به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران هرچند اروپاییها را به عنوان مخترعان خودرو و برگزار کننده اولین رقابتهای اتومبیل  رالی و امریکاییها را به عنوان مبدع سیستم تولید انبوه میشناسیم اما دریفت نه در غرب که در شرق شکل گرفت  و نخستین جرقه های این تکنیک 30 سال پیش زده شد، جاییکه تاکاهاشی راننده ژاپنی با ابداع تکنیک دریفت توانست در رقابتهای مختلف به قهرمانیهای متعددی دست یابد و همین امر تاکاهاشی را به اسطوره دهه 70 تبدیل کرد.

پس از او توچی آبا به رهگیری از تکنیک های تاکاهاشی توانست دریفت را توسعه دهد و همین امر باعث شد در اواخر دهه 70 مجلات مختلف ژاپنی توجه گسترده ای به این تکنیک نشان دهند و از همین جا بود که دریفت بیش از پیش شناخته شد.

رقابتهای دریفت در ژاپن به صورت حرفه ای در جریان بود اما در خارج از ژاپن این امر به اواسط دهه 90 موکول شد جاییکه یکی از مجلات ژاپنی رقابت های دریفت را در امریکا آغاز کرد و این اتفاق موجب برگزاري این رده از مسابقات در خارج از ژاپن به خصوص در امریکا شد.

دریفت یکی از تکنیک  های رانندگی است که به طور کلی بر مبنای بیش فرمانی استوار است.

در این روش راننده در هنگام پیچیدن تمامی تلاش خود را به خرج می دهد تا با کمک فرمان خود و فشار مناسب بر پدال گاز، خودرو را از حالت تعادل خارج کند و به این ترتیب جلوي خودرو به سمت داخل پیچ و بخش انتهایی خودرو به سمت خارج کشیده می شود.

برای بسیاری از رانندگان آماتور حتی نیمه حرفه ای چنین حالتی به معنای از دست دادن کنترل خودرو است و در ادامه خودرو به دور خواهد پیچید.

برای جلوگیری از چنین وضعیتی برخی خلاف وضعیت قبل را برای خودرو پدید می آورند و به این ترتیب درحالیکه جلوی خودرو به سمت داخل پیچ است چرخ های عقب با هر گردش شدید باعث میشود پیچ به زیبایی طی شود.
 
در حقیقت مهم ترین مزیت رشد دریفت نیز همین ورود و خروج سریع تر به پیچ هاست که در یک رقابت حرفه ای که اختلاف میان نفرات از صدم ثانیه هاست می تواند تفاوت برنده و بازنده را مشخص کند.

اما چرا با چنین مزایایی کمتر شاهد چنین حرکتی در مسابقات سطح یک اتومبیل رانی هستیم و رانندگان متخصص دریفت هنر خود را درانتها در مسابقات مخصوص و برنامه های نمایشی به اجرا می گذراند؟

نخستین علت را باید در تفاوت میزان چسبندگی چرخ های خودرو های عادی با مدل های مسابقه ای جستجو کرد.

در مدل های مسابقه ای همچون فرمول یک، لاستیک های پهن با اصطهلاک بالا در مسیر مورد استفاده قرار می گیرند که در عمل امکان این حرکت را از رانندگان می گیرد.

همچنین برای دریفت زدن راننده نیاز به فضای کافی در پیچ ها دارد که چنین فضایی به هیچ عنوان در رقابتهای سطح یک اتومبیل رانی مهیا نیست.

در کنار اینها باید به تفاوت ساختار و تنظیمات خودروهای مسابقه ای و انواع ان اشاره کرد که میزان متفاوتی از بیش پیچی را باعث می شود و توانایی دریفت زدن را از بسیاری از این خودروها میگیرد.

دریفت زدن در کنار لذت بسیار برای راننده و تماشاچیان بسیار پرهزینه است و هر بار شرکت در مسابقات و انجام چند دریفت نمایشی هزینه های سنگینی را به جیب راننده تحمیل می کند.

دریفت قاتل تایرهاست و در حقیقت لذت اصلی در دریفت بلند کردن دود از تایر هاست و همین امر به سرعت تایر ها را فرسوده می کند.

استفاده از تایرهای دیوار کوتاه هر چند مرسوم است اما چندان لازم نیست. تنها باید از تایرهای بادوام استفاده کرد و قبل و بعد از هر مسابقه تمامي بخش های آن را مورد بازدید قرار داد.

لنت های ترمز نیز باید با انواع مسابقه ها تعویض شود و با توجه به ترمز گیری های زیاد  در جریان دریفت از روغن ترمز مناسب استفاده کرد.

درکنار این، اگر دیسک ترمز هم با انواع بزرگتر و خنک شونده تعویض شود نتیجه بهتری به دست خواهد آمد.

دریفت به صورت تئوری کاری آسان به نظر می رسد اما به هیچ عنوان در عمل کارها به راحتی پیش نمی رود و تازه کارها و حتی رانندگان نیمه حرفه ای در دفعات نخست در یافتن زمان مناسب برای پیچیدن فرمان دچار مشکل می شوند.

اغلب بر حسب عادت پیش از رسیدن به پیچ با استفاده از ترمز سرعت خود را کاهش می دهند که بر این اساس کار برای دریفت زدن دشوار می شود.

این دسته از رانندگان حتی اگر بتوانند از این مرحله عبور کنند به علت رسیدن خودرو به مرحله ی بی تعادلی و برتر از حد معمول فرمان را بر میگرداند  که حاصل آن انحراف کامل خودرو است./آق