فیلیپ راث، نویسنده برنده جایزه بوکر دیگر دست به قلم نخواهد شد
فیلیپ راث، از بزرگ ترین نویسندگان آمریکایی، اعلام کرد که دیگر چیزی نخواهد نوشت.
به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از وال استریت ژورنال،آقای راث ۷۸ ساله گفته است: دیگر کارم با نوشتن تمام شده. رمان "نمسیس" (Nemesis)آخرین کتاب من خواهد بود.
"هوتن میفلین هارکورت"، ناشر آثار آقای "راث" و آخرین آثر وی به نام "گالینگور"، در تماسی که با وي" داشته گفت: وقتی با وی تماس گرفتم و از وی پرسیدم که آیا قصد نوشتن رمان جدیدی را دارد در پاسخ گفت راستش تا 10 سال آینده کتابی نخواهم نوشت.
"راث" گفت : می خواستم ببینم آیا وقتم را با نوشتن تلف کرده ام یا نه. و به این نتیجه رسیدم که نوشته هایم نسبتا موفق بوده ام.
جو لویس، مشت زن معروف، در پایان عمرش گفت: من با چیزی که داشتم، بهترین کاری را که می توانستم بکنم کردم. این دقیقا همان چیزی است که من هم می توانم درباره کار خودم بگویم. بعد از آن به این نتیجه رسیدم که کارم با داستان تمام شده است.
البته کنارگیری "راث" به این معنی نیست که او بیکار خواهد نشست زیرا او در گفتگو با گزارشگر این نشریه اعلام کرده که در حال مطالعه کارهایش برای نوشتن یک زندگی نامه از خوش است.
فیلیپ راث در سال ۱۹۳۳ در نیوآرک نیوجرسی آمریکا زاده شد. او فرزند یک خانواده آمریکایی و نوه یک خانواده یهودی اروپایی بود که در موج مهاجرت قرن نوزدهم به آمریکا کوچ کرده بودند. فیلیپ در بخش کم‌درآمد شهر بزرگ شد. او پس از دبیرستان به دانشگاه باکنل رفت و مدرک کارشناسی گرفت سپس تحصیلاتش را در دانشگاه شیکاگو ادامه داد و در همان دانشگاه هم به تدریس ادبیات پرداخت. وی در دانشگاه پنسیلوانیا نیز ادبیات تطبیقی درس میداد که در نهایت در سال ۱۹۹۲ بازنشسته شد. هنگامی که در شیکاگو بود نویسنده معروف سال بلو را ملاقات کرد و در همان‌جا بود که با نخستین همسرش مارگارت مارتینسون آشنا شد. با جدایی‌شان در سال ۱۹۶۳ و مرگ مارتینسون در سال ۱۹۶۸ طی یک حادثه رانندگی یکی از نشانه‌های آشنا از داستان‌های راث خارج شد. مارتینسون الهام بخش شخصیت زن در بسیاری از رمان‌های راث بود؛ مانند لوسی نلسون در رمان وقتی که او خوب بود یا مائورین تارنوپل در رمان زندگی‌ام به عنوان یک مرد. پس از اتمام تحصیلات تا وقتی که اولین کتابش در سال ۱۹۵۹ منتشر شود راث به مدت دو سال در ارتش آمریکا خدمت کرد و پس از آن برای مجلاتی گوناگونی داستان کوتاه و نقد نوشت.
اولین کتاب او خداحافظ کلمبوس و پنج داستان کوتاه که در سال 1959 منتشر شد نگاهی طنز‌آمیز و شوخ‌طبعانه به زندگی یهودیان در آمریکای پس از جنگ داشت.این کتاب جایزه کتاب ملی برای داستان را برای او به ارمغان آورد،اگر چه برخی از دورن جامعه یهودیان به خاطر آن چه که او تصویر کرده بود،وی را محکوم کردند.اولین رمان او با عنوان "رها" اثری واقع‌گرایانه است که به مسائل اجتماعی و اخلاقی دهه 50 میلادی آمریکا می پردازد.راث این شیوه را در کتاب وقتی که او خوب بود،نیز پی گرفت.رمان واقع‌گرایانه دیگری که تمرکزش بر روایتی کمیاب در آثار راث-زنی جوان اهل غرب میانه-است.او با سومین رمانش شکایت پورتنوی بیشتر مشهور شد.این کتاب یک بازنمایی طنازانه از جهان یهودیان طبقه متوسط نیویورک در قالب الکساندر پورتنوی است.
