به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ،"ابن شهرآشوب می‌گوید: حسن بصری و امّ سلمه گفته‌اند:

حسن(علیه‌السلام) و حسین(علیه‌السلام) خدمت پیامبر خدا (صلی‌الله علیه و آله) آمدند و جبرئیل را در محضر او دیدند. آنان پیرامون او می‌چرخیدند و او را به «دحیۀ کلبی» تشبیه می‌کردند. جبرئیل با دست خود اشاره کرد، آنچنان که گویی چیزی را می‌گیرد؛ ناگاه در دستش سیب و گلابی و اناری قرار گرفت و آنها را به آنان داد. آنان شادمان رو به پیامبر خدا (صلی‌الله علیه و آله) کردند. پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه و آله) میوه‌ها را گرفته، بویید و فرمود: اینها را نزد مادر خود ببرید و در آغاز، به پدر خود بدهید.

پس چنان کردند که فرمود: آنها از آن میوه‌ها نخوردند تا پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه و آله) آمد و همگی از آن خوردند؛ هر چه مصرف می‌کردند، باز به همان‌سان باقی بود. پیوسته چنین بود تا رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) از دنیا رفت.

امام حسین(علیه‌السلام) فرمود: «در زمان فاطمه(علیهاالسلام) دخت رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) هیچ دگرگونی و کمبودی در آن پدید نیامد تا آن حضرت(علیهاالسلام) رحلت کرد و چون از دنیا رفت، ما انار را گم کردیم و سیب و گلابی در دوران پدرم باقی بود.

چون او به شهادت رسید، گلابی نیز گم شد و سیب به همان‌سان نزد (برادرم) حسن(علیه‌السلام) بود تا در اثر زهر به شهادت رسید. سپس در نزد من بود تا زمانی که آب را از من دریغ داشتند. از آن زمان هرگاه تشنه می‌شدم، آن را می‌بوییدم و تشنگیم آرام می‌شد. چون تشنگیم سخت شد، آن را دندان زدم و به فنای خود یقین کردم.»

امام سجاد(علیه‌السلام) فرمود: من این سخن را ساعتی پیش از شهادت امام(علیه‌السلام) از او شنیدم و چون به شهادت رسید، بوی آن سیب در قتلگاه پیچیده بود. من هر چه گشتم آن را ندیدم. و اینک بوی خوش بهشتی آن سیب، از قبر آن حضرت(علیه‌السلام) پخش می‌شود. از پیروان ما هر که زائر قبر او و خواهان آن بوی خوش است، باید سپیده‌دم آن را بجوید که در صورت اخلاص، آن را می‌باید.

و رویَ الحسن البصری و اُم‌سلمة: أنّ الحسن و الحسین دخلا علی رسول‌الله(صلی‌الله علیه و آله) و بین یدیه جبرئیل، فجعلا یدوران حوله یشبّهانه بدحیة الکلبی، فجعل جبرئیل یومئ بیده کالمتناول شیئاً، فإذا فی یده تفّاحة و سفر جلة و رمّانة، فناولهما و تهلّل وجهاهما و سعیا إلی جدّهما فأخذ منهما فشمّهما ثمّ قال: «صیرا إلی اُمّکما بما معکما و ابدءا بأبیکما»، فصاراکما أمرهما، فلم یأکلوا حتّی صار النّبیّ إلیهم، فأکلوا جمیعا، فلم یزل کلما اُکل منه عاد إلی ما کان حتّی قبض رسول‌الله(صلی‌الله علیه و آله).

قال الحسین(علیه‌السلام): «فلم یلحقه التّغییرُ و النّقصان اَیّام فاطمة بنت رسول‌الله حتّی تُوَفِّیَت فقدنا الرّمّان و بقی التُّفّاحُ و السّفر جَلُ اَیّامَ أبی، فلمّا استُشهد امیرالمؤمنین فُقِدَ السّفر جل و بقی التّفّاح علی هیئته عند الحسن حتّی ماتَ فی سَمِّه، و بقیت التّفّاحة إلی الوقت الّذی حوصرتُ عن الماء، فکنتُ اَشُمّها إذا عطشتُ فیسکن لهب عطشی، فلمّا اشتَدَّ  علیَّ العطش عضضتها و أیقنتُ بِالفناء».

قال علیّ بن الحسین(علیه‌السلام): سمعته یقول ذلک قبل مقتله بساعةٍ، فلمّا قضی نحبه و جدریحها فی مصرعه، فالتمست فلم یُرلها أثر، فبقی ریحها بعد الحسین(علیه‌السلام) و لقد زرت قبره فوجدت ریحها تفوح من قبره، فمن أراد ذلک من شیعتنا الزائرین للقبر فلیلتمس ذلک فی أوقات السّحر ، فإنّه یجده إذا کان مخلصاً.”

[«فرهنگ جامع سخنان امام حسین(علیه‌السلام)، گروه حدیث پژوهشکدۀ باقرالعلوم(علیه‌السلام)، نشر معروف، قم، صص۵۳۶-۵۳۷، حدیث۴۳۳» به نقل از:

المناقب، ابن شهرآشوب، انتشارات علامه، ج۳، ص۳۹۱ / روضة الواعظین، نیشابوری، انتشارات شریف رضی، قم، ج۱، ص۱۵۹ / بحارالانوار، مجلسی، مکتبة الاسلامیة، تهران، ج۴۳، ص۲۸۹ / مستدرک الوسائل، طبرسی، مؤسسۀ آل البیت، قم، ج۱۰، ص۴۱۲ / العوالم، بحرانی، مدرسة امام مهدی، قم، ج۱۶، ص۸۰ / مدینة المعاجز، بحرانی، مؤسسۀ معارف اسلامی، قم، ج۴، ص۴۹، حدیث۱۰۷۹]