به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران مشهد، ورزش های جانبازان و معلولین در ايران تا پیش‌از انقلاب اسلامی، بصورت کمیته‌ای غیرفعال، زیرنظر فدراسیون پزشکی قرار داشت و در اواخر سال ۱۳۵۸ فدراسیون ورزش های معلولین تأسیس شد.

اعزام یک گروه به مسابقات المپیک افراد معلول در هلند در تابستان سال ۱۳۵۹ اولین فعالیت این فدراسیون تازه تأسیس بود كه با هدف کسب تجارب فنی، تهیه قوانین و مقررات و شرکت در اجلاس ورزش معلولین به منظور شناساندن ایران به فدراسیون‌بین‌المللی معلولین انجام شد.

با آغاز جنگ تحمیلی در سال ۱۳۵۹و نیل بخشی برخی از رزمندگان اسلام به ‌فیض جانبازی، روز‌به‌روز به آمار ورزشکاران این رشته افزوده می‌شد.

حسين آقا برق چي يكي از ورزشكاران استان خراسان رضوي است كه تا پيش از انقلاب چندين سال در ميان افراد سالم در رشته دو و ميداني، قهرمان ماده هاي پرتابي اين رشته ورزشي بوده است كه در اثر يك حادثه دچار معلوليت مي شود اما اين اتفاق برايش محدوديتي ايجاد نمي كند و سالها در رقابت هاي مختلف جهاني و پارالمپيك براي كشور افتخار می آفریند.

اين ورزشكار پيشكسوت خراسان رضوي در سال 1314 در محله گنبد سبز مشهد به دنيا آمد و در دوران تحصيل در دبيرستان ابن يمين محله احمدآباد به خاطر داشتن قدي بلند و دستهاي كشيده به ورزش واليبال روي آورد.

وي كه به خاطر شرايط فيزيكي خوبي كه داشت در دوران دبيرستان علاوه بر واليبال به ورزش دو و ميداني در رشته هاي پرتاب ديسك، وزنه و نيزه نيز مي پرداخت، در مورد اولين مسابقه قهرماني كشوري كه قبل از معلوليتش در آن شركت كرد، گفت: سال هاي 1339 بود و رقابت هاي ورزشی در تهران در تمامي رشته ها برگزار مي شد كه توانستم در رشته پرتاب وزنه مدال طلا و در رشته هاي پرتاب ديسك و نيزه مدال نقره را كسب كنم كه به عنوان جايزه به قهرمانان كارت استفاده از سينما دادند و تا مدتي از سينما به صورت رايگان استفاده مي كرديم.

برق چی ادامه داد: براي ادامه ورزش به صورت حرفه اي به تهران نقل مكان كردم و تمرينات مداوم و مستمر خود را به صورت حرفه اي انجام مي دادم و حتي يك روز هم اين تمرينات قطع نمي شد تا به هدفي كه مد نظر داشتم برسم.

وي با بيان اينكه آنقدر خود را وقف ورزش كرده بودم كه حتي در مراسم خانوادگي و مهماني ها حاضر نمی شدم، اظهار داشت: جديت من در ورزش به گونه ای بود كه در دوران سلامت جسمی فرصت نكردم گواهينامه رانندگي بگيرم.

حسين آقا برق چي در بخش دیگری از سخنان خود نوح نژاد، ترشيزي، زرنگ، غفوري، شكراللهي،‌ جلال كشميري و فرامرز آصف را از جمله ورزشکاران هم دوره خود نام برد.

پيشكسوت پرتاب ديسك جانبازان و معلولين استان به اولين رقابت بين المللي كه تیم ایران در آن شرکت داشت اشاره کرد و گفت: این مسابقات در بغداد برگزار شد و در تمامي رشته ها تيم ملي عراق را شكست داديم، در آن روز تماشاچيان عراقی ما را با پرتاب قوطي نوشابه بدرقه كردند.

