بن افلک یکی از بازیگران و چهره‌های سینمای هالیوود است که در عرصه بازیگری تجربیات متعددی را داشته که به زعم بسیاری از کارشناسان و منتقدان سینمای جهان، نقش ‌آفرینی‌های وی در برخی آثار سینمایی نشان از توانایی و قابلیت‌های وی در این عرصه داشته است.

افلک بعد از تجربه‌های بسیاری در عرصه بازیگری و فیلمنامه نویسی قدم به عرصه کارگردانی سینما گذاشت. این کارگردان در اولین تجربه خود در این عرصه فیلم سینمایی "gon baby gon" را در سال 2007 در مقام تهیه کننده، کارگردان، فیلمنامه‌نویس تولید کرد. اولین تجربه کارگردانی افلک مورد استقبال منتقدان و صاحب نظران سینما قرار گرفت.

وی سه سال بعد در دومین تجربه خود فیلم سینمایی "The Town" را در سال 2010 تولید کرد که این فیلم نیز مورد استقبال منتقدان و همچنین مخاطبان و علاقه‌مندان به سینما قرار گرفت. طی این دو تجربه بن افلک توانست در مقام یک کارگردان توجه همگان را به خود جلب کند.

اما تجربه سوم وی در عرصه کارگردانی با دو تجربه قبلی متفاوت بود. دو فیلم قبلی که در ژانر جنایی بودند جای خود را به ژانر سیاسی داده بودند. این فیلم که با نگاهی تحریفی به ماجرای تصرف سفارت آمریکا توسط دانشجویان انقلابی در زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران می‌پردازد، نتوانست به لحاظ کارگردانی از دو تجربه قبلی بالاتر باشد.

در بررسی سه تجربه کارگردانی بن افلک فیلم سینمایی "آرگو" نه تنها به لحاظ فنی و جذابیت از دو تجربه قبلی وی بالاتر نیست بلکه شاید در قیاس با آن تجربیات، اثری در سطحی پایین‌تر باشد. اما در رویکردی عجیب از سوی جامعه سینمای "هالیوود" توجهی بیش از حد به این فیلم شد و شاهد هستیم که طی ماه‌های اخیر جوایز متعددی نظیر "گلدن گلوب" و جایزه اتحادیه کارگردانان و اتحادیه تهیه کنندگان آمریکا، اتحادیه بازیگران سینما، انجمن منتقدان آمریکا به این فیلم داده شد.

وقتی که فیلم سینمایی "آرگو" و بن افلک برنده جوایز بهترین فیلم و بهترین کارگردانی هفتادمین دوره گلدن گلوب را دریافت کردند تعجب برانگیز بود. افلک در حالی با "آرگو" این دو جایزه را دریافت کرد که کارگردان‌های بزرگی همچون استیون اسپیلبرگ، کوئنتین تارانتینو، آنگ لی و کاترین بیگلو را با فیلم‌های "لینکلن"، "جانگوی آزاد شده"، "زندگی پای" و "سی دقیقه نیمه شب" به عنوان رقیب خود می‌دید.

فیلم‌هایی که نمی‌توان از قدرت و کیفیت آن‌ها به راحتی گذشت و ویژگی‌های کیفی این فیلم‌ها را نسبت به فیلم "آرگو" نادیده گرفت. البته فیلم‌های "لینکلن"، "جانگوی آزاد شده" و "سی دقیقه پس از نیمه شب" نیز آثاری هستند که با نگاهی سیاسی در سینمای هالیوود تولید شده‌اند. دو فیلم استیون اسپیلبرگ و کوئنتین تارانتینو به موضوع برده‌داری می‌پردازند که یکی از آن‌ها به صورت مستقیم به آبراهام لینکلن رئیس جمهوری آمریکا که در ظاهر به برده‌داری در آمریکا پایان داد و دیگری در قالب فیلمی وسترن به موضوع تقابل یک سیاهپوست با سفیدپوستان و خاتمه دادن به قدرت و استیلای آن‌ها می‌پردازد.

با نگاهی موشکافانه‌تر می‌توان جنبه سیاسی و تبلیغاتی این دو فیلم را در راستای ریاست جمهوری باراک اوباما رئیس جمهور فعلی آمریکا به عنوان اولین رئیس جمهور سیاهپوست این کشور مشاهده کرد. از سوی دیگر فیلم "سی دقیقه نیمه شب" نیز که به داستان دستگیری اسامه بن‌لادن رئیس شبکه تروریستی القاعده در دوران اول ریاست جمهوری اوباما می‌پردازد نیز جنبه تبلیغاتی دارد.

در دوره اول ریاست جمهوری اوباما، فشار بسیار زیادی بر حزب دموکرات آمریکا وجود داشت و انجام عملیات دستگیری و کشته شدن بن‌لادن برگ برنده‌ای برای اوباما و دموکرات‌ها بود و برای انتخابات دور دوم ریاست جمهوری باراک اوباما و پیروزی وی بر نامزد جمهوری خواهان بسیار تأثیرگذار.

سه فیلم ساخته شده توسط اسپیلبرگ، تارانتینو و بیگلو با وجود داشتن جنبه‌های تبلیغاتی برای سیاست روز و رئیس جمهوری آمریکا، آثاری قدرتمند و دارای ویژگی‌های کیفی بسیاری هستند و فیلم "آرگو" به کارگردانی بن افلک را نمی‌توان با آن‌ها مقایسه کرد.

از سوی دیگر موضوع فیلم "آرگو" به صورت مستقیم به ایران و وضعیت سیاسی آمریکا در قبال ایران بخصوص بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران مرتبط است و سه اثر دیگر در نگاهی کلی و فراگیرتر سیاست مدنظر را دنبال می‌کنند. در چنین شرایط توجه و تمرکز فعالان و تصمیم گیرندگان سینمای هالیوود به فیلم "آرگو" که سیاسی‌ترین فیلم تولید شده یک سال اخیر هالیوود است، نشان دهنده نگاه سیاسی موجود در بدنه این سینمای حرفه‌ای است.

این سیاست زدگی در صورت دریافت جوایز اسکار توسط فیلم "آرگو" می‌تواند به اوج خود برسد و عریان‌تر از پیش خود را نمایان کند. به هر صورت با نگاهی به روند تولید فیلم‌های سینمایی در یک سال گذشته سینمای هالیوود می‌توان سیاست‌زدگی را هر چه بیشتر مشاهده کرد. اما این نگاه سیاسی با فیلم "آرگو" بسیار پر رنگ‌تر شده و اعتبار حرفه‌ای سینمای هالیوود و صاحبنظران و منتقدان بدنه آن را زیر سؤال برده است.