همه کارهای خوب مال دولت و همه کارهای بد مال دیگران!
ماجرای علف‌های هرز باغچه احمدی نژاد چه بود؟
مردم به خوبی به یاد دارند که احمدی نژاد بر سر باغچه سبزی و ریحان خانه خودش در محله نارمک تهران با شلوار خانگی نشسته بود و در پاسخ به سؤال جواد شمقدری کارگردان فیلم های انتخاباتی اش که از او پرسید چه می کنی گفت دارم علف های هرز باغچه را درمی آورم تا جلوی رشد ریحان ها را نگیرد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ؛ رئیس جمهور این روزها از ارائه فهرستی از مفسدان اقتصادی می گوید که هشت سال است در جیبش خاک می خورد و با وجود همه اصرارهای مردان قوه قضاییه از ارائه آن امتناع می کند. سخن بر سر این است که یک بار برای همیشه ماجرای این افراد که از قبل از انتخابات سال ۸۴ گاهی به عنوان دست های پشت پرده و بار دیگر با عنوان شیاطین نام برده شده اند مشخص شود تا مردم نیز تکلیف خود را بدانند.
مردم یک تصویر از تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد در سال ۸۸ را نیز به خوبی به یاد دارند و آن زمانی بود که احمدی نژاد بر سر باغچه سبزی و ریحان خانه خودش در محله نارمک تهران با شلوار خانگی نشسته بود و در پاسخ به سؤال جواد شمقدری کارگردان فیلم های انتخاباتی اش که از او پرسید چه می کنی گفت دارم علف های هرز باغچه را درمی آورم تا جلوی رشد ریحان ها را نگیرد.
دادن نقش مثبت و ارائه یک شخصیت قهرمان از محمود احمدی نژاد اگرچه در مقابل شخصیتی بدی که در داستان از خانواده اکبر هاشمی رفسنجانی به عنوان پرده نشین قدرت و ثروت معرفی شد چاره ساز افتاد و پیروزی را به نفع احمدی نژاد رقم زد، اما در سال های بعد کشف بزرگترین فساد بزرگ بانکی کشور و مفاسدی همچون بیمه ایران مردم را بیش از هر چیز با این شوک مواجه کرد که ماجرای آن ریحان ها و علف هرزها چه بود؟
در دو دادگاه فساد بزرگ مالی و بیمه ایران پای بسیاری از چهره ها و اعضای کابینه دولت آنچنان به میان کشیده شد، که احمدی نژاد چاره ای جز این نیافت که بگوید «اگر جرأت دارند به سراغ اصل کاری ها بروند»، غافل از این که دستگاه قضایی کشور برای مفاسد بانکی دولت های نهم و دهم یقه چه «اصل کاری ها»ی دیگری را باید می گرفت.
او در اوایل ریاست جمهوری خود تهدید می کرد که فهرستی ۱۰۰ نفره از مفسدان اقتصادی را در جیب خود دارد و مشخص نبود که روی تهدید او با چه کسی و چه چیزی است. در سال ۸۸ فهرست محمود احمدی نژاد به ۲۵۰ نفر افزایش یافت و اکنون می گوید نام ۳۰۰ بدهکار بانکی را در اختیار دارد که ۶۰ درصد پول مردم را در اختیار دارند. رئیس جمهور این مسئله را نادیده گرفت که مردم می پرسند این مفسدان و بدهکاران بانکی چگونه و چه زمانی زایش یافتند و مگر غیر از این است سیستم بانکی کشور تحت مدیریت و برنامه ریزی دولت فعالیت می کنند.
او یکبار اردیبهشت ماه در واکنش به مطرح شدن نام چهره های دولتی در دادگاه های مفاسد اقتصادی گفته بود: ما و مجموعه نظام به خوبی با این مسئله برخورد کردیم و باید به ما آفرین می‌گفتند درحالی که امروز اینگونه نیست. او اکنون درحالی با کنار هم قرار دادن «ما» و «مجموعه نظام» صورت مسئله ای مبهم از مفاسد اقتصادی دولتی نشان می دهد که پیش از تکیه زدن بر مسند ریاست با تاختن به عملکرد دولت های قبلی مدیریت آنان را موجب شکل گیری ریشه های ثروت و قدرت در کشور بخصوص در دوره هاشمی رفسنجانی معرفی می کرد.
محمود احمدی نژاد تاکنون هیچ نقطه فسادی را از ناحیه دولت خود نپذیرفته و این یعنی این که دولت خود را مبری از همه چیز می داند، همچنان که خودش می گوید دولتش پاکترین دولت ها بوده است. اتخاذ چنین رویکردی که از یک سو فهرست های نامشخص متعددی از سوی رئیس جمهور به عنوان مفسدان اقتصادی معرفی می شود و از سوی دیگر در مقابل نقش مدیریت دولتی در مفاسد سیستم اقتصادی کشور سکوت می کند، بیش از هر چیز بحث مبارزه با مفاسد اقتصادی را که از دو دهه پیش با سخنان مقام معظم رهبری پیرامون آن گفتمان سازی صورت گرفته به سمت ابهام برده و می تواند آن را تنزل درجه داده و به یک موضوع دستمالی شده تبدیل کند.