وي كه در طول 10 سال قهرماني اش در پرتاب ديسك، نيزه و وزنه كشور در شرايط سلامت جسمي 2 بار نيز به همراه تيم ملي ايران به رقابت هاي آسيايي در كشورهاي تايلند و فيليپين اعزام شده و مقام چهارم را در اين رقابت ها كسب كرده است، درباره حادثه اي كه منجر به معلوليتش شد، عنوان كرد: سال 1353 و در اردوی آمادگي تيم ملي ایران در شهر ماينز آلمان، چكش 7 كيلويي كه از سوی يك ورزشكار آلماني پرتاب شده بود به چانه من برخورد كرد و بيهوش شدم.

برق چی با بيان اينكه بعد از آن يك ماه در حالت كما بودم، افزود: به دليل ضربه مغزي نصف بدنم فلج شده بود كه به تهران بازگشتم و با فيزيوتراپي و آب درماني توانستم دست هايم را تكان دهم و روي پايم بايستم.

اين پيشكسوت ملي پوش ورزش هاي جانبازان و معلولين كشور كه بعد از این حادثه ناگهاني دچار فلج مغزي شده بود در خصوص بازگشتش به ورزش گفت: نا اميد نشدم و به جاي اينكه منزوي شوم و به اين فكر كنم كه چرا اين اتفاق برايم افتاده به تمريناتم ادامه دادم و بعد از 5 سال دوباره به ورزش بازگشتم اما اين بار نه در ميان افراد سالم و ديسك 2 كيلويي بلكه در ميان جانبازان و معلولين و با ديسك سبك تر و يك كيلويي.

وي با بيان اينكه قبل از انقلاب فدراسيوني به نام ورزش هاي جانبازان و معلولين وجود نداشت، اظهار داشت: بعد از انقلاب اين فدراسيون تشكيل شد، معلولين دور هم جمع شدند و در مسابقات مختلف شركت كردند كه اولين آن پارالمپيك 1988 سئول بود كه پس از آن مجوز حضور افراد فلج مغزي (CP) نیز در اين مسابقات صادر شد و توانستم در سال 1990 رقابت هاي جهاني اكسن هلند با كسب يك مدال نقره در ماده پرتاب ديسك و 2 مدال برنز در رشته هاي پرتاب وزنه و نيزه همانند ديگر جانبازان و معلولين براي ايران افتخارآفريني كنم.

وي كه تا قبل از صدور مجوز حضور افراد فلج مغزي در رقابت هاي مختلف بين المللي در سال 1990 در اردوهاي مختلف جانبازان و معلولين شركت و ورزشكاران را با تجربياتش راهنمايي مي كرد در خصوص اولين مسابقات پارالمپيكي كه در آن حضور پيدا كرد، گفت: در سال 1992 در پارالمپيك بارسلونا توانستم در رشته پرتاب ديسك مدال نقره و در رشته پرتاب وزنه مدال برنز را كسب كنم و عنوان امتيازآورترين ورزشكار تيم ملي كه در آن دوره بدترين نتيجه خود در مسابقات پارالمپيك را كسب كرده بود، از آن خود كنم.

برق چي با اشاره به كسب مقام قهرماني اش در المپيك 1996 آتلانتا در سن 61 سالگي، افزود: به دلیل تجربه اي كه طی سال ها اندوخته بودم در آتلانتا توانستم با شكستن ركورد المپيك، مدال طلای پرتاب ديسك را از آن خود كنم.

اين پيشكسوت پرتاب ديسك جانبازان و معلولين كشور كه در آخرين حضورش در رقابت هاي پارالمپيك در سال 2000 در سيدني استراليا نيز توانست در سن 65 سالگي مدال برنز پرتاب ديسك را از آن خود كند، گفت: ورزش دو و ميداني رشته بسيار دشواري است و رسيدن به قهرماني در آن، در کوتاه مدت و به سادگی امکان پذیر نیست.

