به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، بازارچه عودلاجان از زمانی که تهران قریه ای بیش نبوده، وجود داشته است.
وجود کاروانسراهای متعدد از جمله کاروانسرای مجد، لواسانی، سه راه دانگی و حاجی ها در راسته 500 متری بازارچه، رونق اقتصادی را در حیات تاریخی عودلاجان نشان می دهد.
همجواری این راسته با بازار بزرگ تهران، قدمت 100 ساله بناهای داخل بازارچه،در کنار شاخص های ارزشمندی مانند نخستین بانک ایران، مقبره پیرعطا،کنیسه و میدان کلیمی ها و داشتن خروجی های مهم به خیابان های اصلی 15 خرداد غربی(بوذر جمهوری سابق) خیابان پامنار،خیابان امیرکبیر(چراغ برق سابق) و خیابان مصطفی خمینی بیانگر ارزش انکار ناپذیر این بازارچه است.
حمیده توسلی مدیر دفتر خدمات نوسازی امامزاده یحیی و پامنار ارگ در این خصوص گفت: شاید یکی از مهمترین موضوعاتی که در مقابل مسئولین شهرهای بزرگ به ویژه در آسیا قرار دارد، چگونگی استفاده موثر از مراکز تاریخی و میراث فرهنگی در شهرها باشد.
این در حالی است که شمار زیادی از شهرهایی که شروع به بازسازی مراکز تاریخی خود درسطوح مختلف کرده اند، اغلب به دلیل بی توجهی مسئولین و عدم سرمایه گذاری لازم و در نظر نگرفتن و اهمیت ندادن به نظر ساکنین این مناطق، با شکست مواجه شده اند.
وی افزود: امروزه اکثر صاحب نظران و طراحان شهری معتقدند که مراکز تاریخی با میراث فرهنگی، هویت و سنت در آن، باید کارکردی چند منظوره داشته باشد بطوریکه در آن سکونت، تجارت، مراکز فرهنگی، گردشگری و خدمات لازم و ... دیده می شود.
توسلی تصریح کرد: مرور تجارب جهانی به ویژه در شهرهای مختلف جهان حاکی از آن است که کلید احیاء مراکز تاریخی و میراثی، مشارکت سرمایه گذاری بخش عمومی با بخش خصوصی،ساکنین و کسبه محلی با اختصاص تسهیلات ویژه ای است که بخش عمومی (دولت و شهرداری) برای ساکنین و کسبه قائل خواهد شد.
گفتنی است، بازارچه عودلاجان به عنوان یکی از یادمان های خاطرات جمعی پایتخت و هویت تاریخی و فرهنگی آن،به رغم مشکلات نشات گرفته از ناامنی در بافت،فرسودگی بافت، کمبود زیرساخت ها، مشکلات ترافیک و تردد، کمبود بهداشت محیط،‌وجود فعالیت های مزاحم و نابسامانی بازارچه، کسادی بازار،کاهش ارزش املاک،گریز تدریجی ساکنان قدیمی و جایگزینی مهاجران، همچون نگین با ارزشی ایست که احیای کالبدی، اقتصادی و اجتماعی آن می تواند محرکی مناسب به منظور جلای آن باشد./ز
گزارشی از هراتیان