مشاهدات گردشگران از پیست ملی اسکی:
یک روز غم انگیز زمستانی
توچال از جاذبه های توریستی استان تهران به حساب می آید و سالانه جمع زیادی از گردشگران بومی و غیربومی و حتی میهمانان خارجی مقیم تهران برای گذراندن اوقاتی خوش، راهی این منطقه توریستی می شوند.
به گزارش خبرنگار ورزشي باشگاه خبرنگاران، جذب گردشگر کار سختی نیست. می توانیم بر جاذبه های ورزشی و تفریحی تهران اضافه کنیم.
منطقه تفریحی گردشگری توچال در شمال تهران بعد از منطقه ولنجک قرار دارد که از سمت غرب در امتداد منطقه کوهستانی درکه و از سمت شرق به موازات منطقه کوهستانی دربند قرار گرفته است.
توچال از جاذبه های توریستی استان تهران به حساب می آید و سالانه جمع زیادی از گردشگران بومی و غیربومی و حتی میهمانان خارجی مقیم تهران برای گذراندن اوقاتی خوش، راهی این منطقه توریستی می شوند.
البته در طول سال این منطقه به بهانه های مختلف پذیرای عده کثیری از علاقه مندان تهرانی و غیر از آن نیز می باشد که بنا بر مناسبت های مختلف بر تعداد آنها افزوده یا به دلیل بی رغبتی بعضی مسئولان از تعداد گردشگران آن کاسته هم می شود.
این منطقه مفرح که علاقمندان خاصی به خصوص در روزهای برف خیز سال دارد این روزها مورد توجه بسیاری از گردشگران برف دوست از جمله کوهنوردان برف پیما و اسکی بازان مبتدی، نیمه حرفه ای و حرفه ای قرار دارد البته آنها قبل از هر چیز انتظار سرویس دهی مناسب را دارند.
** هر کسی که بخواهد حق دارد صعود کند
در نخستین گام بعد از ورود به منطقه توچال و عبور از نخستین سر بالایی آن که در اختیار عموم مردم از جمله خانواده ها قرار دارد از تعداد افرادی که ارتفاعات توچال را در پیش می گیرند کاسته می شود.
در اولین اظهارنظر می توان به جرأت گفت برای عبور از ارتفاعات به این بلندی و سراشیبی های به این تند و تیزی باید، حداقل امکانات در اختیار مردم باشد که بتوانند از فضای بیشتری از طبیعت استفاده کنند.
البته پیشنهاد ما فقط استفاده از تله کابین نیست.
وجود مراکز تفریحی و ورزشی در قالب باشگاه ها و مجموعه های بازي و سرگرمی می تواند خواسته بخشی از خانواده ها را برآورده کند. متأسفانه ما چنین مراکزی را هم که در اختیار مردم باشد ندیدیم.اغلب مردم به صورت
پراکنده یا در جمع های خانوادگی خود در هر طرف فقط آفتاب می گرفتند حتی فضایی چندانی برای استراحت نبود تا حداقل بتوان از نور آفتاب کمی لذت برد.
البته برخی بودند که با توجه به استطاعت مالی حتی برای یک بار هم که شده می خواستند استفاده از تله کابین را تجربه کنند. برای همین با عده ای از آنها همراه شدیم تا ما هم از تله کابین برای صعود استفاده کنیم. بعد از آنکه قیمت بالایی برای خرید بلیط پرداخت کردیم وارد یکی از کابین ها شدیم که آن قدر فرسوده و کثیف بود که قصد داشتیم از صعود با تله کابین صرف نظر کنیم.
پیش آمده بود که قبلا هم از تله کابین استفاده کنیم اما وجود چنین کابین های فرسوده در اطراف پایتخت کمی جای تأسف داشت، عمر هر کدام از آنها قریب 40 سال بود. پس انتظار بیشتری هم نمی توانستيد از آنها داشته باشید. البته از افرادی تعجب کردیم که به گفته خود در هفته 2 تا 3 بار این مسیر را برای اسکی حرفه ای با استفاده از تله کابین تجربه می کنند و ترسی از اتفاق خاصی ندارند.
