وی افزود: ریشه و مبنای اصلی مهاجرت به خارج از کشور را می توان به دو دسته کلی تقسیم کرد که یکی از آن فرار مغزها و دیگری خروج نخبگان از کشور به واسطه ی فقدان امکانات لازم برای رشد و تعالی و کاربرست که دیدگاه ها و نظریه ی نخبگان زمینه فرار مغزها را فراهم می کند.

اين جامعه شناس تصریح کرد: گروه های دیگر از مهاجرین عناصر هویت باخته و از خود بیگانه ای هستند که از اصالت و ریشه خود فاصله گرفته و به واسطه دلبستگی به غرب ترجیح می دهند با تمام سختی هایی که برایشان فراهم می شود در خارج از کشور زندگی کنند.

بای توضیح داد: کشورهای مهاجرپذیر برای جذب نخبگان و اندیشمندان، صاحب نظران، سرمایه گذاری های ویژه می نمایند ولی با تهاجم فرهنگی و فراهم ساختن زمینه های از خود بیگانگی فرهنگی انسان ها از اسارت هویت تهی کرده و بدون هیچ گونه تبلیغی و سرمایه گذاری از عناصری که دچار بحران هویت شده اند به عنوان نیروی کار بهره برداری می نماید.

این جامعه شناس یادآور شد: نخبگان مهاجر می توانند به اهداف و برنامه های خویش به مدد کشور مهاجر پذیر برسند ولی عناصر خود باخته و مسئله دار با مشکلات فراوانی در کشور مقصد مواجه شده و هیچ گاه به آرمان و آرزوی از پیش تعیین شده خویش نمی رسند و چه بسا با مشکلات بیشتری نسبت به کشور خویش در دیار بیگانه دست و پنجه نرم می کنند.