به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران همدان عبدالرحمن بن احمد بن محمد جامى، صوفى، اديب نحوى و شاعر ماهر در سال 817 قمرى در جام در خراسان به دنيا آمد.
جامى را شيعه دانسته اند و اشعار پرشورى را در مناقب اهل بيت از او نقل مى نمايند. اَشِعَّةُ اللَّمَعات، بهارستان، چهل حديث، ديوان اشعار، سلامان و آبسال از جمله تصنيفات وى مى باشند. غزليات جامى بسيار شيرين و گاهى تلفيقى از عربى و فارسى هستند. وى را خاتم شعراى بزرگ پارسى گوى خوانده اند. در اشعار جامى، افكار صوفيانه، داستان ها، حكمت، اندرز، تصورات خيالى و غنايى، به وفور ديده مى شود. او در مثنوى هاى خود، روش نظامى را تقليد مى كرد و در غزل از سعدى و حافظ پيروى مى نمود. با اين حال، نبايد جامى را از ابتكار مضامين تازه و قدرت بيان و لطف معانى در اشعارش بى بهره دانست. جامى با آن كه كمتر به مرتبه و جايگاه استادانِ بزرگ پيش از خود مى رسد، ولى از آن جهت كه خاتم شعراى بزرگ پارسى زبان است، داراى اهميت و مقام خاصى است. جامى در سال 898 ق در 81 سالگى در هرات چشم از جهان فرو بست./س