به گزارش گروه وبگردي باشگاه خبرنگاران به نقل از سرزمين خبر؛ زمين از عمق 10کيلومتريش لرزيد و ما از عميق ترين لايه هاي وجودمان. فقط آذربايجان نبود که لرزيد اينجا دست ودلي نبود که نلرزد.

چون  هميشه که بيم اين سست بنياني بنا ها جانمان را مي لرزاند تا هر زمين لرزه  اي  قاصد شوم ويراني و مرگ شود برايمان  اين بار نيز شنيدن بزرگي زلزله تابمان را بي تاب کرد.

تنمان لرزيد از اينکه باز هم بيشتر قربانيان روستاييان بودند.همان هايي که صداهايشان آن قدر بلند نيست تا هوشياريمان را برگردانند.

تنمان لرزيد وقتي خوانديم در زادگاه «سردار ملي»؛ورزقان،شهري با 3549نفر جمعيت،درمانگاهش تنها با دو پزشک عمومي آخرين پناه زلزله زدگان است.تنمان لرزيد وقتي نماينده مردمان صبور اين شهر گفت:« متاسفانه شهرستان ورزقان بیمارستان ندارد و هنوز بیمارستان در حال ساخت آن به بهره برداری نرسیده»کسي چه مي داند شايد آن روزها که مردم ورزقان الله‌وردی دهقانی را راهي بهارستان کردند در گوشش نجوا کرده بودند:«بيمارستان»اما حالا نجواي آن ها سيلي محکمي شد بر صورتمان.

اشک هايمان را ريخته ايم ودعاهايمان را هم به آسمان فرستاده ايم اما نامه سوالاتمان را به پاي کدام  کبوترو کدامين سو روانه کنيم ؟

تاسفي  هم به حال خودمان که آنقدر در روزمرگي هاي خود غره ايم که  بسياري شب را آسوده بر بالين گذاشتيم بي آنکه حتي خبر دار شده باشيم هم وطني امشب آواره شد!

زلزله آمد اما غمش نمي رود نه غم زلزله نه غم سنگيني که به يادمان مي آورد گاهي در ميان ارزش هاي خبري گم شده بوديم،گاهي بزرگي اعداد ديگر کشورها آنچنان چشم هايمان را پر کرد که دردهاي مردمان سرزمينمان را کوچک ديديم...

شايد برخي همکارانمان از اينکه خبري از خبر عزاي عمومي در خبرها نيست نوشته باشند اما ما به دل فرياد مي کنيم که حتي اگر عزاي رسمي نباشد آن روز که خانه هاي گلين صدها هم وطن گورشان شده است ...آن روز که در گوشه اي از اين خاک همسايه اي آشيان از دست داده ، روزماتم ماست...