دروغ بزرگ آمريكا و ديگر صاحبان سلاح هسته اي
پايگاه اينترنتي ميدل ايست آنلاين، نوشت؛ آمريكا و ديگر كشورهاي دارنده تسليحات هسته اي در مورد تلاش خود براي منع گسترش اين نوع تسليحات دروغ مي گويند، هدف آنها از مخالفت با هسته اي شدن كشورهاي ديگر، آن است كه اين كشورها به جمع حاضران و باشگاه هسته اي نپيوندد.
به گزارش
سرويس بين الملل باشگاه
خبرنگاران به نقل از "ميدل ايست آنلاين"؛ امانوئل والسترين، "محقق ارشد دانشگاه ييل" آمريكا، در مقاله اي كه در ميدل ايست آنلاين منتشر شده، گفته است؛ تمام تلاش آمريكا و ديگر دارندگان تسليحات هسته اي، آن است كه كشور ديگري به جمع آنها ملحق نشود.
هدف آنها مبارزه با گسترش تسليحات هسته اي نيست؛ بلكه آنها مي خواهند اين انحصار را فقط در اختيار خود داشته باشند.
مخالفت اين كشورها با ايران را نيز مي توان در همين راستا دانست. والسترين مي گويد؛ پس از آنكه آمريكا در سال 1945 ميلادي دو بمب هسته اي را به ژاپن انداخت، جهان همواره نگران وقوع يك "آرماگدون هسته اي" بوده است.
برخورداري آمريكا از بمب اتم، به اين كشور برتري نظامي فراواني مي داد. آمريكا مي خواست انحصار برخورداري از بمب هسته اي را فقط خود در دست داشته باشد و ديگر كشورها مي خواستند اين انحصار طلبي را بشكنند.
اول و پيش از همه، اتحاد جماهير شوروي مي خواست چنين كاري كند و در سال 1949 موفق شد.
ترس از وقوع يك فاجعه باعث شد، اين دو "ابرقدرت" توافقنامه اي منعقد كنند كه "اولين استفاده كننده" اين بمب نباشد.
با وجود بدبيني هايي كه دوطرف نسبت به يكديگر داشتند، اين قرارداد تا به امروز پابرجا مانده است.
اما، سه كشور ديگر نيز معتقد بودند كه مستحق قرار گرفتن در "باشگاه هسته‌اي ها" هستند. انگليس توسط ايالات متحده به اين باشگاه دعوت شد و فرانسه و چين هم بي توجه به تمام فشارها و خواهش ها، هسته اي شدند. بنابراين، تا سال 1970 ميلادي هر پنج كشور عضو دائم شوراي امنيت سازمان ملل متحد قدرت هاي هسته اي شدند.
پس از اين مقطع بود كه آمريكا سعي كرد در اين باشگاه را به روي كشورهاي ديگر ببندد. آنها معاهده منع اشاعه هسته اي را مطرح كردند. اگر هر كشور ديگري (بجز پنج كشور ذكر شده) از توليد تسليحات هسته اي صرفنظر كند، بجاي آن دو چيز دريافت مي كند:
**حق برخورداري از انرژي اتمي براي مصارف صلح آميز
** قولي از سوي پنج كشور دارنده تسليحات هسته اي مبني بر اينكه آنها حاضرند براي كاهش زرادخانه هاي هسته اي خود و حركت به سوي نقطه صفر، مذاكره كنند.
تمام كشورهاي جهان بجز سه كشور پاكستان، هند و رژيم اسرائيل اين معاهده را امضاء كردند. اين سه سلاح هسته اي توليد كردند و با وجود مخالفتهاي اوليه، به جمع اعضاي باشگاه هسته اي پيوستند.
اين معاهده از همان ابتدا دو مشكل داشت؛ مشكل اول اين است كه پنج كشور عضو دائم شوراي امنيت و (تا حدي اسرائيل، هند و پاكستان) قصد كاهش تسليحات هسته اي خود را نداشتند و هرگز هم چنين كاري نكرده اند.
اخيرا به منظور اخذ تائيديه كنگره آمريكا براي تمديد معاهده ان پي تي پس از انقضاي مهلت 25 ساله، باراك اوباما ارتقاء تسليحات هسته اي كشورش را اعلام كرد. بدون شك همه قدرت هاي هسته اي جهان نيز همين كار را تقليد مي كنند.
مشكل دوم، مسئله فني است كه اثرات سياسي فراواني دارد. به نظر مي رسد يك كشور براي بدست آوردن حق استفاده صلح آميز از انرژي اتمي، بايد به ميزاني از توانمندي فني برسد كه آن وقت يك گام فراتر رفتن و ساخت تسليحات هسته اي بسيار آسان خواهد بود.
اما، اين حق يك مشوق بزرگ بوده كه به كشورهاي غير هسته اي پيشنهاد شده تا با "عدم توليد سلاح هسته اي" موافقت كنند.
