وی ادامه داد: اما اینکه چرا چنین اثری باید در اسکار پذیرفته و به در لیست کاندید برگزیده‌ها قرار بگیرد، باید بگویم دو نکته مهم وجود دارد نخست اینکه تصور عمومی در داخل و خارج ایران این است که آقای جعفر پناهی در زندان به سر می‌برند، اما ساخت این فیلم و ارائه آن به اسکار نشان می‌دهد که آقای پناهی خارج از زندان و آزاد هستند به اینترنت، دوربین فیلمبرداری و بسیاری از موارد دیگر دسترسی دارند و این شرایط زندان و یا حتی حبس خانگی نیست.

غفوری در ادامه توضیح داد: نکته دوم این است که من اساسا نمی‌دانم با چه توجیه و چه نگاهی چنین فیلمی در سطح عالی مثل اسکار پذیرفته و کاندید می‌شود البته نکته قابل توجه این است که سالیان سال است که بحث سیاسی بودن توجه جشنواره‌های خارجی به سینمای ایران مطرح است، گرچه برخی آن را رد می‌کنند.

این تهیه‌کننده خاطر نشان کرد: این فیلم دقیقا بیانگر نوع نگاه جشنواره‌های خارجی به سینمای ایران است چرا که در فیلم کارگردان علیه کشور ایران و علیه سیاست ایران به صراحت انتقاد می‌کند. پناهی راجع به سیاست‌های دولت و نظام حرف می‌زند حتی در مواردی که با به اصطلاح وکیل خود خانم غیرت صحبت می‌کند. وقتی خانم وکیل با پناهی راجع به حکمی که دادگاه تعیین کرده صحبت می‌کند می‌گوید اگر قرار است حکم دادگاه فسخ شود باید فضای عمومی و رسانه‌ای مثبتی درباره شما ایجاد شود و پناهی می‌گوید من از سینماگران داخلی که انتظاری ندارم اگر آنها از من حمایت کنند دیگر حق ساختن فیلم ندارم اما می‌توان در فضای بین‌الملل این حمایت را ایجاد کرد.

وی خاطرنشان کرد: البته به نظر می‌رسد خود عنوان غیرت هم برای وکیل از پیش تعیین شده و تعمدی است و حالتی نمادین دارد.

این تهیه‌کننده در ادامه بیان داشت: مشخصا معلوم است که این فیلم به اسکار رفته تا پروپاگاندای کاذب ایجاد کند و حاکمیت و سیستم قضایی ایران فشار آورده تا حکم پناهی نقض شود  این در حالی است که اگر یک سیستم قضایی راجع به پناهی حتی  به ناحق حکم داده باشد ،راهکارهای مشخصی مانند دادگاه تجدیدنظر برای رفع آن وجود دارد.

غفوری در پایان تأکید کرد: آکادمی اسکار با پذیرفتن فیلم این یک فیلم نیست در معتبرترین جشنواره سینمایی جهان اعتبار خود را زیر سؤال می‌برد و این مداخله آشکار در امور نظام جمهوری اسلامی ایران است و استفاده از سینما به عنوان اهرم فشار برای ایران محسوب می‌شود که البته اقدامی بسیار سطحی است.