به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شبکه تلويزيوني فرانس24، سيريل پاين تحليلگر اين شبکه افزود مسلمانان ميانمار  از قوم روهينگا اقليتي هستند که به رسميت شناخته نمي شوند و از قرنها پيش اتباع خارجي اين کشور به شمار مي روند. فرزندان آنان تابعيت ميانماري ندارند، آنان حق تحصيل فراتر از کلاسهاي ابتدايي را ندارند. ازدواجهاي آنان بدون مجوز رسمي دولت امکان پذير نيست و اين نشان مي دهد تبعيض حکومتي ميانمار عليه اقليت روهينگا چقدر زياد است. برآورد شده است هشتصد هزار تا يک ميليون مسلمان در ميانمار زندگي مي کنند. ميانمار کشوري با اکثريت بودايي است که در آن نژاد پرستي عليه ديگر اقوام امري مرسوم است. موج نژاد پرستي و بيگانه هراسي عليه مسلمانان ميانمار بيش از هر زماني مشهود است.
شماري از پناهندگان روهينگا به اردوگاهي غيرقانوني در بنگلادش پناه برده اند. اردوگاههاي آنان در وضع بهداشتي بدي قرار دارد اما اين پناهجويان اينجا را بهتر از زندگي قبلي خود در ميانمار مي دانند.
عبدالکلام پناهجوي روهينگا گفت:« يک ماه پيش از روستاي خود فرار کردم و درجنگل زندگي مي کردم. نيمي از اعضاي خانواده ام کشته شدند. پليس و ارتش اين جنايات را سازماندهي مي کنند.»
پناهنده اي ديگر که به تازگي به اين اردوگاه آمده است از وضع وخيم خود مي گويد.
رشيده علم گفت :« آنان همسرم را بازداشت کردند من اعتراض کردم اما آنها تلاش کردند به من تجاوز کنند و بازويم را شکستند.»
شمار زيادي از زنان بدون همسر در اين اردوگاه مشاهده مي شوند.
سوره خاتون ديگر پناهجو گفت :« ماموران امنيتي همسرم را بردند نمي دانم آيا زنده است يا نه، هيچ خبري از او ندارم.»
هزاران روهينگاي ميانماري از خشونتهاي جديد قومي گريخته اند که از ماه ژوئن آغاز شده است.
پيش از آن مسلمانان و بودايي ها درکنار هم زندگي مي کردند. دهها هزار تن از پناهجويان در بنگلادش مستقر شده اند اما بنگلادش نيز تمايلي به پذيرش آنان ندارد.
جمال که شبکه حمايت از روهينگاها را ايجاد کرده است مي گويد فرار مسلمانان ادامه دارد اما نيروهاي امنيتي ميانمار و بنگلادش همه تلاش خود را به کارگرفته اند تا جلوي آن را بگيرند.
جمال با نشان دادن منطقه اي در دور دست مي گويد :«هزاران روهينگا در آنجا در حال رنج و عذاب هستند و بدون هيچ کمک بهداشتي و پزشکي ، از گرسنگي تلف مي شوند آنان به حال خود رها شده اند.»
افرادي که موفق مي شوند از مرز عبور کنند با تبعيضهاي بيشتر در آن سوي مرز مواجه مي شوند.
يکي از بنگلادشي ها گفت :« اين روهينگاها غده سرطاني اند. آنان در گروههاي صد نفره به اينجا مي آيند و کارهاي ما را مي گيرند. ما آنها را نمي خواهيم. همه آنها به جهنم بروند.»
مرز کاملا بسته است و ميانمار نمي خواهد پناهجويان به همراه شواهد از کشور خارج شوند و بنگلادش پناهندگان را به آن سوي مرز باز پس مي فرستد.
سرپرست يکي از خانواده هايي که موفق به عبور از مرز شده است مي گويد:« در آن سوي مرز  چيزي براي خوردن نداريم. قانون منع آمد و شد صرفا عليه ما وضع شده است. نمي توانيم از خانه هايمان خارج شويم. همه مي  ترسند و مي خواهند فرار کنند. خشونتها در ميانمار بسيار زياد شده است. خدا به داد ما برسد. »
فرزندان روهينگا افرادي بي ميهن و سرزمين هستند.
سيريل پاين درباره اوضاع کنوني گفت جامعه بين المللي صرفا توجه خود را معطوف گشايشهاي سياسي نظاميان حاکم بر ميانمار کرده و چشمانش را بر اين جنايات بسته است. سرکوب شديد اين قوم به کلي در سکوت صورت مي گيرد و معدود سازمانهاي غيردولتي که مي کوشند به کمک آنان در ميانمار يا بنگلادش بروند مشکلات زيادي براي فعاليت دارند زيرا رسما اعلام شده است که اين مشکل اصلا وجود ندارد.
به دست آوردن اطلاعات از وضع آنان در ميانمار درحال حاضر بسيار دشوار است. سرکوب چند ماهه اين قوميت به کلي ناديده گرفته مي شود.