شامگاهی دیگر است

بازهم اذان که می گویند دلم آرام می شود

مثل همه زمان هایی که صدای نجواهای با تو بودن را با خود زمزمه می کنم

پروردگارا

می دانم در چنین شبی فرشتگانت را فرستاده ای تا راهنمایمان باشند

تا همراهمان باشند

مهربانیت را باز کم دارم

اما معبود من، آیا با بار گناهانمان، نقطه ای سپید مانده است تا گوش های قلبمان شنونده راهی شوند، که فرشتگانت می گویند؟

در چنین شبی تنها یک راه می ماند

باید بشوم مثل کمیل، همان حرف هایی را بزنم که علی علیه السلام به او آموخت برای آمرزیده شدن..

پروردگارا

امرکرده ای به من برای فراخواندنت

و ضامنم گشته ای برای اجابت خواسته هایم

پس ای معبود من

بازهم به خودت پناه می آورم چراکه کسی را جز تو ندارم تا درک میهمانیت را به من بده

چراکه تنها تو هستی که آگاهی بر حرف های نگفته ام

چرا که تو ستاری بر عیوبم که دیگران نمی دانند

چراکه مهربانیت را مثل همیشه برای بخشیدن گناهانم بهانه می کنم

الهی العفو...