احمدی نژاد اردیبهشت ماه در جلسه مشترک قوا در حضور آیت الله صادق آملی لاریجانی رئیس قوه قضاییه به کنایه گفته بود: بعضی‌ها تصور می‌کنند که اگر ما ۴ نفر را اعدام بکنیم قاطعیت ما در فساد محرز می‌شود اما اینگونه نیست و ما باید عدالت را اجرا کنیم؛ امروز متاسفانه اصل این مسئله در بحث‌های مختلف کاملا در حاشیه قرار گرفته است.
رئیس جمهور امروز باید به این سؤال پاسخ دهد که نحوه مبارزه با مفاسد اقتصادی از نقطه نظر وی چگونه است و اصولاً اصل و حاشیه در این میان چیست؟ آیا اصلی غیر از این وجود دارد که دولت یگانه مدیر اجرایی کشور محسوب می شود و عملکردش در معرض نقد قرار دارد؟ از زمان شروع مجلس نهم ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی که مدیریتش بر عهده معاون اول رئیس جمهور است حتی یک جلسه هم نداشته است.
محمدعلی پورمختار نماینده عضو ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی به مهر گفته «نمایندگان عضو ستاد مبارزه با فساد اقتصادی در زمینه عدم برگزاری جلسات این ستاد نامه ای به آقای لاریجانی نوشته و امضا کرده اند و هنوز هم علت این موضوع برای ما مشخص نشده است که چرا این جلسات تشکیل نمی شود.»
شجاعی کیاسری نماینده مردم ساری نیز به ایلنا گفته «چندین بار مجلس به معاون اول رئیس جمهور، نامه زده و علت را جویا شده است اما متاسفانه رحیمی هیچ جوابی تا الان در خصوص عدم تشکیل این جلسات نداده است.» او گفته دولت اگر اسامی خاصی دارد «باید در ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی نیز بررسی شود چراکه این موضوع به ستاد مذکور نیز مربوط می شود.»
با این وجود عزت الله یوسفیان ملا دیگر نماینده عضو این ستاد نظر دیگری را در گفتگو با همشهری مطرح کرده. او می گوید: اینها می‌گویند همه کارهای خوب دنیا را ما انجام داده‌ایم و همه کارهای بد دنیا را دیگران انجام داده‌اند. درواقع دولت اراده‌ای برای مبارزه با مفاسد اقتصادی ندارد و الان هم نمی‌گوید که ما می‌خواهیم با اینها برخورد کنیم، بلکه می‌گویند که مانع کار ما نشوید! وگرنه اگر اراده‌ای برای مبارزه با مفاسد اقتصادی وجود داشت ما مصوبات بسیار خوبی داریم که اجرا نمی‌شود.
مردم یک تصویر از تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد در سال ۸۸ را نیز به خوبی به یاد دارند و آن زمانی بود که احمدی نژاد بر سر باغچه سبزی و ریحان خانه خودش در محله نارمک تهران با شلوار خانگی نشسته بود و در پاسخ به سؤال جواد شمقدری کارگردان فیلم های انتخاباتی اش که از او پرسید چه می کنی گفت دارم علف های هرز باغچه را درمی آورم تا جلوی رشد ریحان ها را نگیرد.
دادن نقش مثبت و ارائه یک شخصیت قهرمان از محمود احمدی نژاد اگرچه در مقابل شخصیتی بدی که در داستان از خانواده اکبر هاشمی رفسنجانی به عنوان پرده نشین قدرت و ثروت معرفی شد چاره ساز افتاد و پیروزی را به نفع احمدی نژاد رقم زد، اما در سال های بعد کشف بزرگترین فساد بزرگ بانکی کشور و مفاسدی همچون بیمه ایران مردم را بیش از هر چیز با این شوک مواجه کرد که ماجرای آن ریحان ها و علف هرزها چه بود؟
در دو دادگاه فساد بزرگ مالی و بیمه ایران پای بسیاری از چهره ها و اعضای کابینه دولت آنچنان به میان کشیده شد، که احمدی نژاد چاره ای جز این نیافت که بگوید «اگر جرأت دارند به سراغ اصل کاری ها بروند»، غافل از این که دستگاه قضایی کشور برای مفاسد بانکی دولت های نهم و دهم یقه چه «اصل کاری ها»ی دیگری را باید می گرفت.