پس به خودمان گفتیم با توجه به این شرایط تمیزی و زیبایی کابین که مهم نیست مهم فقط این است که سالم به مقصد برسی این که یک کابین تمیز و شیک باشد یک جور تظاهر است که ما اصلا اهل تظاهر نیستیم. همین کافی است که زنده بمانیم. البته اگر خطوط کابلی فرسوده نشده باشند که این هم باید کارشناسان بگویند.
** بازمانده هایی از گذشته
وقتی از ایستگاه پنجم به سمت ایستگاه هفتم مسیر جدیدی را پیش می روید هنوز باقی مانده مسیر قدیمی ایستگاه پنج به هفت را مشاهد می کنید که تا چند سال قبل هم مسیر وسیعی برای اسکی بازان بوده و بدلیل وسعت زیادی که داشته علاقمندان زیادی در خود جذب می کرده است.
متأسفانه به دلیل رسیدگی نکردن به وضع کیفی پیست ها و کاهش هزینه های تعمیر و نگهداری پیست، این منطقه از بین رفته و پیست اصلی همینک محدود به ایستگاه هفتم است و آن قدر کوچک شده که هر ساله بر آمار آسیب های جسمی اسکی بازان افزوده می شود البته همین کوچک شدن پیست اسکی باعث شده تا رقابت بین المللی در آن برپا نشود.
ایستگاه هفت به پنج که بیشتر از 2 کیلومتر مسیر حرفه ای داشته امروزه به دلیل بی اهمیتی و نه بحث بودجه به مسیری مخروبه تبدیل شده است و در روزهای برفی سال فقط از برف پوشیده می شود. حتی نمی توان از آن به عنوان مسیر امن و مطمئنی برای کوهپیمایی استفاده کرد.
تیرهایی که مسیر حرکت کابین ها و تله اسکی ها را مشخص مي کنند هنوز باقی است و اغلب اسکی بازان حرفه ای قدیمی این مسیر را به خوبی به یاد دارند. پس اوضاع کیفی پیست ها همگی گویای آن است این کوهستان دیگر نمی تواند پذیرای میهمانان اصلی یعنی اسکی بازان باشد.
با این حال امروزه پیست اسکی ایستگاه هفت توچال در اختیار بسیاری از مبتدیان اسکی است و حرفه ای ها به دلیل شیب ملایم و کاهش کیفیت پیست از جمله کوبیده نشدن منطقه برفی رغبت چندانی نشان نمی دهند زیرا وسعت مفیدی ندارد که جوابگوی نیاز حرفه ای هم باشد حتی تمرین اسکی برای مسابقات بین المللی امکان ندارد چون پیچ های حرفه ای هم ندارد.
البته نخستین پیست اسکی ایران که همان دیزین می باشد با شروع زمستان رقیب اصلی توچال می شود و به دلیل وسعت و استاندارد بالای آن گردشگران توچال را نیز جذب می کند. پس حرفه اي ها را مي توان در ديزين جستجو کرد.
** اراده کنید طرح جامع گردشگری توچال اجرا می شود
همه ما خوب می دانيم که اسکی یک ورزش حرفه ای، سرمایه بر و درآمدزاست که اگر بستر مناسبی از سوی مسئولان فراهم شود سرمایه گذاران زیادی علاقه دارند تا در این بخش سرمایه گذاری کنند و بر جاذبه های استان تهران بیافزایند. بنابراین مشکل بودجه حل است و نمی توان بودجه را یک دلیل قانع کننده عنوان کرد.
چندی پیش در یکی از روزنامه ها مطلبی چاپ شده بود که در آن صحبت از وجود یک طرح جامع گردشگری در منطقه توچال استان تهران بود. این طرح 10 سال پیش بعد از کارشناسی و ارزیابی به تصویب رسید ولی متأسفانه شنیده می شود که این روزها این طرح جامع خاورمیانه ای و حتی در سطح بین المللی در آرشیو یکی از بایگانی ها خاک می خورد.
