هزار بطری پلاستیکی استفاده کرده، زندگی می کند. از ویژگی های این جزیره می توان به وجود یک خانه، چندین ساحل زیبا، چندین استخر شنا، و حتی آبشاری که با انرژی خورشید کار می کند، اشاره کرد.

نقشه "رامون نوستر"، از جزیره سووا هم بلندپروازانه تر است. این معمار قصد دارد جزیره ای شناور از مواد بازیافتی که مساحتش معادل با مساحت جزایر هاوایی است را بسازد. جزیره شناور او از زباله های پلاستیکی در اقیانوس آرام ساخته خواهد شد. این جزیره نه تنها از مواد بازیافتی ساخته شود، بلکه با کشاورزی بر روی آب و تامین انرژی از طریق انرژی موج و خورشید، کاملا مستقل و خودکفا خواهد بود. نوستر امیدوار است حداقل 500 نفر بتوانند در این جزیره ساکن شوند و از کشت مصنوعی خزه های دریایی و توالت های کمپوستی لذت ببرند. در توالت های کمپوستی فضولات انسانی با روش هایی طبیعی و بدون دخالت مواد شیمیایی به مواد معدنی تبدیل می شوند. این تبدیل از طریق باکتری های هوازی و در محیطی مرطوب انجام می شود.

شهرهای نیلوفری دوستدار محیط زیست
"وینسنت کالباتِ" معمار، طراح شهرهای نیلوفری شناور و خودکفا بر روی آب است . این شهرها از واحدهایی تشکیل شده اند که هر کدام ظرفیتی بالغ بر 50 هزار نفر را دارد. طراح این شهرها از نیلوفرآبی برای ساخت آنها الهام گرفته است. از فیبرهای پلی استر در ساخت این شهرها استفاده خواهد شد. شهرهای نیلوفری در اطراف یک تالاب مرکزی که از آب پاک باران پر شده ساخته خواهند شد. این شهر دارای سه سازه کوه و دریا مانند است که به محل کار، مرکز خرید، و مکان های تفریحی اختصاص داده شده است. مزارع آبی و باغ های معلق در زیر سطح آب قرار خواهند گرفت و انرژی شهرها فقط از طریق انرژی های قابل تجدید تامین خواهد شد. رویایی شهر نیلوفری کالبات در سال 2100 به واقعیت تبدیل خواهد شد.

دکل های نفتی
هزاران دکل نفتی بر روی آب های سیاره زمین بدون مصرف مانده اند. "کو ای کی" و "هور سو ورن" طرح جالبی پیشنهاد داده اند تا این سازه های غول پیکر را بار دیگر زنده و آنها را به مکان های مستحکمی برای زندگی تبدیل کنند. لایه ای از "فوتوولتائیک" بر سقف دکل ها می تواند انرژی خورشید و باد را جمع کند و انرژی حاصل از جزر و مد هم مکملی برای انرژی خورشیدی خواهد بود. در این طرح از تمامی قسمت های سازه استفاده خواهد شد و این امکان را به مردم می دهد که هم در زیر و هم بالای سطح آب زندگی کنند. زیست شناسان دریایی و سایر دانشمندان می توانند در آزمایشگاه هایی که در زیر آب قرار دارند، کارهای تحقیقاتی خود را انجام دهند./ ق پ