نوشاد را از پینگ پنگ ایران جدا کنید
کيوان کثيريان لیسانس مهندسی کشاورزی از دانشگاه شیراز است ودر کارنامه فعاليت خود معاون سردبیر سابق روزنامه تهران امروز- سردبیر سابق سروش هفتگی و ... کارهاي ديگر رادارد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، کثيريان در بخش وبلاگ خبر انلاين اورده است:
نوشاد عالمیان اولین عالمیان مشهور در تنیس روی میز ایران نیست، سومی است.پدر و عموی او دوقلوهای مشهور تنیس روی میز ایران، سال ها در سطح اول پینگ پنگ ایران بازی کردند و به همراه مجید احتشام زاده، فواد کاسب و ابراهیم علیدخت اعضای تیم ملی پینگ پنگ ایران را از اواسط دهه 60 تا اوایل دهه 70 تشکیل می دادند. نسل قبل از اینان خلیل عقلمند، سیروس وحید، برادران و محمد باقر پسران بودند و نسل بعد از عالمیان ها هم محمد بایرام پور، اکبر بهمنی ومحمدرضا نعمتی.
نوشاد پسر یکی از این دوقلو هاست؛ رحمت. او برخلاف برادر دوقلویش نعمت، مثل خود نوشاد چپ دست بود با درایو لوپ های سنگین، گرچه موفقیت های نعمت بیشتر از او بود. آن موقع که لیگ باشگاهی در کار نبود و بازی های استانی رونق داشت، این دو به همراه منوچهر اسلامی، حسین عمرانی، احمد رحیمی و محمد وهابی سال ها تیم قدرتمند استان مازندران را تشکیل می دادند، بارها قهرمان ایران شدند و تنها رقیب تیم تهران بودند که احتشام زاده بزرگ را داشت. مربی برادران عالمیان، حسین عمرانی بود. همو که حالا هم پسرش پوریا در رده جوانان ملی پوش است و هم دخترش محجوبه در تیم ملی بانوان بازی می کند. حسین عمرانی از آن دست آدم هایی بود که با پینگ پنگ نفس می کشید و زندگی می کرد و لذت می برد. خوب پینگ پنگ را می فهمید و خوب آموزش می داد. خودش هم از خوش استیل ترین بازیکنان عصر خودش بود ولی وقتی کوچ بازیکنی می ایستاد، اعتماد به نفس غریبی به بازیکن هدیه می کرد که ده پوئن می ارزید.(البته آن موقع هر گیم 21 پوئن بود نه مثل حالا 11 پوئن!). من این شانس را داشتم که مدتی زیر نظر او تمرین کنم و عشقی که در وجود من و همدوره های من به این ورزش ریشه دارد تا حدود بسیار زیادی مرهون اوست. نمی دانم نوشاد لذت کوچینگ عمرانی را چشیده یا نه ولی تا جایی که میدانم تحت مربیگری پدرش رحمت تمرین کرده است.
پینگ پنگ ورزش عجیبی است. تمرکز فوق العاده می خواهد و بار روانی بسیار سنگینی دارد. می گویند سومین ورزش سریع دنیاست و سومین ورزش سنگین جهان. در جریان مسابقه پینگ پنگ و تنش های روانی بسیارش، نقش کوچ بسیار بسیار مهم است. نقش اش کمتر تکنیکی و حتی تاکتیکی است. نقش کوچ بیشتر حفظ تمرکز و تعادل بازیکن است در لحظات سخت و طاقت فرسا. بازیکن به شدت به نگاه های کوچ در لحظه نیاز دارد. تایید یا تکذیب کوچ در نگاه او پیداست و در آن فاصله کوتاه برای بازیکن بسیار اهمیت دارد. حتی تک جمله های گره گشای یک کوچ آبدیده می تواند بازیکن را از این رو به آن رو کند وبازی را برگرداند. اتفاقی که به گمان من برای نوشاد به ویژه در بازی آخر مقابل تیموبول نیفتاد. به هرحال کوچ کردن بازیکنی در حد و اندازه های عالمیان، دشوار است. چه به دلیل کیفیت بازی و تفکرات خاص خودش و چه به لحاظ جوانی و احتمالا خود مجتهد بینی! به نظرم نوشاد یک کوچ مقتدرتر می خواست تا به او گوشزد کند دو پوئن جلو افتادن پایان کار نیست. شل کردن بازی، رفتن به سمت حرکات نمایشی(مثل عوض کردن راکت) و فاصله گرفتن بی مورد از میز اشتباهی بود که نوشاد بارها وقتی پیش می افتاد، انجام داد و حریف آلمانی اش – با وجودی که اغلب از او پیش بود- هرگز مرتکب نشد. تا پوئن آخر هر گیم، جدی و بی وقفه جنگید و هرگز نوشاد را دستکم نگرفت.
