گزارش/
عرفه، سرآغاز شیدایی عشاق از کربلا تا جمکران
خدايا، من با همه تن و جانم شهادت مي‌دهم كه اگر من همه عمرم را در شكر يك نعمت تو بگذارم از عهده آن برنمي‌آيم، مگر به لطف تو كه نعمتي از جانب توست، كه آن هم تشكري مي‌طلبد.
به گزارش خبرنگار ویژه‌نامه محرم باشگاه خبرنگاران؛ روز نهم ذي‌الحجه در تقويم مسلمانان و انسان‌های آزاده از اهميت ويژه‌اي برخوردار است چرا كه خداي سبحان در اين روز بندگان خود را به عبادت و طاعت خويش فرا خوانده و خوان كرم و احسان لطف خود را براي آنان مي‌گستراند.
در اين روز كه روز رحمت و مغفرت الهي بوده و هر كس به اندازه وسعت خود از آن بهره مي‌گيرد. حاجيان در جايگاهي به نام عرفات توقف كرده و به دعا و نيايش مي‌پردازند و بعد از برگزاري نماز ظهر و عصر به مكه مكرمه بازمي‌گردند.
دعاي عرفه كه امام حسين(ع) عصر روز عرفه آن را با تمام جان و دل به بشريت آموخت، با توضيحاتي از خداوند شروع شده و يادآوري مي‌كند كه اراده خداوند هميشه در عالم موجود جاري بوده و خواهد بود.
اباعبدالله‌الحسين(ع) در اين دعا بيشتر نعمت‌هايي كه خدا به انسان ارزاني كرده است را بر مي‌شمارد به گونه‌اي كه مي‌گويد: خدايا تو مرا آفريدي و در تاريكي‌هاي سه‌گانه رحم مادر ساكن كردي و ...
در بخشي از اين دعا امام مي‌فرمايد: خدايا، من با همه تن و جانم شهادت مي‌دهم كه اگر من همه عمرم را در شكر يك نعمت تو بگذارم از عهده آن برنمي‌آيم مگر به لطف تو كه آن هم نعمتي از جانب توست، كه البته آن هم شكري مي‌طلبد و براي اثبات اين مطلب اعضاي بدن خود را در عالي‌ترين صورت ممكن به شهادت مي‌گيرد.
يكي از نكات جالب و قابل تاملي كه با استناد به دعاي عرفه مي‌شود به آن پي برد. ميزان علم بدن‌شناسي امام حسين(ع) است چرا كه با چنان قدرت و احاطه‌اي بر جاي جاي بدن قسم مي‌خورد كه بي شك بي علم و آگاهي پرداختن به آنها امكان‌پذير نيست.
حضرت سيدالشهدا(ع) در بخشي از اين دعا مي‌فرمايد:
مـعـبـود مـن، كـدامـیـك از نعمتهایت را بشماره درآورده و یاد كنم یا براى كدامیك از عطاهایت به سپاسگزارى اقدام كنم، در صورتى كه آنها
اى پروردگار من بیش از آن است كه حسابگران بتوانند آنها را بشمارند یا دانش حافظان بدانها رسد، پس اى خدا،
آنـچـه را از سختى و گرفتارى از من دور كرده و باز داشتى بیشتر بوده از آنچه برایم آشكار شد
از تـنـدرسـتـى و خـوشى، و من گواهى می‌دهم به حقیقت ایمان خودم و بدانچه تصمیمات یقینم بدان بسته است،
و توحید خالص و بى شائبه خود و درون سرپوشیده نهانم
و رشته‌هاى دید نور چشمانم و خطوط صفحه پیشانیم
و رخنه‌هاى راه‌هاى تنفسم و پرده‌هاى نرمه بینیم و راه‌هاى پرده گوشم
و آنـچـه بـچـسـبـد و روى هـم قـرار گـیـرد بـر آن دو لبـم و حـركـتـ‌هـاى تـلفظ زبانم و محل پیوست كام
(فـك بـالاى) دهـان و آرواره‌ام و مـحـل بـیـرون آمـدن دنـدانـ‌هـایـم و محل چشیدن خوراك و آشامیدنی‌هایم
و رشـتـه و عصب مغز سرم و لوله (حلق) متصل به رگ‌هاى گردنم و آنچه در برگرفته آن را،
قفسه سینه‌ام و رشته‌هاى رگ قلبم و شاهرگ پرده دلم و پاره‌هاى گوشه و كنار
جگرم و آنچه را در بردارد، استخوان‌هاى دنده‌هایم و سربندهاى استخوان‌هایم و انقباض
عضلات بدنم و اطراف سر انگشتانم و گوشتم و خونم و موى بدنم و بشره پوستم
و عصبم و ساقم و استخوانم و مغزم و رگ‌هایم و تمام اعضاء و جوارحم و آنچه بر این‌ها
بافته شده از دوران شیرخوارگیم، و آنچه را زمین از من بر خود گرفته و خوابم
و بیداریم و آرمیدنم و حركتهاى ركوع و سجود من (گواهى دهم) كه اگر تصمیم بگیرم
و بكوشم در طول قرون و اعصار بر فرض كه چنین عمرى بكنم و بخواهم شكر
یـكى از نعمت‌هاى تو را بجا آورم نخواهم توانست جز به لطف خود، كه آن خود واجب كند بر من
سپاسگزاریت را دوباره از نو و موجب ستایشى تازه و ریشه دار گردد، آرى و اگر حریص باشم من
و حسابگران از مخلوقت كه بخواهیم اندازه نعمت بخشی‌هاى تو را از گذشته و آینده
بـه حساب درآوریم نتوانیم بشماره درآوریم، و نه از نظر زمان و اندازه آنرا احصاء كنیم ! هیهات ! كجا چنین چیزى میسر است.