اصل موضوع را جویا شدیم کسی پاسخ نداد اما به گفته کارشناسان منطقه که دستی بر آتش دارند اگر این طرح که چشم انداز آن 25 ساله بود از 10 سال پیش هم به اجرا در می آمد، هم اکنون به نیمه راه رسیده بودیم و می توانستیم مدعی خوبی برای جذب گردشگر در خاورمیانه و حتی آسیا باشیم.
ساخت هتل ها، توسعه ورزش همگانی، تامین باشگاه های ورزشي، توسعه پیست ها، تعویض کابين ها، همگی جزو این طرح جامع است. حتی هنوز کیفیت تفریحی ورزشي توچال هنوز استاندارد بین المللی ندارد و هیچ کجا ثبت جهاني نشده است.
طبق همین اظهار نظر، کارشناسان خارجی از منطقه بازدید کرده اند و انتقادهایی وارد بوده که اگر برطرف می شد مدرک بین المللی برای تائید استاندارد منطقه صادر می شد ولی مسئولان علاقه ای برای کسب این تايیدیه و مدرک حرفه ای بین المللی ندارند و به ادامه وضع موجود رغبت بیشتری نشان می دهند.
**استراتژی پیشکش!
در ادامه مطلب به چاپ رسیده در همین روزنامه از طرح دیگري صحبت به میان آمده مبنی بر نوسازی خطوط کابلی و کابین های حمل و گردشگران و اسکی بازان.
طبق ارزیابی مسئولان، برای راه اندازی و نوسازی 240کابین با عمر بالای 40 سال، واردات از کشورهای سازنده بین 90 تا 100 میلیون تومان برای هر کدام هزینه می شود. با این حال براي کاهش این هزینه ها مذاکراتی با شرکت های صنعتی داخل انجام شد تا همین کابین ها زیر نظر کارشناسان صنعتی تولید و راه اندازی شود ولي متاسفانه این طرح مهم درحال حاضر بلاتکلیف رها شده است.
جالب است بدانید هتل بین المللی توچال که زمانی در نوع خود بی نظیر بود هم اکنون هم مرتفع ترین هتل کوهستانی دنیا محسوب می شود که این روز ها دیگر جذابیت تفریحی و اقامتی گذشته را ندارد قیمت اجاره اتاقهای این هتل از کمترین رقم بالغ بر 250 هزار تومان در یک شب به بالا است.
بعضی کمبودها و نبود سرویس دهی مناسب در آن باعث شده تا اقامت کنند گان رضایت چندانی نداشته باشند با توجه به توسعه فرم های گوناگون سرویس دهی در انواع هتلهای کوهستانی دنیا یکی از ساده ترین انواع خدمات، ارائه سرویس ارتباطی و اینترنتی است که متاسفانه این هتل از این سرویس بی بهره است همین امر برای یک توریست خارجی که مهمان کشور ماست یک ضعف بزرگ محسوب می شود و از چشم او هر گز پنهان نمی ماند.
تاسیس و راه اندازی انواع هتل ها ،پارکینگ های طبقاتی و مراکز بازی و تفریحی حتی فرهنگی و ورزشی می تواند بر تعداد علاقمندان بیافزايد سرمایه گذاران بخش خصوصی و حتی دولتی می توانند با ساخت این مراکز در هر ایستگاه بر بقای گردشگری این منطقه و حفظ تعادل طبیعی آن موثر باشد. مسئولان منطقه باید نگاه خود را تغيير دهند و به جای اینکه توچال را یک منطقه دور افتاده بدانند از آن امکان دسترسي بسازند و در اختیار عموم قرار دهند.
