به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، تحلیلگران در تهران عقیده دارند، 4 عامل در صدور این قطعنامه نقش جدی داشته است.

1- ظاهرا تیم امریکا دروین در لحظات آخر نظر خود را تغییر داده و با صدور یک قطعنامه موافقت کرده است. تا غروب روز چهارشنبه وضعیت به این شکل بود که اروپایی ها با تحریک پشت پرده اسراییل در پی صدور یک قطعنامه بودند ولی امریکا چندان به این موضوع روی خوش نشان نمی داد چرا که عقیده داشت این موضوع جز اینکه به افزایش سطح تنش با ایران بینجامد و به روند مذاکرات ایران با 1+5 و همچنین روند همکاری ایران با آژانس ضربه بزند، فایده ای ندارد. آنچه در لحظات آخر موضع امریکا را تغییر داد این بود که برخی مشاوران سیاست داخلی اوباما به وی هشدار دادند در حالی که دیدار با نتانیاهو را هم لغو کرده، مخالفت علنی با صدور یک قطعنامه علیه ایران می توان در مبارزات انتخاباتی امریکا –که در حال رسیدن به اوج است- برای او بسیار گران تمام شود. به همین دلیل گلن دیویس سفیر امریکا در آژانس صبح روز پنج شنبه مجوز همراهی با قطعنامه را دریافت کرد.

2- روسیه و چین ظاهرا به این علت با صدور این قطعنامه موافقت کردند که عقیده داشتند این قطعنامه چیزی جز یک بیانیه نیست که حالا نام آن قطعنامه گذاشته شده است. به تعبیر برخی از دبپلمات ها در تهران، تلاش این دو کشور از تهی کردن قطعنامه از هرگونه نکته منفی علیه ایران که تبعات اجرایی داشته باشد، عملا وضعیتی بوجود آورد که این دو کشور چیزی برای مخالفت در قطعنامه نیافتند. یک دیپلمات در این باره به «ایران هسته ای» گفت: «وضع اینطور شده بود که روسیه و چین فهمیده بودند اگر با این قطعنامه که دندان هایش کاملا کشیده شده مخالفت کنند آن وقت مجبور خواهند بود پای بیانیه مشترک 6 کشور علیه ایران امضا کنند که محتوای آن در مواردی تندتر از این قطعنامه بود».

3- سومین مسئله این است که از دید برخی کارشناسان مطلع در تهران، می توان این قطعنامه را بخشی از یک سلسله قدامات دومینویی علیه ایران به منظور انتقام گیری از اجلاس عدم تعهد دانست. به عقیده این کارشناسان، قطع روابط کانادا با تهران اولین گام این پروژه انتقام گیری بود، قطعنامه آژانس گام دوم است و گام های دیگری هم که همه ارزش نمادین دارد در راه خواهد بود.

4- با این حال عقیده کارشناسان این است که اسراییل همچنان در رسیدن به اصلی ترین هدف خود که همان ارجاع مجدد پرونده ایران به شورای امنیت و رفع نقص حقوقی ارجاع انجام شده در سال 2005 بود ناکام مانده و این قطعنامه حاوی هیچ نوع ارجاع جدیدی به شورای امنیت نیست.