*مرگ از دیدگاه قرآن واقعه و خبری است که آدمیان با آن روبرو می شوند. این تجربه امری است که با فرو ریختن نظام بدن در خودآگاهی یا روح آدمی رخ می دهد و هیچ پناهگاهی از آن نیست اگرچه آدمی در قصرها و باروهای محکم باشد.

*در حکایتها آمده است که پادشاهی قصر عظیم و باشگوهی ساخته بود و معمار آن همه جهات حسن را در آن رعایت کرده بود. در روز افتتاح بارِ عام داد تا مردم از قصر دیدن کنند. در میان مردم درویشی بود که سلطان از او پرسید : این قصر را چگونه می بینی؟ گفت: سخت خوب است الا آنکه رخنه ای در آن هست که اگر بتوان باید پر کرد. سلطان با ناراحتی گفت: چرا یاوه می گویی؟ کدام رخنه؟ درویش گفت: چرا وقتی همه درها را ببندید مرگ از رخنه ای وارد قصر می شود و صاحب آن را می رباید.
*بخش دوم آیه مستقلی است در بیان اندیشه و گفتار منافقان که هرگاه خیر و خوبی بدان ها رسد گویند این کار خداست و اگر سختی و ملالی رسد پیامبر خدا را ملامت می کنند. خداوند در این آیه به صراحت پاسخ تمام آنها را چنین داده است که تمام آنچه بر شما می رسد مشیت و خواست الهی است و استثنایی ندارد.

*در پایان آیه خدا در پرسشی عتاب آمیز می فرماید:
این قوم را چه پیش آمده است که به درک و فهم این حقایق روشن حتی نزدیک نیستند.

*علت دوری ایشان از فهم، نفس پرستی است. در حقیقت خود پرستی نقطه اوج دوری از خدا و حقیقت است. و اوج تنهایی و اوج نزدیکی به شیطان.