گلوبال ريسرچ:
موفقيت ايران در برگزاري اجلاس نم، خشم رسانه هاي غربي را برانگيخت
گلوبال ريسرچ، در تحليلي موفقيت ايران در برگزاري باكيفيت اجلاس جنبش غيرمتعهدها را عامل خشم رسانه هاي غربي از كشورمان دانست.
به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران ، شانزدهمين اجلاس جنبش عدم تعهد در تهران، بدون ترديد يك پيروزي ديپلماتيك براي ايران بود و سياستمداران غربي هم اين موضوع را خيلي خوب مي دانند.
شايد ياس و ناراحتي رسانه هاي جريان اصلي غربي در نشست تهران را بتوان در همين چارچوب توضيح داد.
در طول نشست يك هفته اي كارشناسان، وزيران خارجه و روساي كشورها و دولت هاي عضو جنبش عدم تعهد، چندين هيئت عالي رتبه از 120 كشور پنج قاره به تهران سفر كردند تا در آنچه كه مهمترين گردهمايي ديپلماتيك جهان پس از مجمع عمومي سازمان ملل متحد قلمداد مي شود، شركت كنند.
اين گردهمايي بين المللي عظيم كه در تاريخ سياسي ايران بي سابقه بود، در شرايطي اتفاق افتاد كه آمريكا، اسرائيل و متحدان اروپايي آنها، مدتها ميان آب و آتش بودند تا ايران را منزوي كنند و از ايران چهره اي مخدوش و رعب آور و تهديدي براي صلح و امنيت جهان ترسيم كنند، اما به نظر مي رسد كشورهاي غير متعهد، توجهي به جار و جنجال هاي رسانه اي غربي_ اسرائيلي نداشتند؛ زيرا صدها هيئت از سراسر جهان براي شركت در شانزدهمين اجلاس به ايران آمدند و همچنين گفتگوهايي را نيز با مقامات ايراني برگزار كردند و از فرصت استفاده كردند و خواستار توسعه روابط دوجانبه با جمهوري اسلامي شدند.
اما نوع پوشش خبري اين رويداد مهم در ايران توسط رسانه هاي جريان اصلي، عمق خشم و ياس قدرتهاي غربي از نشست موفقيت آميز تهران و نمايش ايران به عنوان يك بازيگر اصلي در تحولات بين المللي را نشان مي دهد.
نگاهي اجمالي به مقالات، مصاحبه ها و يادداشت هاي منتشر شده در روزنامه ها و خبرگزاري هاي غربي، نشان خواهد داد كه آمريكا و متحدانش چقدر از نشست نم و اينكه اين نشست به ميزباني دشمن اصلي آنها (ايران) برگزار شده، خشمگين هستند.
در مقاله اي كه روز 30 آگوست در گاردين به چاپ رسيد، نويسنده مقاله اهميت نشست نم را زير سوال برد و مهمان نوازي و استقبال گرم ايرانيان از مهمانان عالي رتبه را احمقانه دانست.
در اين مقاله آمده بود؛ "با تماشاي تلويزيون ايران، شما فكر مي كنيد اين كشور ميزبان بازيهاي المپيك است. تلويزيون خبرنگاراني را كه در فرودگاه ورود ديپلمات ها را پوشش خبري مي دهند، نشان مي دهد. گويي آنها ورزشكاران برجسته اي هستند و مصاحبه با هيئت هاي شركت كننده، نشان مي دهد كه از آنها خواسته مي شود در مورد مهمان نوازي ايرانيان نظر بدهند."
روزنامه گاردين با سانسور تمام بخش هاي سخنراني محمد مرسي، فقط به صورت گزينشي آن بخش از سخنان او را كه دولت سوريه در بروز خشونت ها مقصر دانست، منتشر كرد و اين اظهارات مرسي را براي سران ايران "آشفته كننده" دانست.
يك روز قبل از آن نيز گاردين، ايران را كشوري "ورشكسته" توصيف كرده بود كه هدف آن از ميزباني اين نشست، اثبات يك نكته است: "شايد تحريم ها به ايران فشار آورده باشد، اما ايران منزوي نشده است."
