آسمانها را آذین بسته اند، فرشتگان در هول و ولایند. هفت آسمان را چراغانی کرده اند. فرش قرمز گسترانیده اند از زمین خاکی تا دم در بهشت(!).

بوی عطرافشانی شان کائنات را پرکرده است.

قرار است میهمانی بزرگی برپاشود؛ میهمان ویژه اش "خلیفة الله" است و میزبانی اش با خود ِ"پروردگار".

از عظمت و لطافت رجب و شعبانش حس می شد که باز میزبان قصد دارد سنگ تمام بگذارد،مثل پارسال،مثال پیارسال،مثل... هرسال!

فرشتگان در آن هیاهو در گوش همدیگر زمزمه می کنند:یادتان باشد!چیزی را از قلم نیاندازید!این میهمانان سفارش شده پروردگارند.

دقت کنید!قرارشد در قبال دم و بازدمشان ثواب تسبیح بنویسیم و هنگام خواب،عبادت!اگر آیه ای را زمزمه کردند،ما ثواب ختم کل قرآن را برایشان می نویسیم.ثواب روزه ها و ذکرها و دعاهایشان را که دیگر خودتان می دانید!

تو!یادت باشد،شب اول میهمانی درهای جهنم را ببند!

و تو!تمام درهای آسمان را باز می کنی و تا شب آخر نمی بندی!

حضرت دوست خیال دارد این یک ماه بی بهانه ببخشد،حتی با یک "العفو"ساده ی بنده!چه غوغاییست شبهای قدر!باید نام این میهمانی را "ضیافت عشاق" می گذاشتند.

خوشا بحالشان!چه میهانی ای و چه میزبانی،موجود اگر نظر کرده پروردگار نباشد که اینقدر عزیز نمی شود..

راستی!خبر از میهمانان دارید؟آنها چه می کنند؟حتما الان حسابی به خودشان رسیده اند و آماده اند.

فکرش را کرده ای؟چرا؟

ماهی پر از حس های خوب، پر از قرب، پر از "العفو"های تطهیرکننده، پر از آرزوهای برآورده شده، پر از دعاهای مستجاب، پر از لبیک های عابد و معبودی این میهمانی هر ساله برای چیست؟برای کیست؟فکرش را کرده ای؟....

نکند فرارسیدن میهمانی غافلگیرت کند و وقت خداحافظی دهانت باز باشد که چه بود وچه شد و چه رفت؟