وي ادامه داد: ورزشكاري كه از نظر فيزيكي مستعد باشد، حدود 5 سال طول مي كشد كه با تمرينات مستمر به سطحي برسد كه در رقابت هاي قهرماني موفق شود.

وي با غيرقابل مقايسه دانستن امكانات در اختيار ورزشكاران زمان گذشته و اكنون، افزود: آن زمان در زمين هاي خاكي تمرين و هزينه هاي خود را پرداخت مي كرديم و تنها گاهي امكانات اندكي در حد يك لباس ورزشی براي حضور در رقابت ها در اختيارمان قرار مي گرفت.

برق چی با بيان اينكه در اوج جواني طي آن حادثه غيرمنتظره معلول شدم اما به دليل عشق به ورزش دو و ميداني آن را ادامه دادم، عنوان كرد: تمایل مردم به اين رشته ورزشی به دليل سختی زیاد آن، اندک است، عده اي به صورت لحظه اي و جرقه اي پيدا مي شوند و با تلاش بسیار موفقيت هايي كسب مي كنند.

وي با اشاره به رشد ورزش دو و ميداني در ايران نسبت به گذشته، گفت: اكنون از نظر امكانات رشد زيادي كرده ايم و اين امر تاثير قابل توجهی بر سطح قهرماني نيز گذاشته است.

پیشکسوت ورزش خراسان رضوی با تاکید بر اینکه براي رشد ورزش بايد كارشناساني باشند و افراد را به سمت ورزش هايي سوق دهند كه در آن استعداد دارند، افزود: جوانان نبايد ساعات عمر خود را به بطالت بگذرانند، زماني كه ورزش مي كنند از تمامي كارهاي غيراخلاقي كه به انسان صدمه مي زند مصون مي مانند و از زندگي لذت بيشتري مي برند.

برق چی ادامه داد: با افزايش تعداد معلولين، امكانات ورزشی مربوط به آن نیز زياد شده است و جانبازان و معلولان بايد از اين امكانات بهره كافي را ببرند تا از انزوا و آسيب هاي ناشی از آن در امان بمانند.

وي افزود: ورزش براي معلولان سلامت، انگيزه و اميد ايجاد مي كند و باعث طولاني شدن عمر آن ها خواهد شد.

وي احترام به پيشكسوتان را نسبت به گذشته كم رنگتر دانست و گفت: در گذشته ياد گرفته بوديم كه بايد حرمت موسفيدان را نگه داريم و در مكاني كه پيشكسوتي وارد مي شد همه به احترامش بلند مي شدند و تا او نمي نشست ايستاده مي ماندند، اما اكنون كسي مورد احترام بيشتري قرار مي گيرد كه مدال خوشرنگتري دارد.

اين پيشكسوت ورزش هاي جانبازان و معلولين خراسان رضوي با بيان اينكه مردم گرفتار كار و زندگي شان هستند و ديگر كسي به سراغ ما نمي آيد، افزود: تنها چيزي که در حال حاضر بعد از بيش از 20 سال قهرماني برايم مانده تنهايي، استرس، انزوا و افسردگي است.

وي افزود: همين يك ساعتي كه آمديد جزء ساعات عمرم حساب نمي شود و از حضورتان انرژي گرفتم.

برق چي با بيان اينكه در كشورهاي خارجي به پيشكسوتان ورزش بيشتر رسيدگي مي شود، اظهار داشت: برنامه اي متداول در كشورهاي ديگر وجود دارد كه حداقل سالي يكبار پيشكسوتان را در محلي دورهم جمع و از آنها پذيرايي مي كنند تا در آنان امید به زندگی را افزایش دهند.

برق چی با بيان اينكه ما پيشكسوتان توقع زيادي نداريم، تصریح کرد: ما فقط دوست داريم كه در كنار ورزش باشيم. حداقل شرايط حضورمان در مراسم، مسابقات و جشن ها مهيا باشد زیرا دور ماندن از جامعه و خانه نشینی انسان را از بين مي برد/س