اين دو مشكل باعث شده ما امروز به اينجا برسيم. پنج كشور اول هسته اي در حال افزايش تسليحات خود هستند.
همزمان ايالات متحده آمريكا و (برخي ديگر) سخت در تلاش است قدرت هاي غير هسته اي را از حقي كه آنها طبق معاهده اي كه امضاء كرده بودند دارند، محروم كنند. اين همان چيزي است كه در مورد ايران هم صادق است.
آنچه كه ايالات متحده و اسرائيل در مورد آن با هياهو عنوان مي كنند، اين است كه ايران براي برخورداري از حقي كه معاهده ان پي تي به اين كشور مي دهد، قابل اعتماد نيست زيرا ايران آن وقت يك گام پيشتر خواهد رفت (و بمب اتم خواهد ساخت) و از آن براي حمله به اسرائيل استفاده خواهد كرد.
كره شمالي از معاهده "ان پي تي" خارج شد و اكنون نهمين قدرت هسته اي جهان است. كشورهاي بسياري در همان مسيري كه ايران قدم گذاشته، وارد شده اند. يعني سطح فني فرآيند هسته اي خود را به بحث و مناظره گذاشته اند، اما به نظر مي رسد ايالات متحده آمريكا فكر مي كند "قابل اعتمادتر" هستند و بنابراين در مورد‌ان جار و جنجال نمي كند.
اين گزارش تصريح مي كند؛ همه دروغ مي گويند، هيچ يك از آنها براي جلوگيري از وقوع يك فاجعه هسته اي تلاش نمي كنند. آنها فقط تلاش مي كنند موقعيت ژئوپلتيك خود را در برابر رقباي خود حفظ يا بهبود بخشند.
هيچ كس بمب را براي انداختن آن بر سر ديگري نمي خواهد. همه بمب را براي آن مي خواهند تا هيچ كشوري بر سر آنها بمبي نيندازد.
اين بن بست كلي است كه ادامه هم خواهد داشت. مصالحه در اين مورد (از بين بردن بمب ها و تسليحات هسته اي) به نفع هيچ كشوري نيست، بنابراين جهان به سوي توليد سلاح هسته اي در تمام نقاط پيش مي رود.
اين گزارش اين وضعيت را خطرناك خواند، اما احتمال وقوع فاجعه هسته اي را بسيار كم و يك در هزار دانست، البته عنوان شده است همين يك مورد هم بسيار زياد است.
قرارداد عدم استفاده از بمب اتم در مورد ايالات متحده و شوروي سابق مفيد واقع شد. براي پاكستان و هند هم كار كرده است، اما چرا نبايد اين قرارداد در مورد قدرت هاي هسته اي بيشتر كارگر نباشد. قدرت هسته اي در حال حاضر تنها كسب برتري ژئوپلتيكي نيست، بلكه اعتبار و افتخار نيز محسوب مي شود.
هدف آنها مبارزه با گسترش تسليحات هسته اي نيست؛ بلكه آنها مي خواهند اين انحصار را فقط در اختيار خود داشته باشند.
مخالفت اين كشورها با ايران را نيز مي توان در همين راستا دانست. والسترين مي گويد؛ پس از آنكه آمريكا در سال 1945 ميلادي دو بمب هسته اي را به ژاپن انداخت، جهان همواره نگران وقوع يك "آرماگدون هسته اي" بوده است.
برخورداري آمريكا از بمب اتم، به اين كشور برتري نظامي فراواني مي داد. آمريكا مي خواست انحصار برخورداري از بمب هسته اي را فقط خود در دست داشته باشد و ديگر كشورها مي خواستند اين انحصار طلبي را بشكنند.
اول و پيش از همه، اتحاد جماهير شوروي مي خواست چنين كاري كند و در سال 1949 موفق شد.
ترس از وقوع يك فاجعه باعث شد، اين دو "ابرقدرت" توافقنامه اي منعقد كنند كه "اولين استفاده كننده" اين بمب نباشد.
با وجود بدبيني هايي كه دوطرف نسبت به يكديگر داشتند، اين قرارداد تا به امروز پابرجا مانده است.
اما، سه كشور ديگر نيز معتقد بودند كه مستحق قرار گرفتن در "باشگاه هسته‌اي ها" هستند. انگليس توسط ايالات متحده به اين باشگاه دعوت شد و فرانسه و چين هم بي توجه به تمام فشارها و خواهش ها، هسته اي شدند. بنابراين، تا سال 1970 ميلادي هر پنج كشور عضو دائم شوراي امنيت سازمان ملل متحد قدرت هاي هسته اي شدند.
