دستگاه های کارت خوان نه پهلوی فروشنده، که در دسترس و نزدیکتر به محلی هستند که خریدار قرار دارد.

هیچ فروشنده ای از شما درخواست نمیکند که کارت خود را در اختیار او قرار دهید. این موضوع جرم است.

مهمتر اینکه خریداران بشدت پرهیز دارند که کارت خود را در اختیار هرکس خصوصاً یک فروشنده فروشگاه قرار دهند. خریداران هرگز چنین نمی کنند.

مهمتر از همه اینکه: هرگز امکان ندارد یک فرد و خصوصاً یک فروشنده از شما بخواهد رمز خصوصی تان را به او بگویید.

اما در ایران همه نکات فوق متفاوت است !

اول اینکه: دستگاه های کارت خوان (POS) دیواره و لبه هایی برای دور ماندن چشم اطرافیان از رمز افراد ندارند.

دوم اینکه: دستگاه های کارت خوان بطورکلی در اختیار و خدمت فروشنده هستند و نه خریدار و بیشتر داخل گیشه فروشنده هستند بنوعی که اصلا دست خریدار به آن نمی رسد.

سوم اینکه: فروشندگان با کمال خونسردی کارت شما را درخواست می کنند و جالب اینکه اگر از دادن کارت خودتان خودداری کنید، اینطور بنظر می رسد که کار غیر عادی انجام داده اید.

چهارم اینکه: برای خریداران ایرانی امری کاملاً عادی است که کارت خودشان را براحتی و بدون هیچ حساسیتی در اختیار دیگران همچون فروشندگان قرار دهند.

پنجم اینکه: خریداران ایرانی بقدری با فروشندگان فروشگاه ها خودمانی و اهل یک خانواده هستند که حتی رمز خصوصی شان را در اختیار فروشندگان قرار می دهند و مهمتر اینکه در حضور دیگران نیز با صدای بلند رمز خود را اعلام می کنند بطوریکه نه تنها فروشنده که همه حاضران کنار آن گیشه هم رمزشان را می شنوند.

اصلاً وقتی دستگاه کارت خوان نزدیک شما نیست، راه دیگری جز آنکه رمزتان را با صدای بلند اعلام کنید تا فروشنده آن را وارد کند وجود دارد؟

اما چرا چنین است؟

- شاید در ایران هیچکس از کارت ها سوء استفاده نمی کند.

- همه آدم های خوبی هستند و اصلاً آدم ناجور در ایران نداریم.

- یا اینکه در ایران بحدی نرم افزار کارت ها پیچیده و غیر قابل سوء استفاده اند که هیچکس نمی تواند از کارت ها رمز گشایی کند و به حساب شما دست اندازی نماید.

اما نه! واقعاً اینطور نیست.

آیا اقدامی علیه کسی که اخیراً رمز کارتهای حسابها را افشا کرده و روی اینترنت قرار داد صورت گرفت؟

و از حقوق ضایع شده مشتریان ایرانی جلوگیری شد؟

می بایستی در کشور ما دستگاهی همچون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و یا صدا و سیما که سازمان هایی کاملاً دولتی هستند و رقیبی ندارند و اصلی ترین وظیفه ی این دو دستگاه فرهنگ سازی در کشور است دست بکار شده و اینگونه آموزش ها را به مردم بدهند و قبل از آن، خود بانکها نیز تمهیدات لازم را تدارک ببینند و وظایف اولیه خود را انجام دهند. حالا که اینطور نیست. خودتان دست بکار شوید.

از همین حالا از ارائه کارت های حسابتان به دیگران بشدت پرهیز کنید.

توجه کنید که دسترسی به حساب شما نیاز به سه تا شماره دارد:

1. ارقام 16 رقمی که روی کارت شما بصورت برجسته درج شده است.

2. ارقام 4 رقمی که در پشت کارت شما بعنوان کد خصوصی درج شده است. (این شماره بیشتر در خریدهای اینترنتی مورد استفاده قرار می گیرد)

3. ارقام 4 رقمی که رمز شماست و معمولاً در فروشگاه ها مورد استفاده قرار می گیرد.

و حالا اگر کسی بخواهد از موجودی حساب شما سوء استفاده کند بایستی فقط و فقط همان سه شماره فوق را در اختیار داشته باشد.

برای چنین کسی دسترسی به ارقام رمز شما (ردیف 3) در موقعی که آن را با صدای بلند اعلام کرده و یا به فروشنده ای می گویید تسهیل شده است.

دسترسی به ارقام پشت کارت شما (ردیف 2) نیز براحتی وقتی که کارت خودتان را به فروشنده می دهید قابل تحصیل است. (می دانید که مشاهده و حفظ کردن این چهار رقم کار چندان سختی نیست)

و اما بنظر می رسد دسترسی به ارقام 16 رقمی روی کارت شما (ردیف 1) کمی سخت است. شاید تصور کنید که فروشنده خطاکار برای انجام این کار یا بایستی دستگاهی داشته باشد تا بلافاصله از کارت شما عکس بگیرد. اما لزومی به اینکار هم نیست که خودش را زیاد به سختی بیندازد. بدینصورت که بعد از آنکه مبلغ شما به حساب بانکی اش واریز شد، آن فروشنده خطاکار می تواند به صورت حساب بانکی خودش مراجعه نموده و بسادگی با تطبیق مبلغ خرید شما، شماره کارت شما را بر روی صورت حسابش مشاهده کند.

بنابراین دست بکار شوید و از این پس همگی سعی کنیم:

کارت بانکی مان را خودمان در دستگاه کارت خوان بکشیم و خودمان رمز را وارد کنیم

چراکه مسئول حفظ پول و موجودی حسابمان هیچکس نیست جز خودمان./س