راث تاکنون جوایز ادبی زیادی را از آن خود کرده که از آن جمله می توان به جوایز زیر اشاره کرد:
• جایزه ملی منتقدان کتاب، سال ۱۹۹۱
• جایزه ادبی پن، سال ۱۹۹۳
• جایزه ملی کتاب آمریکا، سال ۱۹۹۵
• جایزه پولیتزر، سال ۱۹۹۸
• جایزه فرانتس کافکا، سال ۲۰۰۱
• جایزه ادبی من بوکر، سال ۲۰۱۱
• جایزه ادبیات پرنس آستوریاس، سال ۲۰۱۲/ي2
"هوتن میفلین هارکورت"، ناشر آثار آقای "راث" و آخرین آثر وی به نام "گالینگور"، در تماسی که با وي" داشته گفت: وقتی با وی تماس گرفتم و از وی پرسیدم که آیا قصد نوشتن رمان جدیدی را دارد در پاسخ گفت راستش تا 10 سال آینده کتابی نخواهم نوشت.
"راث" گفت : می خواستم ببینم آیا وقتم را با نوشتن تلف کرده ام یا نه. و به این نتیجه رسیدم که نوشته هایم نسبتا موفق بوده ام.
جو لویس، مشت زن معروف، در پایان عمرش گفت: من با چیزی که داشتم، بهترین کاری را که می توانستم بکنم کردم. این دقیقا همان چیزی است که من هم می توانم درباره کار خودم بگویم. بعد از آن به این نتیجه رسیدم که کارم با داستان تمام شده است.
البته کنارگیری "راث" به این معنی نیست که او بیکار خواهد نشست زیرا او در گفتگو با گزارشگر این نشریه اعلام کرده که در حال مطالعه کارهایش برای نوشتن یک زندگی نامه از خوش است.
فیلیپ راث در سال ۱۹۳۳ در نیوآرک نیوجرسی آمریکا زاده شد. او فرزند یک خانواده آمریکایی و نوه یک خانواده یهودی اروپایی بود که در موج مهاجرت قرن نوزدهم به آمریکا کوچ کرده بودند. فیلیپ در بخش کم‌درآمد شهر بزرگ شد. او پس از دبیرستان به دانشگاه باکنل رفت و مدرک کارشناسی گرفت سپس تحصیلاتش را در دانشگاه شیکاگو ادامه داد و در همان دانشگاه هم به تدریس ادبیات پرداخت. وی در دانشگاه پنسیلوانیا نیز ادبیات تطبیقی درس میداد که در نهایت در سال ۱۹۹۲ بازنشسته شد. هنگامی که در شیکاگو بود نویسنده معروف سال بلو را ملاقات کرد و در همان‌جا بود که با نخستین همسرش مارگارت مارتینسون آشنا شد. با جدایی‌شان در سال ۱۹۶۳ و مرگ مارتینسون در سال ۱۹۶۸ طی یک حادثه رانندگی یکی از نشانه‌های آشنا از داستان‌های راث خارج شد. مارتینسون الهام بخش شخصیت زن در بسیاری از رمان‌های راث بود؛ مانند لوسی نلسون در رمان وقتی که او خوب بود یا مائورین تارنوپل در رمان زندگی‌ام به عنوان یک مرد. پس از اتمام تحصیلات تا وقتی که اولین کتابش در سال ۱۹۵۹ منتشر شود راث به مدت دو سال در ارتش آمریکا خدمت کرد و پس از آن برای مجلاتی گوناگونی داستان کوتاه و نقد نوشت.
اولین کتاب او خداحافظ کلمبوس و پنج داستان کوتاه که در سال 1959 منتشر شد نگاهی طنز‌آمیز و شوخ‌طبعانه به زندگی یهودیان در آمریکای پس از جنگ داشت.این کتاب جایزه کتاب ملی برای داستان را برای او به ارمغان آورد،اگر چه برخی از دورن جامعه یهودیان به خاطر آن چه که او تصویر کرده بود،وی را محکوم کردند.اولین رمان او با عنوان "رها" اثری واقع‌گرایانه است که به مسائل اجتماعی و اخلاقی دهه 50 میلادی آمریکا می پردازد.راث این شیوه را در کتاب وقتی که او خوب بود،نیز پی گرفت.رمان واقع‌گرایانه دیگری که تمرکزش بر روایتی کمیاب در آثار راث-زنی جوان اهل غرب میانه-است.او با سومین رمانش شکایت پورتنوی بیشتر مشهور شد.این کتاب یک بازنمایی طنازانه از جهان یهودیان طبقه متوسط نیویورک در قالب الکساندر پورتنوی است.
راث تاکنون جوایز ادبی زیادی را از آن خود کرده که از آن جمله می توان به جوایز زیر اشاره کرد:
• جایزه ملی منتقدان کتاب، سال ۱۹۹۱
• جایزه ادبی پن، سال ۱۹۹۳
• جایزه ملی کتاب آمریکا، سال ۱۹۹۵
• جایزه پولیتزر، سال ۱۹۹۸
• جایزه فرانتس کافکا، سال ۲۰۰۱
• جایزه ادبی من بوکر، سال ۲۰۱۱
• جایزه ادبیات پرنس آستوریاس، سال ۲۰۱۲/ي2
