به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، جوادي در وبلاگ خبر انلاين نوشت:

1- محمد بنا در این یک سال اخیر آنقدر زجر کشید که اگر بگوید می‌خواهم استراحت کنم، باید حق را به او داد. او دلیل اصلی سربلندی این روزهای کاروان ایران در لندن است. ما حالا در شرایطی با 4 طلا بالاتر از بسیاری از کشورهای مدرن و مترقی و متمول ایستاده‌ایم که در پایان المپیک قبل، دلمان را به همان یک طلای هادی ساعی که در روزهای آخر به دست آمد، خوش کردیم.

بنا زحمت زیادی برای کشتی فرنگی ما کشید و روزهای پرافتخار این رشته را برای ما رقم زد. او این روزها پدر کشتی فرنگی ماست. اگر سرتاپای او را طلا بگیریم کار نادرستی انجام نداده‌ایم. او باید دلگرم شود تا بماند و برای ایران سربلندی بیاورد. او را دلسرد نکنیم. واقعا افتخاری که بنا برای ایران عزیز می‌آورد ماهی 5 میلیون می‌ارزد و فاجعه‌ای که یک فوتبالیست با شکست‌هایش رقم می‌زند، ‌ماهی 110 میلیون قیمت دارد؟ چه تناسب معقولی بین این پرداخت‌ها برقرار است؟

 

باشگاه‌ها را خصوصی کنید و سالی صدها میلیارد به فوتبالیست‌ها پرداخت کنید. چه کسی می‌خواهد اعتراض کند؟ مگر با اوضاع آشفته اقتصادی در اروپا، باشگاه‌ها پول کمی برای بازیکنان می‌دهند؟ همین قرارداد اخیر ایبراهیموویچ با پاری‌سن‌ژرمن مگر نزدیک به 30 میلیون یورو خرج روی دست تیم پاریسی نگذاشت؟ چه کسی اعتراض کرد؟

مشکل اینجاست که پول قرارداد بازیکنان ایرانی از کیسه دولت پرداخت می‌شود و همین باعث می‌شود کیسه برای بسترسازی اصولی و زیرساخت‌های دیگر ورزشها خالی به نظر برسد. این برداشت همزمان رشته‌های غیر فوتبالی و باشگاه‌ها از کیسه دولت است که رفتارها را ناعادلانه می کند. چرا باید بنا با وجود نقشی که در تحول کشتی فرنگی داشته و دارد، ماهی 5 میلیون بگیرد؟ تازه این حقوق هم فقط در ماه‌های اخیر به دلیل نزدیکی به المپیک پرداخت شد و یک سال قبل، همین هم نبود!  

 2- احسان حدادی نقره‌ای را به دست آورد که تا 20 سال پیش اگر صحبت آن به میان می‌آمد همه می‌خندیدند و می‌گفتند «ما و مدال المپیک دوومیدانی»؟! حالا ما صاحب نقره پرتاب دیسک المپیک هستیم. افتخاری که کاملا غیرمترقبه و با همت حدادی به دست آمد. او سال قبل در آفریقای جنوبی اولین مدال جهانی تاریخ دوومیدانی ایران را به ارمغان آورد. برنز گرفت اما برنزش در جهانی به اندازه 10 طلا می‌ارزید. برخورد ما با او این بود: وقتی پا به ایران گذاشت متوجه شد بجز دوستانش هیچ کس برای استقبال از او به فرودگاه نرفته!

نقره المپیک حدادی واقعا غیر قابل پیش بینی بود. قدر این سرمایه ملی را بدانیم و دل او را نشکنیم. مدیران ما گمان نکنند که او وظیفه‌اش را انجام داده. اگر هم این گونه باشد، حدادی وظیفه‌اش را به درستی انجام داده و دل ملت را شاد کرده. آقایان مدیر هم لطفا به وظیفه‌شان درست عمل کنند.   

3- قاسم رضایی بچه سختی کشیده آمل سرانجام به هدفش رسید. او مشکلات بسیاری را به جان خرید تا این طلا را به مردم کشورش هدیه کند. طلای رضایی مثل نقره نصیرشلال و حدادی غیر قابل پیش بینی بود.

او کاری کرد که تقریبا غیر ممکن به نظر می‌رسید. بعد از آنکه داور بلاروس، سر سعید عبد ولی را برید، همه گفتند دیگر کاری از دست ما ساخته نیست چون فیلا نمی‌خواهد بیش از دو طلا به ما برسد؛ اما او مردانه جنگید و طلای سوم را روی سینه نشاند. قدر دلاوری رضایی را بدانیم.
4- المپیک تا یکشنبه تمام می‌شود؛ اما درس‌های المپیک تمام نشدنی است. ما در این المپیک اتفاقات شیرین بسیاری را تجربه کردیم و دانستیم موفقیت‌های ورزشکارانمان در المپیک چه شوری در جامعه ایجاد می‌کند. مدیران شهری چقدر باید هزینه کنند تا چنین نشاطی در سطح شهر و جامعه ببینند؟ از هزینه‌های کمرشکن دولتی برای فوتبال آیا نمی‌توان بخشی را برای بسترسازی چنین اتفاقات خوشایندی هزینه کرد؟

یکی از موضوعات جذاب برای رسانه‌های دنیا این بود که 22 کشور عربی و مسلمان در المپیک طلا نگرفتند و ایران تا کنون 4 طلا گرفته. وقتی در برخی رشته‌ها مانند کشتی، وزنه‌برداری، تکواندو و دوومیدانی و حتی رشته‌های دیگر استعداد داریم، چرا نباید در راه کشف و پرورش استعدادها در نقاط مختلف ایران هزینه و همت کنیم؟ چه ایرادی دارد چند عاشق مثل محمد بنا پیدا کنیم و استعدادهای ناب ایران را زیر پرو بال آنها قرار دهیم و به آنها برسیم و بعد از 4 سال با موفقیت آنها کام مردم را شیرین کنیم؟

5- نکته مهم در روزهای بعد از المپیک، مسابقه برخی مدیران برای سند زدن افتخارات به دست آمده در المپیک به نام خودشان است. اگر این افتخارات به دست نمی‌آمد کسی پا پیش نمی‌گذاشت تا درباره المپیک و کاروان اعزامی صحبت کند. برخی ورزشکاران اعزامی پیش از اعزام به این نکته اشاره کردند که هر چه به دست بیاید و نیاید، نتیجه غیرت ماست. حالا که این افتخار با غیرت ورزشکارانمان به دست آمده و مردم از این پیروزیها خوشحالند، کام مردم را با نوشتن این برد به پای مدیریت فاخر خود تلخ نکنیم. مدیران ما اجازه بدهند قهرمانان ما به عنوان صاحبان اصلی این موفقیت، شادی این پیروزی بزرگ را با مردم جشن بگیرند.