هر سیاه چادر، از چند "لت" تشکیل می شود و هر لت، نواری بافته شده از موی بز سیاه است. در حقیقت، لت تکه ای از سیاه چادر است. پس از این که مردان موی بزها را می برند و کوتاه می کنند، زنان موها را در هم تابیده و پس از ریسندگی، آنها را به نخ تبدیل کرده و شروع به بافتن لت ها می کنند.
هر لت بین ۴۰ تا ۶۰ سانتی متر عرض دارد و طول آن با توجه به اندازه چادر و تعداد افرادی که در آن زندگی می کنند، بین ۶ تا ۱۵ متر متغیر است. زنان عشایر، لت ها را که به شکل یک نوار بافته شده اند را به وسیله دستگاه های سنتی و ساده ای که توسط مردان درست می شود، در محل زندگی خود می بافند و پس از بافتن، آنها را از دو طرف به هم می دوزند تا کم کم به شکل سیاه چادر درآید.
وظیفه مردان در بریدن موی بزها و هم چنین تهیه ابزار و لوازم و فراهم نمودن کارگاه و نیز کمک به زنان در دوختن و متصل کردن لت ها به یک دیگر است.
زنان، وظیفه شستن، پاک کردن، حلاجی کردن موها وتاباندن و ریسیدن نخ ها است، به طوری که به حالت الیاف در آیند. تمامی مراحل بافت سیاه چادر، بر عهده زنان است و مردان هیچ گونه دخالتی در آن ندارند. دختران کوچک و نوجوان نیز، مادران خود را در کار بافتن یاری می دهند و این فرصتی مناسب برای یادگیری و آموختن فنون بافت سیاه چادر توسط مادران است. معمولا زنان یک ایل، برای بافتن سیاه چادر، به صورت دسته جمعی کار می کنند تا کار بافتن، سریع تر به پایان برسد.
سیاه چادرها، معمولا عاری از هر نقش و نگاره ای هستند و به صورت سیاه یکپارچه و ساده بافته میشوند. بعضی از خانواده ها برای رفع چشم زخم، مهره های آبی و کبودی را به سردر یا اطراف چادرشان آویزان می کنند/س