چنين حملات شفاهي عليه ايران در طول ماه هاي گذشته هم در رسانه هاي جريان اصلي فراوان ديده شده است، بخصوص از وقتي كه محمود احمدي نژاد شروع به ارسال دعوتنامه ها به سران كشورهاي عضو جنبش عدم تعهد كرد.
در طول روزهاي برگزاري اجلاس، اين حملات تشديد شد و در روزي كه بيش از 30 تن از سران كشورهاي گروه نم براي گفتگو در مورد مهمترين تحولات جهان در تهران گردهم آمده بودند، به اوج خود رسيد.
نيويورك تايمز كه از سالها قبل با ايران سر دشمني داشته، جنگي را عليه جنبش عدم تعهد و ايران، اعلام كرد. روز 28 آگوست، توماس فريديمن يك نويسنده جنگ طلب آمريكايي كه از حضور سياستمدار عالي رتبه اش مانند رئيس جمهور مصر در اين نشست به شدت عصباني شده بود، ابتدا اين سوال را مطرح كرد كه اعضاي اين جنبش به چه كسي تعهد ندارند؟ وي سپس غير متعهد بودن مرسي را زير سوال برد. اين مقاله سپس حضور بان كي مون در نشست تهران را نيز زير سوال برده بود.
افشين مولوي، يك ايراني كه با نومحافظه كاران آمريكا همكاري دارد، با درج مقاله اي در روزنامه اماراتي "نيشن" (Nation)، جنبش عدم تعهد را "بي فايده" توصيف مي كند و مي گويد؛ "حضور چند ديپلمات معدود از آفريقا و آسيا و آمريكاي لاتين، هيچ سودي براي پدر يك خانواده ايراني كه براي تامين نيازهايش بايد دو شغل داشته باشد، ندارد.
ديگر رسانه هاي آمريكايي نيز برخوردي رياكارانه با نشست داشتند و آن بخشي از اظهارات بان كي مون را كه ايران بايد وضعيت حقوق بشر خود را بهبود بخشد، به طرز غير معمولي پوشش دادند.
هافينگتون پست، روز 29 آگوست با انتشار مقاله اي به اين موضوع پرداخت.
راديو ملي آمريكا، ايران را كشوري "اغلب منزوي" توصيف كرد كه براي ميزباني يك نشست بزرگ انتخاب شده است. اين راديو به نقل از يك عضو موسسه كارنگي براي صلح بين المللي، گفت: كشورهاي عضو جنبش عدم تعهد، عمدتا روابط خود را با ايران كاهش داده اند تا با واشنگتن روابط بهتري داشته باشند.
اين عضو موسسه كارنگي، تلاش كرده است اهميت نشست نم را كمرنگ جلوه دهد و سران كشور را متقاعد كند كه ايران نمي تواند از طريق ميزباني اين نشست، اعتبار بين المللي كسب كند.
صدها نمونه ديگر از اين موارد وجود دارد كه رويكرد دوگانه و فريبكارانه در قبال نشست جنبش عدم تعهد در تهران، داشته اند.
بسياري از آنها در تلاشي هماهنگ، به منظور كم اهميت جلوه دادن اين رويداد بين المللي چشمگير، به ايران حمله كرده و به اظهارنظرهاي متعصبانه و غرض ورزانه در مورد جايگاه ايران در جامعه بين الملل متوسل شدند و چشم خود را به روي ميزباني موفقيت آميز ايران و اظهارات مهم سران نم كه ايران را يك بازيگر مهم و حياتي در امور منطقه اي و بين المللي دانسته اند، بستند.
دشمني رسانه هاي غربي با ايران چيز تازه اي نيست. از زمان پيروزي انقلاب اسلامي در سال 1979 كه شاه دست نشانده آمريكا را سرنگون كرد، آنها تبليغات سياه عليه ايران و ارائه اطلاعات غلط از ايران را آغاز كردند.
