به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ؛ شدت سوختگی دست و صورت برخی از دانش آموزان کلاس چهارم مدرسه «انقلاب اسلامی» شین آباد به حدی است که صدا و سیما از نمایش آن انصراف داده و سایت‌های اینترنتی هم با افزودن (۱۸+) به تیتر نسبت به بازنشر آن‌ها اقدام کردند اما آیا این حد قصور و ندانم کاری منجر به واکنشی جدی خواهد شد؟

رویداد تلخ آتش سوزی در مدرسه شین آباد و سوختن تعدادی از دانش آموزان از این رو جلوه مهم جلوه می‌کند که نه تنها چندمین واقعه ناگوار دانش آموزی در چند وقت اخیر به شمار می‌آید بلکه تکرار حادثه‌ای مشابه در سال ۸۵ بوده و فارغ از چرایی درس نگرفتن از وقایع ناگوار، نمونه عینی برای فراموشیِ آن به مرور زمان در دست است که اگر نبود، هرگز ششمین سالگرد «درودزن» اینقدر مهم جلوه نمی‌کرد!
البته این تکرار حادثه به گونه‌ای دیگر هم قابل پیگیری است؛ جایی که واژگونی اتوبوس حامل دانش آموزان بروجنی خانواده‌های زیادی را داغدار می‌کند، اتوبوس دانش آموزان اهل سیستان و بلوچستان، سفر چند هزار کیلومتری‌اش را -به مانند برخی اتوبوسهای دیگر- با واژگونی نیمه تمام می‌گذارد، برخی از آینده سازان از خطر گاز گرفتگی و مرگ خاموش می‌رهند و خلاصه حوادث متعددی که از راه می‌رسند و برخی به خیر می‌گذرند و برخی نگذشته و بر دل می‌مانند.
پر واضح است که مقداری ریسک در هر پروسه‌ای قابل پذیرش بوده و حتی دقیق‌ترین وسایل اندازه گیری نیز مشمول خطا (ولو بسیار ناچیز) هستند اما آیا تعمیم دادن این بحث به مقوله‌ای که با جان انسان‌ها ارتباط داشته و به ویژه درباره اعضای نوجوان و‌گاه نونهال جامعه بحث می‌کند، درست خواهد بود؟!
برای درک این ماجرا بد نیست که وجه اشتراک چند حادثه تلخ را بررسی کنیم: جایی که سال‌ها پیش‌تر قایق حامل دانش آموزان در دریاچه کوچک یکی از پارک‌های پایتخت واژگون شده و تعدادی غرق می‌شوند تا عکس العمل مسئولان به ماجرا، کم عمق کردن تمامی دریاچه‌های قایقرانی بوده و اجبار در استفاده از جلیقه ایمنی مدتی فراگیر شود اما هیچ کس به یاد نیاورد که یکی از رئوس شکل گیری این حادثه، متولیان این برنامه بودند که از قضا هیچ اطلاعی از اصول ایمنی نداشته و حتی از مسئولیت خودشان هم آگاه نبودند که اگر غیر از این بود، دست کم "مسئول" واقعه معرفی می‌شد.