به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک ، اکسیژن درمانی عبارت است از تجویز اکسیژن با غلظت بیش از آنچه که در هوا وجود دارد. هدف از اکسیژن درمانی انتقال کافی اکسیژن به خون، کاهش کار دستگاه تنفسی و کاهش فشار بر میوکارد (یکی از لایه های عضلانی قلب)می باشد.
حمل اکسیژن به بافت ها به عواملی نظیر برون ده قلب، میزان اکسیژن شریانی (سرخرگی)، غلظت هموگلوبین و نیازمندی های متابولیکی بدن بستگی دارد. در اکسیژن درمانی، باید به تمام عوامل فوق توجه نمود.
در مواردی همچون تسریع در بهبودی پس از عمل جراحی ، میگرن، آلزایمر و ام اس (MS) نیز تحقیقات روی اثر درمانی این روش همچنان ادامه دارد.
موارد مصرف اکسیژن درمانی
بر پایه ی این گزارش ، استفاده از اکسیژن پرفشار سابقهای طولانی دارد که در درمان آمبولی هوا به کار گرفته میشد. آمبولی هوا شرایطی است که معمولا غواصانی که به اعماق آب میروند و سپس با سرعت زیاد به سطح آب بازمیگردند، دچار آن میشوند. در این حالت، به علت پیدایش حبابهای کوچک هوا در جریان خون، خون به اعضای حیاتی بدن نمیرسد و سبب مرگ فرد می شود. اکسیژن پرفشار میتواند اندازه این حباب ها را کوچک کند و در نتیجه جریان خون به شرایط عادی باز گردد.
سایر استفادههای این روش شامل موارد زیر است:
به عنوان پادزهر در مسمومیت با گازهای سمی به ویژه گاز مونواکسید کربن
ضدعفونیکننده به ویژه در برابر میکروبهای بیهوازی (میکروبهایی که در برابر اکسیژن توان مقاومت ندارند)
کاهش تورم و تجمع مایعات در بافتهای بدن که در بهبود سوختگیها کمک می کند
بهبود هیپوکسمی (کاهش فشار اکسیژن خون سرخرگی)
تغییر در تعداد یا الگوی تنفس ممکن است به علت هیپوکسمی باشد. علائم هیپوکسی شامل: پرخاشگری، عدم هوشیاری، گیجی، خواب آلودگی، کما، تنگی نفس، افزایش فشار خون، بی نظمی ضربان قلب و تعریق شدید می باشد
هیپوکسی در صورت شدید بودن می تواند زندگی فرد رابه مخاطره بیاندازد. با پیشرفت سریع هیپوکسی، تغییراتی در سیستم عصبی مرکزی ایجاد می شود. بیمار دچار ناهماهنگی حرکات و اختلال هوشیاری می شود.
این گزارش حاکی از آن است که ، در هیپوکسی مزمن (مانند آن چه که در بیماری های انسداد مزمن ریه دیده می شود) ممکن است خستگی، خواب آلودگی، بی تفاوتی، بی توجهی و تأخیر در واکنش ها به وجود آید.
اکسیژن درمانی کوتاه مدت می تواند برای گروه کوچکی از بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسداد ریوی مفید باشد./ب