درست است که حالا هم مردم رفت و آمد می کنند اما سرویس های خدماتی و تفریحی این منطقه محدود است به یک سری مرفهین بی درد که مخارج یک روز تفریح آنها می تواند برابری کند با در آمد یک ماهه یک جوان 22 ساله پس رغبتی برای باقی مردم نمی ماند که از اطراف و اکناف تهران بیایند. حتی این مرفه بی درد وقتی ببینند متناسب با پولی که خرج می کند خدماتی دریافت نمی کند او هم به زودی قید حضور در توچال را می زند و می رود.
بنابر این برای آنکه این منطقه ملی تهران به یک سرزمین کوهستانی متروکه تبدیل نشود باید فکر ها را عوض کرد باید احساس مسئولیت کرد زیرا تهران به این بزرگی با این همه جمعیت باید نفس بکشد مردمش تفریح می خواهند توسعه ورزش همگانی راهپیمایی های دسته جمعی و گردهمای های ورزش نشاط را برای تهرانی ها به ارمغان می آورد .
البته بنا به تشخیص برخی از مسئولان ذیربط این منطقه برای تامین هزینه های سالیانه خود دراختیار ارگانهای خاصی از قبیل شهرداری ها یا موسسات خصوصی هم قرار می گیرد که در قالب فرهنگسرا ،نمایشگاه فرهنگی یا محصولات تجاری ،تولیدی،البسه ، لوازم آرایشی و بهداشتی، سوپر مارکت علاقمندانی را به سمت و سوی خود می کشد.
اما در بسیاری موارد اجاره این غرفه ها آنقدر بالاست که صاحب غرفه برای آنکه سود بیشتری داشته باشد گاها همان محصول خود را چند برابر قیمت می فروشد و وقتی می بیند که همان سرمایه اولیه را نتوانسته جبران کند دیگر هیچ وقت به سراغ اجاره مجدد غرفه در این منطقه نمی رود.
تازه از این هم که بگذریم غرفه غرفه شدن این فضای طبیعی توسط مسئولان و طراحان برای کسب درآمد بیشتر باعث شده منطقه تفریحی توچال فرم طبیعی خود را از دست بدهد و طبیعت پارک نشین پیدا کند و به یک بوستان پر از غرفه تبدیل شود.
پس محیط بانی هم در معرض بلاتکلیفی و خطر قرار گرفته است./آق
منطقه تفریحی گردشگری توچال در شمال تهران بعد از منطقه ولنجک قرار دارد که از سمت غرب در امتداد منطقه کوهستانی درکه و از سمت شرق به موازات منطقه کوهستانی دربند قرار گرفته است.
توچال از جاذبه های توریستی استان تهران به حساب می آید و سالانه جمع زیادی از گردشگران بومی و غیربومی و حتی میهمانان خارجی مقیم تهران برای گذراندن اوقاتی خوش، راهی این منطقه توریستی می شوند.
البته در طول سال این منطقه به بهانه های مختلف پذیرای عده کثیری از علاقه مندان تهرانی و غیر از آن نیز می باشد که بنا بر مناسبت های مختلف بر تعداد آنها افزوده یا به دلیل بی رغبتی بعضی مسئولان از تعداد گردشگران آن کاسته هم می شود.
این منطقه مفرح که علاقمندان خاصی به خصوص در روزهای برف خیز سال دارد این روزها مورد توجه بسیاری از گردشگران برف دوست از جمله کوهنوردان برف پیما و اسکی بازان مبتدی، نیمه حرفه ای و حرفه ای قرار دارد البته آنها قبل از هر چیز انتظار سرویس دهی مناسب را دارند.
** هر کسی که بخواهد حق دارد صعود کند
در نخستین گام بعد از ورود به منطقه توچال و عبور از نخستین سر بالایی آن که در اختیار عموم مردم از جمله خانواده ها قرار دارد از تعداد افرادی که ارتفاعات توچال را در پیش می گیرند کاسته می شود.
