به گزارش خبرنگار سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران پيمان ورشو در سال 1955توسط ابرقدرت شرق به همراه هفت كشور ديگردر فضاي جهان دو قطبي تاسيس شد و هدف آن يكپارچگي كشورهاي حاضر در بلوك شرق بود.
اعضا اولیه پیمان ورشو مشتمل بر آلبانی، بلغارستان، چکسلواکی، جمهوری دموکراتیک آلمان،‌مجارستان، لهستان، رومانی و اتحاد شوروی بودند.

پيمان ورشو، دوستی و همکاری متقابل فرماندهی نظامی واحد را، برای نیروهای مسلح هشت کشور عضو، بنیان نهاد و مقر اين پيمان  در مسکو واقع بود.

پیمان ورشو مقرر می‌داشت که هر یک از اعضا به هر وسیله‌ای که ضروری تلقی می‌شد به يكديگر كمك كنند كه از جمله آن مي‌توان به استفاده از نیروهای مسلح اشاره كرد كه طي آن در صورتي كه به هر یک از امضاکنندگان پیمان در اروپای شرقی حمله مي‌شد، كشورهاي عضو اين پيمان بايد كمك فوري خود را به هم‌پيمان خود مبذول مي‌داشتند.
براساس پيمان ورشو، كشورهاي عضو بايد به استقلال و حاكميت يكديگر احترام مي‌گذاشتند اما نيروهاي اين پيمان دوبار براي سركوب نهضت‌هاي استقلال‌طلبانه مجارستان(1956) و چكسلواكي(1968) وارد شدند لذا اين دخالت كه توسط شوروي انجام مي‌شد، باعث مي‌شد كه قانون عدم دخالت نقض شود اما شوروي مدعي بود كه براي اين سركوب دعوت شده به همين خاطر اين قانون نقض نشد.
باید گفت پیمان ورشو واکنشی از سوی شوروی به تکوین اتحادیه اروپا غربی بود.
پیمان مذکور به عنوان مبنایی برای تاسیس سازمان پیمان ورشو در مقام تشکیلاتی نظامی-سیاسی ایفای نقش ايفا كرد و به مثابه وزنه تعادل در مقابل ناتو عمل مي‌كرد.در واقع، متن پیمان ورشو تقریبا رونوشتی از عبارات مندرج در مفاد پیمان آتلانتیک شمالی(ناتو) بود.

کشورهای عضو پیمان ورشو هم‌چنین خود را متعهد به ایستادگی در دفاع از دستاوردهای سوسیالیسم کرده بودند با این وجود، پیمان ورشو ساختار سیاسی و نظامی را ایجاد کرد که صرفا شکل سیاست هژمونیک شوروی در اروپای شرقی را تغيير داد و نه ماهیت آن را.