به طور کلی، اصولگراها هدفشان رسیدن به یک وحدت است و اگر این امر محقق نشد، رسیدن به یک ائتلاف را دنبال می کنند. کلان اصولگرایی همیشه – منهای سلیقه های مختلف درون آن –مورد تهاجم استکبار است و غرب، نمی خواهد اجازه بدهد اسلام در ایران رشد کند. به همین دلیل، حرکت خالص انقلاب، همیشه یک عده مزاحم و سوء استفاده چی دارد. مزاحمانش کسانی اند که اهل ارزش ها نیستند. مثل گروهک منافقین که با خط اصیل اسلام امام (ره) و فقاهت درگیری داشتند.

از طرفی افرادی هستند که می خواهند از موقعیتی که پیش آمده، بهره بگیرند و موقعیت و دنیاشان را بالا ببرند. اینها همواره هستند و قطعا این گروه با کسانی که خالصانه در راه اهداف انقلاب حرکت می کنند، در تضاد هستند. بنابراین اصولگرایان واقعی همیشه در انتخابات در مقابل این چند جریان هستند و این امر آنها را ناگزیر می کند که به دنبال وحدت یا ائتلاف باشند. اما اینکه در مواقعی ممکن است اصولگرایان به این هدف نرسند؟ بله، امکان دارد.

در جایی که خیال ها راحت است و سلطه جویی ها مطرح نیست، رقابت بین چند گروه خوب است و اشکالی هم ندارد. مثلا اول انقلاب در زمان کاندیداتوری شهید رجایی،آقای عسگراولادی، شیبانی ،پرورش و ... کاندیدا شدند.

 

نه، اتفاقا انتخابات 92 به شدت پیچیده، پر ماجرا و پر ازشعار و حرف است. یک انتخابات بسیار شلوغ داریم.

 

الان همه دارند مستقل می آیند. اما مساله این است که در نهایت به چی می رسیم؟ الان همه می آیند و خودشان را نامزد می کنند. برخی ها چون افراد دیگری وارد عرصه می شوند، ضروتی به حضور نمی بینند. چون آن طرف را از خودشان صلاحیت دار تر می بینند. بعضی ها هم نمی آیند، چون موقعیتی ندارند و در شرایطی که دو تا سه چهره قوی وارد عرصه شدند، جایی برای عرض اندام آنها نیست. پس در آغاز همه مستقل می آیند، اما ما درنهایت سعی می کنیم به ائتلاف برسیم.

 

هنوز زود است بخواهیم در این زمینه صحبت کنیم.

 

حال شما که قبول کردید زود نیست، قبول بکنید که دیر هم نیست!

 

 در این باره کمی حوصله کنید.

 

زمان در مسائل سیاسی شرط نیست. شرایط سیاسی باید فراهم شود.

 

این حرف مال آینده است. در این مورد هنوز به مصداق نرسیدیم و به همین علت معرفی آن طول می کشد.

 

اولا 1+2 یعنی چه؟ یعنی یک نفر اصل است و دو نفر دیگر در معیت او هستند؟ یک موقع این دوستان می گویند ما سه نفر نامزد هستیم و با هم به میدان می آئیم. اما یک بار می گویند یکی از ما هست ولی دو نفر دیگر او را همراهی می کنند.

حالا سوال این است که در این فرآیند، آن نفر اول کیست و دو نامزد دیگر که او را معیت می کنند، چه کسانی هستند؟ لذا من نمی دانم این اصطلاح 1+2 یعنی چه؟

مساله بعدی این است که این سه نفر نمی توانند همزمان رئیس جمهور شوند. پس باید یکی از این دوستان در نهایت برگزیده شود. حالا باید از خود این بزرگوارن پرسید که راهکارشان چیست؟ یعنی چگونه یک نفر مطرح می شود؟ و اینکه آیا این مساله از الان برای آنها مشخص است؟ اینکه چطور این سه نامزد تک، با هم هستند را باید از خودشان بپرسید. من چکاره هستم دراین مورد جواب بدهم.

 

به نظرم این اقدام جزء مقدمات همین بحث های جاری انتخابات است. من اصل این اقدام و مذاکره و صحبت در میان این سه نفر را خوب می دانم. اما اینکه در این مسائل کدام یک از آنها می خواهد جلو باشد و کدام نفر دوم، به خودشان مربوط است. نکته بعدی این است که آیا نامزد ها منحصر به این سه نفر هستند؟ نه. خود آنها هم معتقد نیستند. منحصر به آنها نیستند.

 

برویم جلو ببینیم چه می شود انشاء الله. الان جای یک نظر قطعی نیست.

 

هنوز خیلی محورها شکل نگرفته است تا بتوان نظر قطعی داد.

 

بین اینکه طرفداران دولت کسی را معرفی کنند تا دولت خود راسا کسی را نامزد کند، فرق است. اصولا اگر دولت بخواهد وارد بحث انتخابات و معرفی نامزد برای دوره بعد شود، جرم است؛ دولت مسئولیت اجرایی دارد و هیچ جا هم ننوشته اند که قوه اجرایی برای دولت بعد از خود، کاندیدا معرفی کند. طبق قانون انتخابات، این اقدام سوء استفاده از موقعیت است. بنابراین باید دولت را کنار بگذاریم . چون دولت قانونا نمی تواند نامزد معرفی کند.

 

ما اول این مساله را باید شفاف کنیم، چون الان برخی فکر می کنند فلانی نامزد آقای احمدی نژاد است. آقای رئیس جمهور که نمی تواند نامزد معرفی کند. این استفاده از موقعیت ریاست جمهوری، برای اینکه نفر بعد باب میل آقای احمدی نژاد در بیاید است و طبعا خلاف قانون و مبانی و ارزش ها انقلاب است. اگر در این زمینه مراقبت نکنیم، کار به دیکتاتوری می انجامد. کما اینکه برخی در دوران سازندگی، برخی از همراهان آقای هاشمی دنبال این بودند که آقای هاشمی را برای بار سوم رئیس جمهور کنند. همان زمان بنده و امثال بنده با این امر مخالف کردیم و گفتیم: «احترام همه به جای خود محفوظ، ولی دولت موجود نمی تواند برای ریاست جمهوری و رای ملت تصمیم بگیرد.» امروز هم دولت آقای احمدی نژاد نمی تواند برای بعد از خود کسی را به عنوان پسند خود معرفی کند. این خلاف قانون و مبانی انقلاب است. اضافه بر اینکه دولت و وزراء شرعا نمی توانند وقت خود را صرف این کار کنند. چون آنها امانت دار قدرت مردم هستند.

 اما اینکه دوستان دولت و بخشی از جبهه پایداری- چون همه آنها این طور نیستند- بخواهند یا مایل باشند کسی را معرفی کنند، بدون هر گونه وابستگی به دولت یا دستگاه های حکومتی، ایرادی ندارد. چون اگر شهردار محترم هم بخواهد از شهرداری استفاده کند، درست نیست.

 

این خلاف قانون و جرم است.

 

مگر در قانون انتخابات نیست که استفاده از موقعیت و امکانات دولتی جرم است؟ مگر آقای احمدی نژاد رئیس جمهور نیست؟ حالا رئیس جمهور به عنوان رئیس قوه اجرایی کشور که مسئولیت اجرای انتخابات را دارد، می تواند برود و برای کسی تبلیغ کند؟ قانونا این امکان را ندارد.

 

هر کس در کشور که فکر می کند صلاحیتی دارد، می تواند خود را نامزد بکند. طبعا شورای نگهبان هم براساس صلاحیت های مندرج در قانون درباره افراد رسیدگی می کنید.