به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران بجنورد ،آنغوزه (Ferulaassafeotida) گياهي است علفي، چند ساله، داراي ريشه كمي ضخيم و گوشتي با ساقه قوي و خشن و خيبري است. مرحله رشد گياه از اوايل بهار شروع و تا اواسط تيرماه ادامه دارد سپس دوره خواب بوته‌هاي نابالغ آغاز و تا بهار سال بعد به‌طول خواهد انجاميد. حيات گياه توسط اندام‌هاي زيرزميني در ريشه و جوانه انتهايي حفظ مي‌شود. زادآوري اين گياه فقط از طريق بذر صورت مي‌گيرد. اين گياه كوهستاني در اراضي باير و ماسه‌اي خشك و آهكي مناطق گرم با ميانگين بارندگي 150 ـ 90 ميلي‌متر در سال رويش دارد. شيب بيشتر مناطق آنغوزه خيز 30 الي 60 درصدي مي‌باشد. منشا اصلي آن نيز در استپ‌هاي ايران و افغانستان ذكر شده است. از ريشه اين گياه يا قسمت پايين ساقه و يقه گياه با تيغ زدن در اواخر بهار شيره متعفني در طول تابستان خارج مي‌شود كه در مجاورت هوا به تدريج سفت مي‌شود كه تحت نام آنغوزه مورد استفاده قرار مي‌گيرد.

طعم آنغوزه گس و گزنده و در بعضي از گونه‌ها تلخ و بويي شبيه بوي سير متعفن و خيلي تند دارد كه به‌دليل تركيبات شيميايي آنغوزه مي‌باشد. آنغوزه به اشكال مختلف به‌صورت اشكي، توده‌اي، خمير به بازار تجارت عرضه مي‌شود كه نادرترين و مرغوب‌ترين شكل آن آنغوزه اشكي يا دانه‌اي است.

آنغوزه داراي اثر ضد تشنج، ضد كرم است. ودر رفع بيماري‌هاي منشا عصبي اسپانسم حنجره و دستگاه هضم، آسم به‌كار مي‌رود. اگر با عسل مخلوط به چشم ماليده شود براي تقويت بينايي و قطع نزول آب (آب مرواريد) مفيد است. اگر در روغن زيتون جوشانده شود و چند قطره از آن در گوش ريخته شود براي تسكين درد گوش موثر است. آنغوزه مصارف ديگري نيز دارد كه در طب سنتي بر آن تاكيد شده است از جمله اينكه ضد صرع، قاعده‌آور و محرك معده و روده است.

محل رويش اين گياه در استان‌هاي فارس، خراسان، سيستان و بلوچستان و كرمان مي‌باشد. گونه‌هاي اين جنس داراي پراكنش وسيعي در اكثر نقاط ايران است اما گونه‌هاي معدودي از آن توليد آنغوزه مي‌نمايند./س