نوشاد پسر یکی از این دوقلو هاست؛ رحمت. او برخلاف برادر دوقلویش نعمت، مثل خود نوشاد چپ دست بود با درایو لوپ های سنگین، گرچه موفقیت های نعمت بیشتر از او بود. آن موقع که لیگ باشگاهی در کار نبود و بازی های استانی رونق داشت، این دو به همراه منوچهر اسلامی، حسین عمرانی، احمد رحیمی و محمد وهابی سال ها تیم قدرتمند استان مازندران را تشکیل می دادند، بارها قهرمان ایران شدند و تنها رقیب تیم تهران بودند که احتشام زاده بزرگ را داشت. مربی برادران عالمیان، حسین عمرانی بود. همو که حالا هم پسرش پوریا در رده جوانان ملی پوش است و هم دخترش محجوبه در تیم ملی بانوان بازی می کند. حسین عمرانی از آن دست آدم هایی بود که با پینگ پنگ نفس می کشید و زندگی می کرد و لذت می برد. خوب پینگ پنگ را می فهمید و خوب آموزش می داد. خودش هم از خوش استیل ترین بازیکنان عصر خودش بود ولی وقتی کوچ بازیکنی می ایستاد، اعتماد به نفس غریبی به بازیکن هدیه می کرد که ده پوئن می ارزید.(البته آن موقع هر گیم 21 پوئن بود نه مثل حالا 11 پوئن!). من این شانس را داشتم که مدتی زیر نظر او تمرین کنم و عشقی که در وجود من و همدوره های من به این ورزش ریشه دارد تا حدود بسیار زیادی مرهون اوست. نمی دانم نوشاد لذت کوچینگ عمرانی را چشیده یا نه ولی تا جایی که میدانم تحت مربیگری پدرش رحمت تمرین کرده است.
پینگ پنگ ورزش عجیبی است. تمرکز فوق العاده می خواهد و بار روانی بسیار سنگینی دارد. می گویند سومین ورزش سریع دنیاست و سومین ورزش سنگین جهان. در جریان مسابقه پینگ پنگ و تنش های روانی بسیارش، نقش کوچ بسیار بسیار مهم است. نقش اش کمتر تکنیکی و حتی تاکتیکی است. نقش کوچ بیشتر حفظ تمرکز و تعادل بازیکن است در لحظات سخت و طاقت فرسا. بازیکن به شدت به نگاه های کوچ در لحظه نیاز دارد. تایید یا تکذیب کوچ در نگاه او پیداست و در آن فاصله کوتاه برای بازیکن بسیار اهمیت دارد. حتی تک جمله های گره گشای یک کوچ آبدیده می تواند بازیکن را از این رو به آن رو کند وبازی را برگرداند. اتفاقی که به گمان من برای نوشاد به ویژه در بازی آخر مقابل تیموبول نیفتاد. به هرحال کوچ کردن بازیکنی در حد و اندازه های عالمیان، دشوار است. چه به دلیل کیفیت بازی و تفکرات خاص خودش و چه به لحاظ جوانی و احتمالا خود مجتهد بینی! به نظرم نوشاد یک کوچ مقتدرتر می خواست تا به او گوشزد کند دو پوئن جلو افتادن پایان کار نیست. شل کردن بازی، رفتن به سمت حرکات نمایشی(مثل عوض کردن راکت) و فاصله گرفتن بی مورد از میز اشتباهی بود که نوشاد بارها وقتی پیش می افتاد، انجام داد و حریف آلمانی اش – با وجودی که اغلب از او پیش بود- هرگز مرتکب نشد. تا پوئن آخر هر گیم، جدی و بی وقفه جنگید و هرگز نوشاد را دستکم نگرفت.
نوشاد اما حالا برای ما یک جواهر است. کیفیت بازی اش در سطح بازیکنان طراز اول جهان است. قدرت، سرعت و هوش را باهم دارد. با برنامه بازی می کند و اعتماد به نفسش بسیار بالاست. سرویس های عالی اش ابتکار عمل را از حریف می گیرد و هر لحظه می تواند حمله را مال خود کند، کنترل فوق العاده اش به خصوص روی میز، حملات برق آسایش روی حملات حریف و بکهند لوپ های منحصربه فرد از نقاط قوت تکنیکی نوشاد است. اگر خودش جوانی را نقطه ضعفش می داند در اشتباه است. همین تیموبول آلمانی در 20 سالگی یان اوه والدنر افسانه ای را برد. از قضا جوانی نقطه قوت نوشاد است. نقطه ضعف مهم او، تجربه است و امکانات که منافاتی با جوانی ندارد. به بازیهای تدارکاتی مربوط است و به حریف تمرینی قدر و امکانات مناسب و مربی درجه یک و راحتی خیال و تمرکز صرف روی پینگ پنگ ولاغیر.