دعاى 47 صحيفه سجاديه بعد از شکر و سپاس به پيشگاه بارى تعالى و درود و سلام بر پيامبر و آل او به ضرورت وجود رهبر پرداخته و در مورد عظمت اين روز مقدس، عرضه مى‌دارد؛ "پروردگارا!! امروز، روز عرفه است، روزى که به آن شرافت، کرامت و عظمت بخشيد‌ه‌اى و در آن روز، رحمت خودت را بر اهل عالم منتشر ساخته‌اى و با عفو و گذشت خود در اين روز بر بندگان منت نهاده‌اى و عطيه و بخشش خود را در اين روز نيکو گردانيده‌اى و به خاطر روز عرفه بر بندگانت تفضيل و لطف فرموده‌اي!”
انس با خدا، اعتماد به نفس، ايجاد تعادل و آرامش، افزايش قدرت تحمل در مقابل مشکلات، رهايى از وابستگى‌هاى مادى و دنيوي، پايين‌آمدن از مرکب غرور و خودخواهي، مشخص شدن ارزش انسان و آموزشهاى اخلاقى و اجتماعى از دستاوردهاى ارزشمند دعاها بويژه مناجات‌هاى روز عرفه مى‌باشد.
روز عرفه چنان اهميت دارد که با شب قدر برابرى مى‌کند. امام صادق(ع) فرمود: اگر شخص گناهکار نتواند در شب‌هاى با برکت ماه رمضان بويژه شب‌هاى قدر، خود را در معرض نسيم رحمت الهى قرار دهد و آمرزيده شود، او تا سال آينده بخشوده نمى‌شود مگر اينکه عرفه را درک کند و از امتيازات آن روز بهره گيرد.
اساسا برخى از گناهان جز در روز عرفه و در منطقه عرفات در جاى ديگر قابل بخشش نيست.
در روز عرفه شناخت حقيقى خداوند‌متعال بيشتر امکان‌پذير است چرا که آن روز معرفت و آگاهى در فضاى به وجود آمده بويژه آنکه در آستانه عيدقربان و تقرب الى‌الله است بهتر انجام مى‌شود.
رسول خدا(ص) فرمود: در روز عرفه خداوند متعال به بندگان عارفى که در پيشگاه الهى صف کشيده و نداى عاشقانه و عارفانه‌شان صحراى عرفات را پر کرده است مباهات مى‌کند و به فرشتگانش مى‌فرمايد: اى ملائکه من! به بندگانم بنگريد که از راه‌هاى دور و نزديک، مشکلات بسيارى را متحمل شده و به اينجا آمده‌اند. شما را گواه مى‌گيرم که من خواسته آنان را برآوردم و گناهکارانشان را به خاطر نيکوکارانشان بخشيدم.
بنابراین بهترين عملى که مى‌توان در روز عرفه انجام داد و به بهر‌ه‌هاى فراوان معنوى دست يافت، حضور در کنار مرقد مطهر حضرت امام حسين(ع) است.
"بشير دهان” روزى به حضور حضرت صادق(ع) آمده و عرضه داشت: مولاى من! من گاهى نمى‌توانم در روز عرفه در عرفات حضور يابم، به اين جهت تلاش مى‌کنم تا خود را در روز عرفه به کربلا برسانم و امام حسين(ع) را زيارت کنم. پيشواى ششم فرمود: آفرين بر تو اى بشير! اگر شخصى در روز عرفه با شناخت و معرفت کامل به مقام امام حسين(ع) به زيارت کربلا برود پاداش هزار حج و هزار عمره قبول شده و هزار غزوه که در کنار پيامبر يا امام عادل به جهاد پرداخته باشد برايش منظور مى‌شود.
وقتى بشير از اين همه ثواب تعجب کرد امام صادق(ع) فرمود: اى بشير! مطمئن باش هرگاه يکى از اهل ايمان در روز عرفه به کنار قبر امام حسين(ع) بيايد و با آب فرات غسل کند و آنگاه که به زيارت حضرت سيدالشهدا(ع) بپردازد به تعداد هر قدمى که به سوى حرم امام حسين(ع) بر مى‌دارد برايش ثواب يک حج کامل مى‌نويسد.
روز عرفه گرچه به عنوان عید یاد نمی‌شود ولی در عین حالی که عید مسلمانان است یک حزن خاصی نیز دارد که در لابلای دعای جان سوز امام جان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به روشنی مشهود است.
حضرت سیدالشهدا(ع) در حالی در عصر روز عرفه دعایی با معشوقه‌اش حضرت باری‌تعالی در میان گذاشت که راه و روش حرف‌زدن و تشکر کردن را به پپروان راستین و انسان‌های آزاده جهان آموخت.
امام حسین(ع) بعد از درد دل با خدای خویش در غالب دعای عرفه ساربانی را کاروانی کرد که محملش به خون سر عشاق تزئین شد.
روز عرفه همچون سایر مراسمات مذهبی مسلمانان با شور و شوق در جای‌جای ایران اسلامی برگزار می‌شود که اینبار نیز با حضور خیل عظیم عاشقان برگزار خواهد شد.
گزارش: وحید عظیم‌نیا
انتهای پیام/