نشست نم اين فرصت را براي آنها فراهم ساخت كه حملات خود عليه ايران را تجديد كنند، اما اين بار كاملا مشخص بود كه آنها از اينكه سياستمداران 120 كشور جهان تصميم گرفتند به تهران بيايند و روابط خود با ايران را تحكيم يا تائيد كنند، آن هم در شرايطي كه بال رسانه اي ابر قدرت ها از هيچ تلاشي براي نشان دادن ايران به عنوان كشوري منزوي شده و فاقد دوست، فروگذار نكرده بودند بسيار خشمگين شده اند.
شايد ياس و ناراحتي رسانه هاي جريان اصلي غربي در نشست تهران را بتوان در همين چارچوب توضيح داد.
در طول نشست يك هفته اي كارشناسان، وزيران خارجه و روساي كشورها و دولت هاي عضو جنبش عدم تعهد، چندين هيئت عالي رتبه از 120 كشور پنج قاره به تهران سفر كردند تا در آنچه كه مهمترين گردهمايي ديپلماتيك جهان پس از مجمع عمومي سازمان ملل متحد قلمداد مي شود، شركت كنند.
اين گردهمايي بين المللي عظيم كه در تاريخ سياسي ايران بي سابقه بود، در شرايطي اتفاق افتاد كه آمريكا، اسرائيل و متحدان اروپايي آنها، مدتها ميان آب و آتش بودند تا ايران را منزوي كنند و از ايران چهره اي مخدوش و رعب آور و تهديدي براي صلح و امنيت جهان ترسيم كنند، اما به نظر مي رسد كشورهاي غير متعهد، توجهي به جار و جنجال هاي رسانه اي غربي_ اسرائيلي نداشتند؛ زيرا صدها هيئت از سراسر جهان براي شركت در شانزدهمين اجلاس به ايران آمدند و همچنين گفتگوهايي را نيز با مقامات ايراني برگزار كردند و از فرصت استفاده كردند و خواستار توسعه روابط دوجانبه با جمهوري اسلامي شدند.
اما نوع پوشش خبري اين رويداد مهم در ايران توسط رسانه هاي جريان اصلي، عمق خشم و ياس قدرتهاي غربي از نشست موفقيت آميز تهران و نمايش ايران به عنوان يك بازيگر اصلي در تحولات بين المللي را نشان مي دهد.
نگاهي اجمالي به مقالات، مصاحبه ها و يادداشت هاي منتشر شده در روزنامه ها و خبرگزاري هاي غربي، نشان خواهد داد كه آمريكا و متحدانش چقدر از نشست نم و اينكه اين نشست به ميزباني دشمن اصلي آنها (ايران) برگزار شده، خشمگين هستند.
در مقاله اي كه روز 30 آگوست در گاردين به چاپ رسيد، نويسنده مقاله اهميت نشست نم را زير سوال برد و مهمان نوازي و استقبال گرم ايرانيان از مهمانان عالي رتبه را احمقانه دانست.
در اين مقاله آمده بود؛ "با تماشاي تلويزيون ايران، شما فكر مي كنيد اين كشور ميزبان بازيهاي المپيك است. تلويزيون خبرنگاراني را كه در فرودگاه ورود ديپلمات ها را پوشش خبري مي دهند، نشان مي دهد. گويي آنها ورزشكاران برجسته اي هستند و مصاحبه با هيئت هاي شركت كننده، نشان مي دهد كه از آنها خواسته مي شود در مورد مهمان نوازي ايرانيان نظر بدهند."
روزنامه گاردين با سانسور تمام بخش هاي سخنراني محمد مرسي، فقط به صورت گزينشي آن بخش از سخنان او را كه دولت سوريه در بروز خشونت ها مقصر دانست، منتشر كرد و اين اظهارات مرسي را براي سران ايران "آشفته كننده" دانست.
يك روز قبل از آن نيز گاردين، ايران را كشوري "ورشكسته" توصيف كرده بود كه هدف آن از ميزباني اين نشست، اثبات يك نكته است: "شايد تحريم ها به ايران فشار آورده باشد، اما ايران منزوي نشده است."
چنين حملات شفاهي عليه ايران در طول ماه هاي گذشته هم در رسانه هاي جريان اصلي فراوان ديده شده است، بخصوص از وقتي كه محمود احمدي نژاد شروع به ارسال دعوتنامه ها به سران كشورهاي عضو جنبش عدم تعهد كرد.