در اولین اظهارنظر می توان به جرأت گفت برای عبور از ارتفاعات به این بلندی و سراشیبی های به این تند و تیزی باید، حداقل امکانات در اختیار مردم باشد که بتوانند از فضای بیشتری از طبیعت استفاده کنند.
البته پیشنهاد ما فقط استفاده از تله کابین نیست.
وجود مراکز تفریحی و ورزشی در قالب باشگاه ها و مجموعه های بازي و سرگرمی می تواند خواسته بخشی از خانواده ها را برآورده کند. متأسفانه ما چنین مراکزی را هم که در اختیار مردم باشد ندیدیم.اغلب مردم به صورت
پراکنده یا در جمع های خانوادگی خود در هر طرف فقط آفتاب می گرفتند حتی فضایی چندانی برای استراحت نبود تا حداقل بتوان از نور آفتاب کمی لذت برد.
البته برخی بودند که با توجه به استطاعت مالی حتی برای یک بار هم که شده می خواستند استفاده از تله کابین را تجربه کنند. برای همین با عده ای از آنها همراه شدیم تا ما هم از تله کابین برای صعود استفاده کنیم. بعد از آنکه قیمت بالایی برای خرید بلیط پرداخت کردیم وارد یکی از کابین ها شدیم که آن قدر فرسوده و کثیف بود که قصد داشتیم از صعود با تله کابین صرف نظر کنیم.
پیش آمده بود که قبلا هم از تله کابین استفاده کنیم اما وجود چنین کابین های فرسوده در اطراف پایتخت کمی جای تأسف داشت، عمر هر کدام از آنها قریب 40 سال بود. پس انتظار بیشتری هم نمی توانستيد از آنها داشته باشید. البته از افرادی تعجب کردیم که به گفته خود در هفته 2 تا 3 بار این مسیر را برای اسکی حرفه ای با استفاده از تله کابین تجربه می کنند و ترسی از اتفاق خاصی ندارند.
پس به خودمان گفتیم با توجه به این شرایط تمیزی و زیبایی کابین که مهم نیست مهم فقط این است که سالم به مقصد برسی این که یک کابین تمیز و شیک باشد یک جور تظاهر است که ما اصلا اهل تظاهر نیستیم. همین کافی است که زنده بمانیم. البته اگر خطوط کابلی فرسوده نشده باشند که این هم باید کارشناسان بگویند.
** بازمانده هایی از گذشته
وقتی از ایستگاه پنجم به سمت ایستگاه هفتم مسیر جدیدی را پیش می روید هنوز باقی مانده مسیر قدیمی ایستگاه پنج به هفت را مشاهد می کنید که تا چند سال قبل هم مسیر وسیعی برای اسکی بازان بوده و بدلیل وسعت زیادی که داشته علاقمندان زیادی در خود جذب می کرده است.
متأسفانه به دلیل رسیدگی نکردن به وضع کیفی پیست ها و کاهش هزینه های تعمیر و نگهداری پیست، این منطقه از بین رفته و پیست اصلی همینک محدود به ایستگاه هفتم است و آن قدر کوچک شده که هر ساله بر آمار آسیب های جسمی اسکی بازان افزوده می شود البته همین کوچک شدن پیست اسکی باعث شده تا رقابت بین المللی در آن برپا نشود.
ایستگاه هفت به پنج که بیشتر از 2 کیلومتر مسیر حرفه ای داشته امروزه به دلیل بی اهمیتی و نه بحث بودجه به مسیری مخروبه تبدیل شده است و در روزهای برفی سال فقط از برف پوشیده می شود. حتی نمی توان از آن به عنوان مسیر امن و مطمئنی برای کوهپیمایی استفاده کرد.
تیرهایی که مسیر حرکت کابین ها و تله اسکی ها را مشخص مي کنند هنوز باقی است و اغلب اسکی بازان حرفه ای قدیمی این مسیر را به خوبی به یاد دارند. پس اوضاع کیفی پیست ها همگی گویای آن است این کوهستان دیگر نمی تواند پذیرای میهمانان اصلی یعنی اسکی بازان باشد.
