به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران به نقل از رسانه ایران،یکی از موضوعاتی که هفته ی گذشته در صفحه ی دو آخر هفته ی تلویزیون بی بی سی فارسی مورد بررسی قرار گرفت، انحصاری شدن بازی های المپیک در دست چند شرکت بزرگ بود.

موضوعی که بخش فارسی بی بی سی هم از پیامدهای آن بی نصیب نماند و عدم پخش بازی های المپیک توسط این شبکه، در آغاز بازی ها موجی از نارضایتی را از سوی بینندگان شبکه به همراه داشت تا آنجا که بلافاصله مسئولان شبکه را وادار کرد تا در این رابطه در چند برنامه ی مختلف، برای جلوگیری از ریزش مخاطبی که در این مسئله ایجاد شد، توضیحاتی ارائه دهند.

اما در این برنامه، بیشتر بحث بر سر تجاری شدن المپیک بود و اینکه آیا انحصاری شدن المپیک اجتناب ناپذیر بود؟

به گزارش رسانه ایران، ایرج عابدیان، اقتصاددان در پاسخ به این سؤال عنایت فانی، مجری برنامه می گوید: "شکی نیست که اجتناب ناپذیر نبود. این شبکه ی برگزاری المپیک یا کمیته ی مسئولش می توانستند پول هایی را که برای برگزاری این مراسم احتیاج دارد، از انحای مختلف دست یابی کنند، به جای اینکه بروند قراردادهای انحصاری با یک شرکت های خاصی ببندند."
وی با بیان اینکه این موضوع از نظر روح ورزشی، المپیک را عوض کرده، اظهار داشت که علاوه بر آن، اثرات اجتماعی و مالی منفی روی کشورهای میزبان داشته است.

به گفته ی این کارشناس بی بی سی "مثلاً در ۲۵ سال گذشته یا ۳۰ سال گذشته تمام کشورهایی که میزبانی المپیک کرده اند، هیچ کدام نتوانسته اند قرض هایی که برای المپیک (قرض های عمومی) دولت هایشان گرفته اند را پرداخت کنند و باعث مشکلات مالی عمومی شده اند."

فانی در ادامه با اشاره به پشتیبانی عظیم مالی شرکت های بزرگ از بازی های المپیک، این مسئله را عامل بهره مندی مردم سراسر دنیا از تماشای بازی ها و ورود عرصه های ورزشی مختلف و ورزشکاران بیشتر به المپیک می داند.

اما عابدیان این امور را ناشی از فراگیر شدن شبکه های عمومی مثل تلویزیون و اینترنت می داند و بیان می کند که "صرف این که مک دونالد به صورت انحصاری کمک مالی می کند، باعث جهانی شدن دست یابی به اتفاقات المپیک نیست. این به خاطر شبکه های عمومی، تلویزیون، اینترنت است. حتی شبکه های اجتماعی کمک کردند که محبوبیت المپیک جهان گیر شود." 

عابدیان درباره ی پروسه ی انتخاب شرکت های حامی مالی المپیک و اینکه آیا مناقصه یا رقابتی بین شرکت های مختلف وجود دارد، می گوید: "این مناقصه هایی که مؤسساتی مثل کمیته ی المپیک یا حتی فوتبال و امثال آنها دارند، یک مناقصه های آزاد و عمومی نیست. در سطح بین المللی مثلاً در مورد مواد غذایی دو تا سه تا شرکت بزرگ هستند؛ مک دونالد یا کی اف سی و امثالها. به جای اینکه مناقصه ای عمومی بگذارند و باز باشد، یک مذاکرات خصوصی می کنند و هر کدام که بیشتر مایل بود پول بدهد، انتخاب می شود."
وی در ادامه می گوید: "متأسفانه هیچ عوامل دیگری را در نظر نمی گیرند؛ مثلاً در مورد مک دونالد به صرف اینکه پول زیادی می دهد، قبولش می کنند، حالا ممکن است غذاهای مک دونالد برای مردم خوب هم نباشد. یا شرکت دیگری ممکن است آن لوازمی را که ایجاد می کند، مشکلات اجتماعی و از نظر محیط زیست هم داشته باشد؛ ولی آن موضوعات اصلاً مورد بحث نیست. هر کی پول بیشتر داد، مناقصه را برنده می شود."

ایرج عابدیان با اصرار مجدد مجری بی بی سی مبنی بر اینکه پول فوق العاده زیاد شرکت های بزرگ، عامل گسترش المپیک در سطح کنونی است، مخالفت و اظهار می کند: "من مطمئنم که در یک سطح مالی و فرهنگی و اخلاقی دیگر می شود به همان اهداف رسید، بدون اینکه مسئله را زیاد تجاری کنیم."

اما نکته ی قابل تأملی که دیگر مهمان برنامه، مهدی رستم پور به آن اشاره می کند، این است که بازی های المپیک در هر دوره ای و در هر دهه ای تابع گفتمان مسلط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی همان دوران بوده؛ الان هم منازعات اقتصادی، گفتمان مسلط است.

وی به شدت ابراز نگرانی کرد که "اگر ما حتی برای بیان عبارت المپیک باید پول بپردازیم و برای استفاده از آرم المپیک بخواهیم در واقع کپی رایت بگیریم، چه بسا این تصمیم گیرندگانی که کاملاً دارند تسلط خودشان را روی بازی های المپیک اعمال می کنند، بتوانند روی نتایج بازی ها هم تأثیرگذار باشند."