اگر نوشاد را با نفرات درجه اول دنیا مقایسه می کنم، حواسم هست که قیاس مع الفارق است. امکانات لازم برای ستاره شدن را آنها دارند و نوشاد ندارد. بسترهای لازم برای نفر اول جهان شدن را برای آنها فراهم کرده اند و برای نوشاد نه. اما او بدون برخورداری از همه اینها دارد ستاره می شود. اوکه میگوید با برادرش نیما در پارکینگ خانه شان تمرین می کند، بخش عمده ای از این موفقیتش را مرهون تلاش شخصی خود و البته خانواده اش است و امیدوارم فدراسیون پینگ پنگ تنها بخشی از این موفقیت را که در آن نقش داشته به حساب خود بگذارد نه همه آن را. به قول اخلاق پسند، رقیب نوشاد، باید نوشاد عالمیان را از پینگ پنگ ایران جدا کرد و بعد دید تنیس روی میز ایران فاصله اش با دنیا چقدر است.
موفقیت چشمگیر نوشاد کارکرد مهمی دارد. توجه مردم را دوباره بعد از سال ها به ورزش مفرح پینگ پنگ جلب می کند. در دهه 60 اوضاع پینگ پنگ بهتر از حالا بود. مسابقات تنیس روی میز دهه فجر مثل خیلی از رشته ها گرمی و اعتبار داشت و کلی از تیم های خوب دنیا با بازیکنان خوبشان به ایران می آمدند. آن موقع جیانگ جیالیانگ چینی و یان اوه والدنر سوئدی سلاطین تنیس روی میز دنیا بودند وعامه مردم هم میشناختندشان. کلی کلوپ تنیس روی میز در شهرهای سراسر ایران وجود داشت و در خیلی از خانه ها – که آن وقت ها بیشتر از حالا حیاط و پارکینگ داشتند- میز پینگ پنگ را می شد دید و این ورزش، ورزش مورد علاقه خانواده ها بود. گرچه مثل همیشه بی مهری مسوولان ورزش و البته صدا و سیما برقرار بود. کم کم در اواسط دهه 70 و عوض شدن دوره وزمانه و ورود بازی های کامپیوتری، ماهواره، اینترنت و ورزش های جدید، کلوپ ها جای خود را به سالن های بیلیارد و کافی نت ها داد و پینگ پنگ از سبد توجه مردم خارج شد. حالا با درخشش عالمیان و بازی های زیبایش دوباره توجه ها به سوی پینگ پنگ جلب شده. اما مهم این است که مسوولین بدانند سرمایه گذاری روی پینگ پنگ تا چه حد می تواند ثمربخش باشد. دیگر دوره اکتفا به کشتی و وزنه برداری گذشته. جوانان ما در هر رشته ای توجه دیده اند و رویشان سرمایه گذاری شد جواب داده اند. همین والیبال و بسکتبال را ببینید. ورزش بانوان را با همه محدودیت هایش ببینید. حدادی دوومیدانی و نوشاد هم که جلوی چشممان اند. پیشرفت ورزش های مختلف هم قابل ذکر است که با همه کمبود ها دارند حداقل در آسیا مطرح می شوند.
پینگ پنگ ما حالا یکی از دوره های خوب و پرانگیزه اش را سپری می کند. حالا برادرنوشاد، نیما عالمیان که سن اش به بیست سال هم نرسیده، نفر دوم تیم ملی است. او در رنکینگ جهانی هم بعد از نوشاد، محمدرضااخلاق پسند و افشین نوروزی در رده چهارم است. ( نوشاد رنک 77 را دارد ، اخلاق پسند 262 نوروزی 278 و نیما هم 298). بانوان هم اوضاع بدی ندارند. ندا شهسواری رنک 491 را دارد، عمرانی در رتبه 547 و پریسا صمدی در رتبه 651 جهان قرار دارند. البته بچه های امروز این شانس را دارند که در دوران سیطره رسانه زندگی می کنند و خیلی ساده تر از گذشتگانشان به شهرت می رسند و دیده می شوند. همین حالا نام نعمت عالمیان قهرمان چند دوره کشور و عضو با سابقه تیم ملی را در اینترنت جستجو کنید. حتی یک تصویر از او نخواهید یافت ولی به جای آن تا دلتان بخواهد گوگل عکس نوشاد را تحویلتان می دهد!
نوشاد عالمیان حالا سمبل جوانان ورزشکار تشنه توجه ایرانی است که مسوولان دوست دارند پزشان را بدهند. دوست دارم ببینم برای نوشاد چه می کنند. آیا وقتی برگردد مشکلات و دلمشغولی هایش را رفع می کنند؟ آیا آنطور که خودش می گوید همچنان باید در پارکینگ خانه شان تمرین کند؟ آیا زمینه های پیشرفتش همین جا فراهم می شود؟ یا باید مثل احسان حدادی از این کشور به آن کشور دنبال مربی و حریف تمرینی بگردد و به کشورهای اروپایی کوچ کند تا با استفاده از امکانات باشگاهش پیشرفت کند و لااقل از رقبایش جا نماند .
حالا که پینگ پنگ بازان ما در این سن کم همت کرده اند و دارند خودشان را بالا می کشند، توجه و رسیدگی به حقوق اولیه آنها و فراهم کردن حداقل های لازم برای قهرمانی کمترین چیزی است که می شود بهشان داد و کاش مسوولان ورزش این را بفهمند.