با این حال امروزه پیست اسکی ایستگاه هفت توچال در اختیار بسیاری از مبتدیان اسکی است و حرفه ای ها به دلیل شیب ملایم و کاهش کیفیت پیست از جمله کوبیده نشدن منطقه برفی رغبت چندانی نشان نمی دهند زیرا وسعت مفیدی ندارد که جوابگوی نیاز حرفه ای هم باشد حتی تمرین اسکی برای مسابقات بین المللی امکان ندارد چون پیچ های حرفه ای هم ندارد.
البته نخستین پیست اسکی ایران که همان دیزین می باشد با شروع زمستان رقیب اصلی توچال می شود و به دلیل وسعت و استاندارد بالای آن گردشگران توچال را نیز جذب می کند. پس حرفه اي ها را مي توان در ديزين جستجو کرد.
** اراده کنید طرح جامع گردشگری توچال اجرا می شود
همه ما خوب می دانيم که اسکی یک ورزش حرفه ای، سرمایه بر و درآمدزاست که اگر بستر مناسبی از سوی مسئولان فراهم شود سرمایه گذاران زیادی علاقه دارند تا در این بخش سرمایه گذاری کنند و بر جاذبه های استان تهران بیافزایند. بنابراین مشکل بودجه حل است و نمی توان بودجه را یک دلیل قانع کننده عنوان کرد.
چندی پیش در یکی از روزنامه ها مطلبی چاپ شده بود که در آن صحبت از وجود یک طرح جامع گردشگری در منطقه توچال استان تهران بود. این طرح 10 سال پیش بعد از کارشناسی و ارزیابی به تصویب رسید ولی متأسفانه شنیده می شود که این روزها این طرح جامع خاورمیانه ای و حتی در سطح بین المللی در آرشیو یکی از بایگانی ها خاک می خورد.
اصل موضوع را جویا شدیم کسی پاسخ نداد اما به گفته کارشناسان منطقه که دستی بر آتش دارند اگر این طرح که چشم انداز آن 25 ساله بود از 10 سال پیش هم به اجرا در می آمد، هم اکنون به نیمه راه رسیده بودیم و می توانستیم مدعی خوبی برای جذب گردشگر در خاورمیانه و حتی آسیا باشیم.
ساخت هتل ها، توسعه ورزش همگانی، تامین باشگاه های ورزشي، توسعه پیست ها، تعویض کابين ها، همگی جزو این طرح جامع است. حتی هنوز کیفیت تفریحی ورزشي توچال هنوز استاندارد بین المللی ندارد و هیچ کجا ثبت جهاني نشده است.
طبق همین اظهار نظر، کارشناسان خارجی از منطقه بازدید کرده اند و انتقادهایی وارد بوده که اگر برطرف می شد مدرک بین المللی برای تائید استاندارد منطقه صادر می شد ولی مسئولان علاقه ای برای کسب این تايیدیه و مدرک حرفه ای بین المللی ندارند و به ادامه وضع موجود رغبت بیشتری نشان می دهند.
**استراتژی پیشکش!
در ادامه مطلب به چاپ رسیده در همین روزنامه از طرح دیگري صحبت به میان آمده مبنی بر نوسازی خطوط کابلی و کابین های حمل و گردشگران و اسکی بازان.
طبق ارزیابی مسئولان، برای راه اندازی و نوسازی 240کابین با عمر بالای 40 سال، واردات از کشورهای سازنده بین 90 تا 100 میلیون تومان برای هر کدام هزینه می شود. با این حال براي کاهش این هزینه ها مذاکراتی با شرکت های صنعتی داخل انجام شد تا همین کابین ها زیر نظر کارشناسان صنعتی تولید و راه اندازی شود ولي متاسفانه این طرح مهم درحال حاضر بلاتکلیف رها شده است.
