در سال ۱۹۹۲ شرکت نوکیا ۱۰۱۱، یکی از اولین گوشی‌های موبایل با شکل ساده (Candy Bar)، تنها امکان ۶۰ دقیقه مکالمه به کاربر می‌داد و حافظه این گوشی فقط برای ذخیره ۹۹ شماره مخاطب کافی بود و یک صفحه‌نمایش کوچک سیاه و سفید داشت. درست یک سال بعد از طرح ایده ماتی ماکونن، فرمت ۱۶۰ کاراکتری توسط محققی در زمینه ارتباطات به نام فریدهام هیلبرند تعیین شد. او در حالی که سعی می‌کرد این فناوری را استاندارد کند و به تلفن‌های همراه امکان انتقال و نمایش پیام‌ها را بدهد، متوجه شد که میانگین جملات یا سوالات تنها به ۱۶۰ کاراکتر نیاز دارد.

می‌توان گفت که اولین پیامک در سال ۱۹۹۲ توسط بریت نیل پاپ‌وُورس به مدیر اپراتور وُدافون، ریچارد جرویس در مهمانی کارمندان در شب کریسمس ارسال شد که متن آن این بود: "کریسمس مبارک”. پاپ‌وورس سرویس ارسال پیام کوتاه یا همان پیامک را از کامپیوتر محل کار خود به یک گوشی موبایل اوربیتل ۹۰۱ ارسال کرده بود!

در طول این سال‌ها شاهد ایجاد زبان جدید با نام زبان پیامکی بودیم که برای نوشتار مختصر در 160 کاراکتر این اتفاق رخ داده است و بسیاری از زبان‌شناسان کشورمان از این بابت برای ادبیات و زبان محاوره‌ی مردم به ویژه نوجوانان نگرانند و معتقدند در آینده منجر به تضعیف ادبیات و غلط دیکته‌ای و هجی کردن نادرست کلمات در میان کودکان شود.

در این میان شاید بتوان گفت بیشترین استقبال مشترکان تلفن همراه به دلیل رساندن مفهوم در کمترین زمان، همچنین مقرون به صرفه‌تر بودن از تماس تلفنی و امکان ارسال پیام در هر شرایط و بهتر از همه استفاده از این امکان توسط همه مدل گوشی تلفن همراه است.

استفاده از خدمات پیام کوتاه در ایران برای نخستین بار در سال ۱۳۸۱ مورد بهره‌برداری قرار گرفت. از این سال به بعد استفاده از پیام کوتاه به‌ تدریج در بین کاربران ایرانی تلفن همراه فراگیر شد.

لازم به ذکر است فرهنگستان زبان و ادب فارسی در تاریخ ۲۷ تیر ۱۳۸۶، واژهٔ "پیامک” را به‌ عنوان جایگزین "SMS” , "اس ام اس” برگزید.

منبع: ايسنا