در طول روزهاي برگزاري اجلاس، اين حملات تشديد شد و در روزي كه بيش از 30 تن از سران كشورهاي گروه نم براي گفتگو در مورد مهمترين تحولات جهان در تهران گردهم آمده بودند، به اوج خود رسيد.
نيويورك تايمز كه از سالها قبل با ايران سر دشمني داشته، جنگي را عليه جنبش عدم تعهد و ايران، اعلام كرد. روز 28 آگوست، توماس فريديمن يك نويسنده جنگ طلب آمريكايي كه از حضور سياستمدار عالي رتبه اش مانند رئيس جمهور مصر در اين نشست به شدت عصباني شده بود، ابتدا اين سوال را مطرح كرد كه اعضاي اين جنبش به چه كسي تعهد ندارند؟ وي سپس غير متعهد بودن مرسي را زير سوال برد. اين مقاله سپس حضور بان كي مون در نشست تهران را نيز زير سوال برده بود.
افشين مولوي، يك ايراني كه با نومحافظه كاران آمريكا همكاري دارد، با درج مقاله اي در روزنامه اماراتي "نيشن" (Nation)، جنبش عدم تعهد را "بي فايده" توصيف مي كند و مي گويد؛ "حضور چند ديپلمات معدود از آفريقا و آسيا و آمريكاي لاتين، هيچ سودي براي پدر يك خانواده ايراني كه براي تامين نيازهايش بايد دو شغل داشته باشد، ندارد.
ديگر رسانه هاي آمريكايي نيز برخوردي رياكارانه با نشست داشتند و آن بخشي از اظهارات بان كي مون را كه ايران بايد وضعيت حقوق بشر خود را بهبود بخشد، به طرز غير معمولي پوشش دادند.
هافينگتون پست، روز 29 آگوست با انتشار مقاله اي به اين موضوع پرداخت.
راديو ملي آمريكا، ايران را كشوري "اغلب منزوي" توصيف كرد كه براي ميزباني يك نشست بزرگ انتخاب شده است. اين راديو به نقل از يك عضو موسسه كارنگي براي صلح بين المللي، گفت: كشورهاي عضو جنبش عدم تعهد، عمدتا روابط خود را با ايران كاهش داده اند تا با واشنگتن روابط بهتري داشته باشند.
اين عضو موسسه كارنگي، تلاش كرده است اهميت نشست نم را كمرنگ جلوه دهد و سران كشور را متقاعد كند كه ايران نمي تواند از طريق ميزباني اين نشست، اعتبار بين المللي كسب كند.
صدها نمونه ديگر از اين موارد وجود دارد كه رويكرد دوگانه و فريبكارانه در قبال نشست جنبش عدم تعهد در تهران، داشته اند.
بسياري از آنها در تلاشي هماهنگ، به منظور كم اهميت جلوه دادن اين رويداد بين المللي چشمگير، به ايران حمله كرده و به اظهارنظرهاي متعصبانه و غرض ورزانه در مورد جايگاه ايران در جامعه بين الملل متوسل شدند و چشم خود را به روي ميزباني موفقيت آميز ايران و اظهارات مهم سران نم كه ايران را يك بازيگر مهم و حياتي در امور منطقه اي و بين المللي دانسته اند، بستند.
دشمني رسانه هاي غربي با ايران چيز تازه اي نيست. از زمان پيروزي انقلاب اسلامي در سال 1979 كه شاه دست نشانده آمريكا را سرنگون كرد، آنها تبليغات سياه عليه ايران و ارائه اطلاعات غلط از ايران را آغاز كردند.
نشست نم اين فرصت را براي آنها فراهم ساخت كه حملات خود عليه ايران را تجديد كنند، اما اين بار كاملا مشخص بود كه آنها از اينكه سياستمداران 120 كشور جهان تصميم گرفتند به تهران بيايند و روابط خود با ايران را تحكيم يا تائيد كنند، آن هم در شرايطي كه بال رسانه اي ابر قدرت ها از هيچ تلاشي براي نشان دادن ايران به عنوان كشوري منزوي شده و فاقد دوست، فروگذار نكرده بودند بسيار خشمگين شده اند.