جالب است بدانید هتل بین المللی توچال که زمانی در نوع خود بی نظیر بود هم اکنون هم مرتفع ترین هتل کوهستانی دنیا محسوب می شود که این روز ها دیگر جذابیت تفریحی و اقامتی گذشته را ندارد قیمت اجاره اتاقهای این هتل از کمترین رقم بالغ بر 250 هزار تومان در یک شب به بالا است.
بعضی کمبودها و نبود سرویس دهی مناسب در آن باعث شده تا اقامت کنند گان رضایت چندانی نداشته باشند با توجه به توسعه فرم های گوناگون سرویس دهی در انواع هتلهای کوهستانی دنیا یکی از ساده ترین انواع خدمات، ارائه سرویس ارتباطی و اینترنتی است که متاسفانه این هتل از این سرویس بی بهره است همین امر برای یک توریست خارجی که مهمان کشور ماست یک ضعف بزرگ محسوب می شود و از چشم او هر گز پنهان نمی ماند.
تاسیس و راه اندازی انواع هتل ها ،پارکینگ های طبقاتی و مراکز بازی و تفریحی حتی فرهنگی و ورزشی می تواند بر تعداد علاقمندان بیافزايد سرمایه گذاران بخش خصوصی و حتی دولتی می توانند با ساخت این مراکز در هر ایستگاه بر بقای گردشگری این منطقه و حفظ تعادل طبیعی آن موثر باشد. مسئولان منطقه باید نگاه خود را تغيير دهند و به جای اینکه توچال را یک منطقه دور افتاده بدانند از آن امکان دسترسي بسازند و در اختیار عموم قرار دهند.
درست است که حالا هم مردم رفت و آمد می کنند اما سرویس های خدماتی و تفریحی این منطقه محدود است به یک سری مرفهین بی درد که مخارج یک روز تفریح آنها می تواند برابری کند با در آمد یک ماهه یک جوان 22 ساله پس رغبتی برای باقی مردم نمی ماند که از اطراف و اکناف تهران بیایند. حتی این مرفه بی درد وقتی ببینند متناسب با پولی که خرج می کند خدماتی دریافت نمی کند او هم به زودی قید حضور در توچال را می زند و می رود.
بنابر این برای آنکه این منطقه ملی تهران به یک سرزمین کوهستانی متروکه تبدیل نشود باید فکر ها را عوض کرد باید احساس مسئولیت کرد زیرا تهران به این بزرگی با این همه جمعیت باید نفس بکشد مردمش تفریح می خواهند توسعه ورزش همگانی راهپیمایی های دسته جمعی و گردهمای های ورزش نشاط را برای تهرانی ها به ارمغان می آورد .
البته بنا به تشخیص برخی از مسئولان ذیربط این منطقه برای تامین هزینه های سالیانه خود دراختیار ارگانهای خاصی از قبیل شهرداری ها یا موسسات خصوصی هم قرار می گیرد که در قالب فرهنگسرا ،نمایشگاه فرهنگی یا محصولات تجاری ،تولیدی،البسه ، لوازم آرایشی و بهداشتی، سوپر مارکت علاقمندانی را به سمت و سوی خود می کشد.
اما در بسیاری موارد اجاره این غرفه ها آنقدر بالاست که صاحب غرفه برای آنکه سود بیشتری داشته باشد گاها همان محصول خود را چند برابر قیمت می فروشد و وقتی می بیند که همان سرمایه اولیه را نتوانسته جبران کند دیگر هیچ وقت به سراغ اجاره مجدد غرفه در این منطقه نمی رود.
تازه از این هم که بگذریم غرفه غرفه شدن این فضای طبیعی توسط مسئولان و طراحان برای کسب درآمد بیشتر باعث شده منطقه تفریحی توچال فرم طبیعی خود را از دست بدهد و طبیعت پارک نشین پیدا کند و به یک بوستان پر از غرفه تبدیل شود.
پس محیط بانی هم در معرض بلاتکلیفی و خطر قرار گرفته است./آق
