در افسانه های قدیم سوئدی، دارکوب سیاه ملقب به مرغ گرترود است که با داستان مربوط به حضرت مسیح و پیتر مقدس ارتباط دارد به موجب این داستان، حضرت عیسی و پیتر مقدس در جریان یک سفر طولانی در منزل زنی به نام گرترود توقف می کنند، این زن کیک پخته بود ولی از دادن شیرینی به آن دو خودداری کرد، سزای این امتناع گرترود، تبدیل شدن به دارکوب سیاه بود که ضمنا در هنگام تشنگی هم فقط باید آب باران بنوشد؛ در نتیجه دارکوب سیاه مجبور است همواره در جستجوی غذا به درخت بکوبد و هنگامی که تشنه می شود برای آمدن باران آواز بخواند.

علیرضا مهدوی کارشناس محیط زیست با بیان اینکه دارکوب ها پرندگانی درخت زی هستند گفت: دارکوب ها سر بزرگ، گردن باریک اما نیرومند دارند با منقار قوی و نوک تیزشان تنه درختان را سوراخ می کنند.

پرندگانی تک زی هستند و در سوراخ هایی که در تنه درخت ایجاد می کنند آشیانه می سازند.

وی افزود: تنها دارکوبی که در سوراخ درختان زندگی نمی کند دارکوب زمینی است.

این نوع دارکوب در آفریقا زندگی می کند، این پرنده از حشرات، میوه ها و مغز دانه ها و شیره درختان تغذیه می کنند.

حدود 210 گونه دارکوب وجود دارد که در سراسر جهان به خبر استرالیا زندگی می کنند و از این تعداد در ایران 10 گونه موجود است.

چرا دارکوب ها به درختان نوک می زنند؟

دارکوب ها چند مدل به درختان ضربه می زنند یکی اینکه دارکوب در جستجوی حشرات موجود پوسته درخت به آن نوک می زند. به این ترتیب آنها با از بین بردن کرمها و حشرات خدمت بزرگی به درخت می کنند.

اما صدای معروف ضربه زدن دارکوب به درخت که افسانه شده چیست؟

در واقع آن صدای معروف از زمان جفت یابی و قلمرو طلبی شنیده می شود. دارکوب ها برای این کار محکم و به حالت ریتمیک به درخت ضربه می زنند تا به نرهای دیگر اعلام کنند که اینجا قلمروی من است./ز

گزارشی از هراتیان