آیه 44 سوره انعام

فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَيْ‏ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ

پس چون آنچه را به یادشان آوردیم به فراموشی سپردند، درهای هر نعمتی را به رویشان گشودیم تا بدانچه به ایشان عطا شده است شاد و مغرور و غافل گردیدند، پس به ناگاه ایشان را به کیفر کارهایشان گرفتار کردیم چنانکه به کلی خوار و نومید و سر افکنده شدند

*خداوند نخست در فطرت آدمیان آنچه باید به جای آورند و یا از آن پرهیز کنند با خطی روشن رقم زده است و آنگاه برای آنکه آدمیان صدای فطرت را بهتر بشنوند باز انبیا و اولیا را فرستاده است تا آنها نیز به زبان روشن همگان را از باید و نبایدها خبر کنند اما وقتی از فطرت خود روی گردانیدند و آن ذکر و خبر انبیا را نیز به فراموشی سپردند.

*خداوند در آغاز درهای اقبال و دولت دنیوی را از همه سو بر ایشان باز می کند و هنگامی که دل بدین نعمتها سپردند و از این برخورداری شاد و سرمست و مغرور شدند ناگهان به واقعه ای ایشان را هشیار می کند چنانکه از همه آن لذت ها باز می مانند.

*این رفتار خداوندی در حقیقت باز تذکر سوم است به آدمیان که به هوش آیند و یاد خدا و راه خدا را دل زنده کنند و اما اگر تذکر سوم نیز سودمند نیفتد به خسران مبین و محرومیت در می افتند.

*این آیه هشداری است که آدمیان وقتی می بینند دنیا از همه سو به ایشان اقبال کرده است نگران شوند که مبادا مورد آزمون و ابتلا قرار گرفته اند و پیش از آنکه به طور ناگهانی گرفتار آیند چاره ای بیندیشند.

*نزد عارفان هیچ عذاب از آن سخت تر نیست که خداوند بنده ای را فراموش کند و او را به خود واگذارد و مهلت دهد و به او شب خوش بگوید، چنانکه شیطان را از خود براند و تا قیامت مهلت بخشید. مولانا شیطان را ملامت می کند که : چون از درگاه دوست رانده شدی عمر دراز از بهر چه خواستی؟

زندگی بی دوست جان فرسودن است مرگ حاضر، غایب از حق بودن است (مثنوی)

*وقتی روزگار به آدمی روی می آورد اغلب مغرور می شود و این اقبالها را حاصل هوش و پهلوانی خود می بیند و نمی بیند که چه بسیار هوشمندتر از او در پیچ و خم حوادث گردون زبون شده اند.