غزلی از مولانا/ بد نیست کمی بیاندیشیم
نویسنده در آخرین یادداشت خود غزلی زیبا از عارف بزرگ، مولانا، در وصف ماه رمضان و روزه داری منتشر کرده است.
به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، وبلاگ بد نیست کمی بیاندیشیم در آخرین یادداشت خود نوشته است:
مـی بـسازد جان و دل را بس عجایب کان صیام گر تو خواهی تا عجب گردی عجایب دان صیام
گـر تـو را سـودای مـعـراج اسـت بـر چـرخ حـیات دانـک اسـب تـازی تـو هـسـت در مـیـدان صـیام
هـیـچ طـاعـت در جـهـان آن روشـنـی نـدهد تو را چــونــک بــهــر دیــده دل کــوری ابـدان صـیـام
چـونـک هـسـت ایـن صوم نقصان حیات هر ستور خــاص شــد بــهــر کـمـال مـعـنـی انـسـان صـیـام
چـون حـیـات عـاشـقـان از مـطـبـخ تـن تـیـره بـود پــس مــهــیــا کــرد بــهــر مـطـبـخ ایـشـان صـیـام
چـیـسـت آن انـدر جـهـان مـهـلـکتر و خون ریزتر بـر دل و جـان و جـا خـون خـواره شـیطان صیام
خــدمــت خــاص نــهــانــی تــیــزنـفـع و زودسـود چـیـسـت پـیـش حضرت درگاه این سلطان صیام
مــاهــی بــیــچــاره را آب آن چــنــان تـازه نـکـرد آنـچ کـرد انـدر دل و جـان‌هـای مـشـتـاقـان صیام
در تـــن مـــرد مـــجـــاهـــد در ره مـــقــصــود دل هـسـت بـهـتـر از حـیـات صـد هـزاران جان صیام
گـر چـه ایـمـان هـسـت مـبـنـی بـر بـنـای پـنـج رکن لـیـک والـلـه هست از آن‌ها اعظم الارکان صیام
لــیــک در هــر پـنـج پـنـهـان کـرده قـدر صـوم را چـون شـب قـدر مـبـارک هست خود پنهان صیام
سـنـگ بـی‌قـیـمت که صد خروار از او کس ننگرد لـعـل گـردانـد چـو خورشیدش درون کان صیام
شـیـر چـون بـاشـی کـه تـو از روبـهـی لرزان شوی چــیــره گـردانـد تـو را بـر بـیـشـه شـیـران صـیـام
بـس شـکـم خاری کند آن کو شکم خواری کند نـیـسـت انـدر طـالـع جـمـع شـکـم خواران صیام
خـاتـم مـلـک سـلـیـمـان اسـت یـا تـاجـی کـه بخت مــی نــهــد بــر تــارک سـرهـای مـخـتـاران صـیـام
خـنـده صـایـم بـه اسـت از حـال مـفـطر در سجود زانـک مـی بـنـشـانـدت بـر خـوان الـرحـمان صیام
در خــورش آن بــام تــون از تـو بـه آلـایـش بـود هـمـچـو حـمـامـت بـشـویـد از هـمـه خذلان صیام
شـهـوت خـوردن سـتـاره نـحـس دان تـاریـک دل نـور گـردانـد چـو مـاهـت در هـمـه کـیـوان صـیام
هـیـچ حـیـوانـی تـو دیـدی روشـن و پـرنـور عـلـم تـن چـو حـیـوان است مگذار از پی حیوان صیام
شـهـوت تـن را تـو هـمـچـون نیشکر درهم شکن تــا درون جــان بــبــیــنــی شــکــر ارزان صـیـام
قــطــره‌ای تــو ســوی بــحــری کــی تــوانـی آمـدن سوی بحرت آورد چون سیل و چون باران صیام
پـای خـود را از شـرف مـانـند سر گردان به صوم زانــک هــسـت آرامـگـاه مـرد سـرگـردان صـیـام
خـویـشـتـن را بـر زمـیـن زن در گـه غـوغای نفس دسـت و پـایـی زن که بفروشم چنین ارزان صیام
گـر چـه نـفـسـت رسـتـمـی بـاشـد مـسـلـط بر دلت لــرز بـر وی افـکـنـد چـون بـر گـل لـرزان صـیـام
ظــلــمــتــی کــز انـدرونـش آب حـیـوان مـی زهـد هـسـت آن ظـلـمـت بـه نـزد عـقل هشیاران صیام
گـر تـو خـواهـی نـور قرآن در درون جان خویش هــســت ســر نــور پــاک جــمــلــه قــرآن صــیـام
بـر سـر خـوان‌هـای روحـانـی کـه پاکان شسته اند مـر تـو را هـمـکـاسـه گـردانـد بـدان پـاکان صیام
روزه چـون روزت کـنـد روشـن دل و صافی روان روز عــیـد وصـل شـه را سـاخـتـه قـربـان صـیـام
در صـیـام ار پـا نـهـی شـادی کـنـان نـه بـا گـشـاد چـون حـرام است و نشاید پیش غمناکان صیام
