به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ؛ خانم ظريفه قاضی زاده یک زن که مادر15 فرزند است به عنوان شهردار انتخاب شده است.

 هنگامی که به مردان روستای ناوآباد در ولایت بلخ گفت تلاش خواهد کرد به روستا برق برساند او را مسخره کردند اما وی تاکید کرد برای رسیدن به هدف خود پافشاری می کند.

وی افزود:" اگر لازم باشد لباس مردانه می پوشم و سبیل مصنوعی خواهم گذاشت و شبانه سوار بر موتور می شوم."

ظریفه قاضی این سخنان را در سال 2004 ؛ سالی که در انتخابات شکست خورده بود به مردم روستا گفته بود. اما سرانجام توانست برق را به روستا برساند. دو سال بعد برخی مردان از او خواستند برای تصدی پست شهرداری روستا داوطلب شود و سرانجام به این سمت رسید.

ظریفه در حال حاضر تلاش می کند مراقب فعالیت شبکه برق روستا باشد؛ اگر کسی اقدام به سرقت برق کند او را بازخواست می کند و می گوید:" نمی توانم اجازه دهم این کار را بکنند زیرا این برخلاف قانون است."

وی می افزاید:" اگر هنگام شب اتفاقی در روستا به وقوع پیوندد و باید اقدام فوری انجام دهم لباس مردانه بر تن می کنم و سوار بر موتور از منزل خارج می شوم."


در مناطق روستایی در افغانستان به ندرت می توان زنانی را مشاهده کرد که موتورسواری می کنند به همین دلیل خانم قاضی لباس مردانه می پوشد و سبیل مصنوعی می گذارد تا نگاه ها را از خود دور کند.

او همچنین بارها خودروهایی را که در گل و لای گرفتار می شوند بوسیله تراکتور خود بیرون می کشد.

مولوی سید محمد یکی از ساکنان روستا می گوید :" وی کارهایی می کند که مردان از انجام آن عاجز هستند."

او یک بار نیز زیورآلات طلای خود را فروخت تا هزینه سفر به کابل را تامین کند و پنج ماه بعد توانست برق را به روستا برساند.وی برای جمع آوری هزینه برق رسانی پول قرض کرد و منزل خویش را تا زمان بازپرداخت قرض به رهن گذاشت.قاضی زاده می گوید:" مردم روستا تنها زمانی که برق به روستا رسید دریافتند چگونه پول را تامین کردم. آنها سرانجام پول جمع کردند و هزینه مورد نیاز تامین شد."

وي سپس پول اضافی به دست آمده از هزینه تامین برق را برای ساخت یک پل کوچک بر روی یک رود خطرناک هزینه کرد تا روستا را به راه اصلی وصل کند.

قاضی زاده همچنین برای ساخت اولین مسجد در روستا همکاری کرد. برخلاف دیگر مساجد ، مسجد روستای ناوآباد به گونه ای ساخته شده است که هم مردان و هم زنان می توانند در آن نماز بخوانند.

این اقدام های بزرگ در روستای کوچک ناوآباد توسط زنی انجام می گیرد که در سن 10 سالگی ازدواج کرده و اولین فرزند خود را در 15 سالگی به دنیا آورده بود. او سالهای طولانی در یک روستای دورافتاده به همراه خانواده همسر خود زندگی کرده بود.


در دوره حکومت طالبان به همراه همسرش به مزار شریف مرکز بلخ مهاجرت کرد و اولین گام ها برای فعالیت اجتماعی داوطلبانه را آنجا برداشت.

وی به همراه دیگر داوطلبان در طرح واکسیناسیون کودکان شرکت کرده و به شکل مخفیانه به آموزش کودکان پرداخته بود.

او که در سن 50 سالگی 36 نوه دارد رئیس شورای زنان روستا نیز هست. ظریفه در منزل خود جلسات زنانه برگزار می کند و آنها را تشویق می کند که مانند او وارد جامعه شوند.