او در اوایل ریاست جمهوری خود تهدید می کرد که فهرستی ۱۰۰ نفره از مفسدان اقتصادی را در جیب خود دارد و مشخص نبود که روی تهدید او با چه کسی و چه چیزی است. در سال ۸۸ فهرست محمود احمدی نژاد به ۲۵۰ نفر افزایش یافت و اکنون می گوید نام ۳۰۰ بدهکار بانکی را در اختیار دارد که ۶۰ درصد پول مردم را در اختیار دارند. رئیس جمهور این مسئله را نادیده گرفت که مردم می پرسند این مفسدان و بدهکاران بانکی چگونه و چه زمانی زایش یافتند و مگر غیر از این است سیستم بانکی کشور تحت مدیریت و برنامه ریزی دولت فعالیت می کنند.
او یکبار اردیبهشت ماه در واکنش به مطرح شدن نام چهره های دولتی در دادگاه های مفاسد اقتصادی گفته بود: ما و مجموعه نظام به خوبی با این مسئله برخورد کردیم و باید به ما آفرین می‌گفتند درحالی که امروز اینگونه نیست. او اکنون درحالی با کنار هم قرار دادن «ما» و «مجموعه نظام» صورت مسئله ای مبهم از مفاسد اقتصادی دولتی نشان می دهد که پیش از تکیه زدن بر مسند ریاست با تاختن به عملکرد دولت های قبلی مدیریت آنان را موجب شکل گیری ریشه های ثروت و قدرت در کشور بخصوص در دوره هاشمی رفسنجانی معرفی می کرد.
محمود احمدی نژاد تاکنون هیچ نقطه فسادی را از ناحیه دولت خود نپذیرفته و این یعنی این که دولت خود را مبری از همه چیز می داند، همچنان که خودش می گوید دولتش پاکترین دولت ها بوده است. اتخاذ چنین رویکردی که از یک سو فهرست های نامشخص متعددی از سوی رئیس جمهور به عنوان مفسدان اقتصادی معرفی می شود و از سوی دیگر در مقابل نقش مدیریت دولتی در مفاسد سیستم اقتصادی کشور سکوت می کند، بیش از هر چیز بحث مبارزه با مفاسد اقتصادی را که از دو دهه پیش با سخنان مقام معظم رهبری پیرامون آن گفتمان سازی صورت گرفته به سمت ابهام برده و می تواند آن را تنزل درجه داده و به یک موضوع دستمالی شده تبدیل کند.
احمدی نژاد اردیبهشت ماه در جلسه مشترک قوا در حضور آیت الله صادق آملی لاریجانی رئیس قوه قضاییه به کنایه گفته بود: بعضی‌ها تصور می‌کنند که اگر ما ۴ نفر را اعدام بکنیم قاطعیت ما در فساد محرز می‌شود اما اینگونه نیست و ما باید عدالت را اجرا کنیم؛ امروز متاسفانه اصل این مسئله در بحث‌های مختلف کاملا در حاشیه قرار گرفته است.
رئیس جمهور امروز باید به این سؤال پاسخ دهد که نحوه مبارزه با مفاسد اقتصادی از نقطه نظر وی چگونه است و اصولاً اصل و حاشیه در این میان چیست؟ آیا اصلی غیر از این وجود دارد که دولت یگانه مدیر اجرایی کشور محسوب می شود و عملکردش در معرض نقد قرار دارد؟ از زمان شروع مجلس نهم ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی که مدیریتش بر عهده معاون اول رئیس جمهور است حتی یک جلسه هم نداشته است.
محمدعلی پورمختار نماینده عضو ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی به مهر گفته «نمایندگان عضو ستاد مبارزه با فساد اقتصادی در زمینه عدم برگزاری جلسات این ستاد نامه ای به آقای لاریجانی نوشته و امضا کرده اند و هنوز هم علت این موضوع برای ما مشخص نشده است که چرا این جلسات تشکیل نمی شود.»
شجاعی کیاسری نماینده مردم ساری نیز به ایلنا گفته «چندین بار مجلس به معاون اول رئیس جمهور، نامه زده و علت را جویا شده است اما متاسفانه رحیمی هیچ جوابی تا الان در خصوص عدم تشکیل این جلسات نداده است.» او گفته دولت اگر اسامی خاصی دارد «باید در ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی نیز بررسی شود چراکه این موضوع به ستاد مذکور نیز مربوط می شود.»
با این وجود عزت الله یوسفیان ملا دیگر نماینده عضو این ستاد نظر دیگری را در گفتگو با همشهری مطرح کرده. او می گوید: اینها می‌گویند همه کارهای خوب دنیا را ما انجام داده‌ایم و همه کارهای بد دنیا را دیگران انجام داده‌اند. درواقع دولت اراده‌ای برای مبارزه با مفاسد اقتصادی ندارد و الان هم نمی‌گوید که ما می‌خواهیم با اینها برخورد کنیم، بلکه می‌گویند که مانع کار ما نشوید! وگرنه اگر اراده‌ای برای مبارزه با مفاسد اقتصادی وجود داشت ما مصوبات بسیار خوبی داریم که اجرا نمی‌شود.
منبع: افکار نیوز
