به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران شهرکرد

حضرت زینب(س)، آماده چهل منزل اسارت، چهل منزل غل و زنجیر، چهل منزل خطبه خوانی با صدای رسا، در بغض گلوگیر تاریخ می شود.

تاریخ گواهی داده است، هنگامی كه خورشید در خون خویش چهره ای سرخ فام داشت، حضرت زینب(س)، ایستاده بر تل زینبیه، خطبه های آتشین فاطمی را بر نفیر تاریخ، طنین انداز كرد.

پس از روز عاشورا، توفان فتنه اتهام كوفیان بر پا می شود و كوفیان برای سرپوش گذاشتن برتلخ ترین جنایت بشری خویش، در فضایی مسموم اقدام به فرافكنی حادثه كربلا می كنند تا كسی پی به مظلومیت حضرت امام حسین (ع) نبرد.

شبانه های غمگینانه عاشورا كه به صبح فردا می رسد، رسالت حضرت زینب (س) و امام سجاد (علیه السلام)، آغاز می شود، تا كربلا و معصومیت امام حسین (علیه السلام) را برای تمامی تاریخ منتشر كنند و خورشید حقیقت، هرگز پشت ابری از فتنه امویان باقی نماند.

مورخان، نقش حضرت زینب كبری(س) را، در انتقال مفهوم عاشورایی كربلای حسینی بی بدیل می دانند و بر این باورند كه حضرت امام  حسین (علیه السلام)، دلخوش از این كه خواهری چون زینب (س)، فریاد كربلا را در همه تاریخ انتشار خواهد كرد.

در واقعه كربلا حضرت زینب (س)، نقش محوری دارد، ‌اما بخش عمده رسالت این بانوی بزرگ زمانی آغاز می شود كه واقعه كربلا در ظاهر با شهادت  امام حسین (ع)، برای كوفیان خاتمه یافته بود.

این فصل از زندگانی زینب كبری (س)، كه اوج رسالت آن بانوی بزرگ است، ایستادگی در برابر توطئه دشمنان اهل بیت بود كه از مدتها قبل در تلاش بودند كه در میان مردم عراق كه كوفه مركز آن بود و تعداد زیادی از ساكنانش كه از اهل بیت پیروی می‌كردند، نسبت به اهل بیت ذهنیت منفی ایجاد كنند.

در جریان واقعه كربلا، یزید و اطرافیانش گمان می‌كردند كه موفق به ایجاد این ذهنیت منفی شده‌اند و از آن پس در عراق چندان مشكلی نخواهند داشت.

حضرت زینب (س)، به جهت علاقه فراوانی كه به برادرش امام حسین (علیه السلام)، داشت، هنگام ازدواج با عبدالله بن جعفر شرط كرد كه هر گاه امام حسین (علیه السلام)، خواست به سفر برود، زینب بتواند همراه برادرش برود و عبدالله، از رفتن وی ممانعت نكند.

پس از شهادت امام نیز، حضرت زینب (س)، رهبری كاروان خاندان نبوت را بر عهده گرفت و از فرزند برادرش علی بن الحسین (علیه السلام)، حمایت و پشتیبانی می كرد.

شیخ مفید، در رساله مهم ارشاد،  یادآوری می كند، هنگامی كه حضرت زینب (س)، به مجلس ابن زیاد آمد، جامه ای فاخر نپوشیده بود تا ناشناس وارد شود، اما به هر صورت ابن زیاد متوجه شد و پرسید: این زن ناشناس كیست، كسی پاسخ او را نداد.

برای بار دوم و سوم سؤال كرد، در این وقت یكی از كنیزان پاسخ داد: این زن، زینب، دختر فاطمه دختر رسول خدا (ص) است.

ابن زیاد، با كمال بی شرمی اعلام كرد، سپاس خدایی را كه شما را رسوا كرد، اما زینب (س)، برای خنثی كردن تمامی نقشه های شوم و عوام فریبانه ابن زیاد، فرمود: ستایش خدایی را سزاست كه ما را به واسطه پیغمبرش گرامی داشته است.

حضرت زینب (س)، در آن مجلس با لحنی افتخار آمیز فرمود: كه من جز نیكی(زیبایی) ندیدم.

مهمترین دلیل قیام توابین، به رهبری سلیمان بن صرد خزائی و قیام مختار ثقفی و ورود ابراهیم بن مالك اشتر نخعی و عبدالله بن حنظله، به كارزار با قاتلان سید و سالار شهیدان، خطابه های آتشین و سخنان پر شور شیر زن كربلا، زینب (س) بود.

افشاگری جنایات یزیدیان در اسارت و پس از بازگشت ‏به مدینه، به معنای پاسداری از خون شهدا بود كه حضرت زینب (س)، آن را به خوبی ایفا كردند. /س