پس از اين مقطع بود كه آمريكا سعي كرد در اين باشگاه را به روي كشورهاي ديگر ببندد. آنها معاهده منع اشاعه هسته اي را مطرح كردند. اگر هر كشور ديگري (بجز پنج كشور ذكر شده) از توليد تسليحات هسته اي صرفنظر كند، بجاي آن دو چيز دريافت مي كند:
**حق برخورداري از انرژي اتمي براي مصارف صلح آميز
** قولي از سوي پنج كشور دارنده تسليحات هسته اي مبني بر اينكه آنها حاضرند براي كاهش زرادخانه هاي هسته اي خود و حركت به سوي نقطه صفر، مذاكره كنند.
تمام كشورهاي جهان بجز سه كشور پاكستان، هند و رژيم اسرائيل اين معاهده را امضاء كردند. اين سه سلاح هسته اي توليد كردند و با وجود مخالفتهاي اوليه، به جمع اعضاي باشگاه هسته اي پيوستند.
اين معاهده از همان ابتدا دو مشكل داشت؛ مشكل اول اين است كه پنج كشور عضو دائم شوراي امنيت و (تا حدي اسرائيل، هند و پاكستان) قصد كاهش تسليحات هسته اي خود را نداشتند و هرگز هم چنين كاري نكرده اند.
اخيرا به منظور اخذ تائيديه كنگره آمريكا براي تمديد معاهده ان پي تي پس از انقضاي مهلت 25 ساله، باراك اوباما ارتقاء تسليحات هسته اي كشورش را اعلام كرد. بدون شك همه قدرت هاي هسته اي جهان نيز همين كار را تقليد مي كنند.
مشكل دوم، مسئله فني است كه اثرات سياسي فراواني دارد. به نظر مي رسد يك كشور براي بدست آوردن حق استفاده صلح آميز از انرژي اتمي، بايد به ميزاني از توانمندي فني برسد كه آن وقت يك گام فراتر رفتن و ساخت تسليحات هسته اي بسيار آسان خواهد بود.
اما، اين حق يك مشوق بزرگ بوده كه به كشورهاي غير هسته اي پيشنهاد شده تا با "عدم توليد سلاح هسته اي" موافقت كنند.
اين دو مشكل باعث شده ما امروز به اينجا برسيم. پنج كشور اول هسته اي در حال افزايش تسليحات خود هستند.
همزمان ايالات متحده آمريكا و (برخي ديگر) سخت در تلاش است قدرت هاي غير هسته اي را از حقي كه آنها طبق معاهده اي كه امضاء كرده بودند دارند، محروم كنند. اين همان چيزي است كه در مورد ايران هم صادق است.
آنچه كه ايالات متحده و اسرائيل در مورد آن با هياهو عنوان مي كنند، اين است كه ايران براي برخورداري از حقي كه معاهده ان پي تي به اين كشور مي دهد، قابل اعتماد نيست زيرا ايران آن وقت يك گام پيشتر خواهد رفت (و بمب اتم خواهد ساخت) و از آن براي حمله به اسرائيل استفاده خواهد كرد.
كره شمالي از معاهده "ان پي تي" خارج شد و اكنون نهمين قدرت هسته اي جهان است. كشورهاي بسياري در همان مسيري كه ايران قدم گذاشته، وارد شده اند. يعني سطح فني فرآيند هسته اي خود را به بحث و مناظره گذاشته اند، اما به نظر مي رسد ايالات متحده آمريكا فكر مي كند "قابل اعتمادتر" هستند و بنابراين در مورد‌ان جار و جنجال نمي كند.
اين گزارش تصريح مي كند؛ همه دروغ مي گويند، هيچ يك از آنها براي جلوگيري از وقوع يك فاجعه هسته اي تلاش نمي كنند. آنها فقط تلاش مي كنند موقعيت ژئوپلتيك خود را در برابر رقباي خود حفظ يا بهبود بخشند.
هيچ كس بمب را براي انداختن آن بر سر ديگري نمي خواهد. همه بمب را براي آن مي خواهند تا هيچ كشوري بر سر آنها بمبي نيندازد.
اين بن بست كلي است كه ادامه هم خواهد داشت. مصالحه در اين مورد (از بين بردن بمب ها و تسليحات هسته اي) به نفع هيچ كشوري نيست، بنابراين جهان به سوي توليد سلاح هسته اي در تمام نقاط پيش مي رود.
اين گزارش اين وضعيت را خطرناك خواند، اما احتمال وقوع فاجعه هسته اي را بسيار كم و يك در هزار دانست، البته عنوان شده است همين يك مورد هم بسيار زياد است.
قرارداد عدم استفاده از بمب اتم در مورد ايالات متحده و شوروي سابق مفيد واقع شد. براي پاكستان و هند هم كار كرده است، اما چرا نبايد اين قرارداد در مورد قدرت هاي هسته اي بيشتر كارگر نباشد. قدرت هسته اي در حال حاضر تنها كسب برتري ژئوپلتيكي نيست، بلكه اعتبار و افتخار نيز محسوب مي شود.