زود بـــاشـــد کـــز گـــریــبــان بــقــا ســر بــرزنــد هــر کــه در ســر افـکـنـد مـانـنـده دامـان صـیـام
مـی بـسازد جان و دل را بس عجایب کان صیام گر تو خواهی تا عجب گردی عجایب دان صیام
گـر تـو را سـودای مـعـراج اسـت بـر چـرخ حـیات دانـک اسـب تـازی تـو هـسـت در مـیـدان صـیام
هـیـچ طـاعـت در جـهـان آن روشـنـی نـدهد تو را چــونــک بــهــر دیــده دل کــوری ابـدان صـیـام
چـونـک هـسـت ایـن صوم نقصان حیات هر ستور خــاص شــد بــهــر کـمـال مـعـنـی انـسـان صـیـام
چـون حـیـات عـاشـقـان از مـطـبـخ تـن تـیـره بـود پــس مــهــیــا کــرد بــهــر مـطـبـخ ایـشـان صـیـام
چـیـسـت آن انـدر جـهـان مـهـلـکتر و خون ریزتر بـر دل و جـان و جـا خـون خـواره شـیطان صیام
خــدمــت خــاص نــهــانــی تــیــزنـفـع و زودسـود چـیـسـت پـیـش حضرت درگاه این سلطان صیام
مــاهــی بــیــچــاره را آب آن چــنــان تـازه نـکـرد آنـچ کـرد انـدر دل و جـان‌هـای مـشـتـاقـان صیام
در تـــن مـــرد مـــجـــاهـــد در ره مـــقــصــود دل هـسـت بـهـتـر از حـیـات صـد هـزاران جان صیام
گـر چـه ایـمـان هـسـت مـبـنـی بـر بـنـای پـنـج رکن لـیـک والـلـه هست از آن‌ها اعظم الارکان صیام
لــیــک در هــر پـنـج پـنـهـان کـرده قـدر صـوم را چـون شـب قـدر مـبـارک هست خود پنهان صیام
سـنـگ بـی‌قـیـمت که صد خروار از او کس ننگرد لـعـل گـردانـد چـو خورشیدش درون کان صیام
شـیـر چـون بـاشـی کـه تـو از روبـهـی لرزان شوی چــیــره گـردانـد تـو را بـر بـیـشـه شـیـران صـیـام
بـس شـکـم خاری کند آن کو شکم خواری کند نـیـسـت انـدر طـالـع جـمـع شـکـم خواران صیام
خـاتـم مـلـک سـلـیـمـان اسـت یـا تـاجـی کـه بخت مــی نــهــد بــر تــارک سـرهـای مـخـتـاران صـیـام
خـنـده صـایـم بـه اسـت از حـال مـفـطر در سجود زانـک مـی بـنـشـانـدت بـر خـوان الـرحـمان صیام
در خــورش آن بــام تــون از تـو بـه آلـایـش بـود هـمـچـو حـمـامـت بـشـویـد از هـمـه خذلان صیام
شـهـوت خـوردن سـتـاره نـحـس دان تـاریـک دل نـور گـردانـد چـو مـاهـت در هـمـه کـیـوان صـیام
هـیـچ حـیـوانـی تـو دیـدی روشـن و پـرنـور عـلـم تـن چـو حـیـوان است مگذار از پی حیوان صیام
شـهـوت تـن را تـو هـمـچـون نیشکر درهم شکن تــا درون جــان بــبــیــنــی شــکــر ارزان صـیـام
قــطــره‌ای تــو ســوی بــحــری کــی تــوانـی آمـدن سوی بحرت آورد چون سیل و چون باران صیام
پـای خـود را از شـرف مـانـند سر گردان به صوم زانــک هــسـت آرامـگـاه مـرد سـرگـردان صـیـام
خـویـشـتـن را بـر زمـیـن زن در گـه غـوغای نفس دسـت و پـایـی زن که بفروشم چنین ارزان صیام
گـر چـه نـفـسـت رسـتـمـی بـاشـد مـسـلـط بر دلت لــرز بـر وی افـکـنـد چـون بـر گـل لـرزان صـیـام
ظــلــمــتــی کــز انـدرونـش آب حـیـوان مـی زهـد هـسـت آن ظـلـمـت بـه نـزد عـقل هشیاران صیام
گـر تـو خـواهـی نـور قرآن در درون جان خویش هــســت ســر نــور پــاک جــمــلــه قــرآن صــیـام
بـر سـر خـوان‌هـای روحـانـی کـه پاکان شسته اند مـر تـو را هـمـکـاسـه گـردانـد بـدان پـاکان صیام
روزه چـون روزت کـنـد روشـن دل و صافی روان روز عــیـد وصـل شـه را سـاخـتـه قـربـان صـیـام
در صـیـام ار پـا نـهـی شـادی کـنـان نـه بـا گـشـاد چـون حـرام است و نشاید پیش غمناکان صیام
زود بـــاشـــد کـــز گـــریــبــان بــقــا ســر بــرزنــد هــر کــه در ســر افـکـنـد مـانـنـده دامـان صـیـام
