به گزارش  سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از فارن پالیسی-  همیشه شاهد این امر بوده ایم که اسرائیل و دوست همیشگی او ایالات متحده آمریکا فعالیت های هسته ای ایران را بزرگ نمایی کرده و این کشور را تهدیدی برای منطقه معرفی کرده اند. اما باید دید چه کسی تهدید واقعی است و برای منطقه خطر بزرگی می تواند باشد.

 بنا بر اين گزارش اولا، ایران  از سال 1956 عضو آژانس بین الملی انرژی هسته ایست. ایران در آن زمان به سرعت معاهده منع ساخت سلاح های هسته ای را امضاء کرد، معاهده ای که ساخت سلاح های هسته ای را ممنوع می کرد.

اما اسرائیل چه؟

این کشور حتی عضو آژانس نیست و حتی ان.پی.تی را نیز امضاء نکرده است. تاکنون هیچ گونه بازرسی از تجهیزات هسته ای اسرائیل بازدید نکرده است.

دوم ، بنا به گزارشات، اسرائیل ، دویست بمب هسته ای دارد. در حالی که نگرانی بزرگ آمریکا و رژیم صهیونیستی این است که شاید روزی ایران بخواهد تنها به یک عدد بمب هسته ای دست یابد.

تاکنون، نه تنها دولت اسرائیل تمام مکانیزم های نظارت بین الملل را رد کرده است، بلکه قلدر بازی هم در می آورد. چگونه و چرا؟

درواقع مقامات اسرائیلی ادعا می کنند که تمام کشورهای خاور میانه  به جز تل آویو باید تحت نظارت شدید بازرسان آژانس بین المللی هسته ای باشند. انگار آن ها باور دارند که داشتن سلاح های هسته ای حق مسلم یهود در منطقه ای است که مملو از باورهای دینی گوناگون می باشد. آن ها حتی حقی برای این کشورها قائل نمی شوند که اورانیوم را غنی سازی کنند چه برسد به اینکه سلاح هسته ای داشته باشند.

اسرائیل این همه حق تبعیض آمیز را از کجا آورده است؟ آیا جز این است که اسرائیل با اجازه ی آمریکا می تواند علیه صدها میلیون مردم منطقه بایستد؟

سوم ، ایران هرگز متهم به جرائم جنگی یا جرائم علیه بشریت نشده است.  از زمان آغاز به کار شورای حقوق بشر سازمان ملل، اسرائیل بارها متهم به نقض قوانین حقوق بشر در غزه شده است.

به علاوه، نماینده سازمان ملل و حقوق بشر در اسرائیل، این کشور را متهم به جرائم جنگی از طریق کشتار غیرقانونی، خشونت بی مورد و شکنجه و تجاوز آشکار به کشتی صلح ام. وی. ماوی. مارمارا کرده است.

چهارم ، اسرائیل و حامیان آن حقوق تک محور اسرائیل را بر مبنای این بهانه می دانند که " اسرائیل در خطر حمله قرار دارد". احتمالا دولت های دیگر منطقه نگرانی های امنیتی ندارند؟.  در حالی که تاریخ نشان داده است که اسرائیل همیشه تجاوزگر بوده است.

پنجم ، نه تنها ایران به هیچ کشوری در قرن های 20 و 21  حمله نکرده است، بلکه قربانی جنگی شده است که در آن هزاران نفر از مردم این کشور با حمایت های آمریکا و کشورهای غربی به خاک و خون کشیده شده اند.

تاریخ آشکارا بیان می کند که یهود به سرزمین های فلسطینی مهاجرت کرده و آن جا را اشغال کرده است. در پی این اشغال در سال 1984 تا امروز، رژیم صهیونیستی ظلم هایی علیه مردم فلسطین اعمال کرده که قابل وصف نیست. فلسطینی ها را به زور از خانه هایشان بیرون کردند، آن ها را از حقوق اولیه منع کردند .

اسرائیل ادعا می کند که یک کشور است. یک کشور مدرن با مرزهای ملی خود شناخته می شود. سوال اینجاست:

مرزهای جغرافیایی اسرائیل کجا هستند؟  اسرائیل هیچ مرزی را برای خود قائل نمی شود. همه جای دنیا مال من است".

یکی از اقدامات جهانی برای حل بحران خاور میانه قطع نامه 181 نشست عمومی سازمان ملل بود. در این قطع نامه مشخصا بیان شده است که چهل و پنج درصد اراضی متعلق به فلسطینیان است. به قول جرمی هاموند: این قطع نامه به زبان ساده یعنی: " سرزمین عرب ها را از آن ها گرفته و دو دستی تقدیم یهود کنیم. بنابراین قطع نامه، قرار بود 44 درصد اراضی به اسرائیل برسد. یک درصد باقی مانده قرار بود منطقه بین المللی شود. اما اسرائیل هیچ وقت این قطع نامه را نپذیرفت. به علاوه، اسرائیل در سرزمین های اشغالی شروع ساخت شهرک کرده است. از طرف دیگر، دو تا سه میلیون فلسطینی که سرزمین های اشغالی زندگی می کنند، "شهروند" به حساب نمی آیند. آن ها نه پاسپورتی دارند و نه از حقوق شهروندی می توانند استفاده کنند.  اسرائیل تمام پیشنهادات برای حل مناقشات را رد کرده است، حتی پیشنهاداتی که از طرف هم پیمانان نزدیک خود بوده است. به نظر می رسد که استراتژی اسرائیل خریدن وقت است تا بوسیله آن براي  اولین نسل فلسطینی ها غالب شود و با کش دادن مسئله اراضی اشغالی می خواهد  این مسئله  به فراموشی سپرده شود.

ششم، همان طور که گفته شد، اسرائیل دو بار به کشورهای همسایه حمله و آنجا را بمب باران کرده است، از قبیل عراق و سوریه به بهانه های هسته ای. در واقع، اسرائیل به هر دلیلی به کشورهای منطقه حمله نظامی کرده است. زیاده خواهی های هسته ای رژیم صهیونیستی، تهدید بزرگی برای منطقه به حساب می آید. اسرائیل قوانین بین المللی را بیهوده نادیده می گیرد.

و اخرین مورد: براساس "تروریسم"، اسرائیل بسیاری از فلسطینی ها را  با روش های تروریستی به قتل رسانده است. اسرائیل با این قانون که اگر خشونتی توسط خود ما یا دوستان ما انجام گیرد از دسته بندی تروریسم خارج می شود، دست به هر کاری میزند. اسرائیل آنقدر اقدامات تروریستی انجام داده است که در این فرصت کوتاه مجال نمی شود درباره آن صحبت کرد. همین اواخر، ترور چهار دانشمند هسته ای ایران بوده است.

با این اوصاف، اسرائیل  چه حقی دارد تا  درمورد مسائل هسته ای ایران اظهار عقیده کند؟

آیا اوباما یا دولت ایالات متحده اخلاقا حق دارند تا از اسرائیل دفاع کرده و وحشیگری های این رژیم را توجیح کنند؟ در حالی که حتی هیچ مدرکی مبنی بر دستیابی ایران به سلاح هسته ای پیدا نکرده است؟