شهرستان بشرويه از نظر تاريخي قدمت بسياري دارد و بر اساس شواهد و بناهاي موجود (وجود قلعه دختر و ترناو ) قدمت آن به قبل از اسلام بر مي گردد.

در قرن پنجم هجري ناصر خسرو هنگام عبور از اين منطقه در دهستان رقه توقف كرده و از آبهاي روان ، زراعت ، باغها و بارو ، مسجد آدينه اين منطقه سخن رانده است.

شالوده شهري بشرويه ، نشان مي دهد كه اين شهر ، از ابتداي گسترش آن در دوره تيموري با رشدي نسبتا سريع به عنوان يك شهر مطرح شده و مهم ترين سند كالبدي مدنيت بشرويه از همان دوران كهن ، وجود ميدان تقريبا مستطيل شكل آن در مركز شهر و در ميانه راسته اصلي بازار قديم بشرويه بوده است و در طول دوران دچار تغييرات زياد شده است.

معابر بشرويه در مسير قناتهايي كه از سمت كوه هاي رقه در جريان است ، شكل گرفته و مهم ترين معبر قديمي بافت ، كوچه حسينيه رباطي و راسته بازار اصلي بشرويه بوده است كه پس از عبور از ميدان اصلي شهر ، در جهت غرب ادامه يافته و از شهر خارج مي شده است.

شهر قديم بشرويه، چهار محله اصلي شامل ميانده، پايين محله ، مقري و سرپل دارد و در اين بافت كه با خانه هاي خشت و گلي بادگيرهاي مختلف يكي از وسيع ترين بافتهاي

تاريخي در خراسان جنوبي است، معماري نفيس تيموري و صفوي در بومي ترين شكلهاي خود مشاهده مي شود كه ويژگي اساسي اش ، علاوه بر سالم بودن ، تداوم و نفوذ آن در مناطق پيراموني است، به گونه اي كه كامل ترين سير تحول معماري مسكوني در اين خانه هاي قديمي قابل مشاهده مي باشد.

از مهمترين بناهاي تاريخي و جاذبه هاي گردشگري بشرويه مي توان به مسجد ميانده، منزل مستوفي ، حسينيه معين ، مدرسه علميه ، قله دختر، مسجد جامع رقه ، آسيابهاي هفت گانه و آب انبار ميانده اشاره كرد كه همواره گردشگران و مسافران نوروزي را به خود جلب مي كند.

خانه مستوفي واقع در غرب محله ميانده بشرويه ، متعلق به اوايل دوره قاجاريه داراي ايوانهاي مجلل و ستوندار مي باشد و سر در اتاقها و راهروها آن را در حياط، نوعي رسمي بندي كه به آن قاشقي نيز مي گويند ، تزيين كرده است.

آنچه اين خانه ها را از ساير خانه ها متمايز كرده ، سه بادگير مرتفع و متوالي مي باشد و بر دهانه هر يك از چشمه هاي بادگيرها نقوشي با گچ ساخته شده است.

مدرسه علميه بشرويه در سال 1130 هجري قمري توسط حاج عبدالغني بشروي بنا گرديده است.

اين بنا كه در فهرست آثار ملي كشور به ثبت رسيده در مركز محله ميانده و روبروي مسجد ميانده واقع شده و بر اساس وقف نامه تاريخ ساخت اين بنا را 1170 هجري قمري يعني دوره افشاريه ذكر نموده اند.

قلعه دختر' بشرويه مربوط به دوره ساساني در فاصله 12 كيلومتري غرب بشرويه و در مجاورت قنات بشرويه و آسياب تاريخي دهنه و بر بالاي كوهي مرتفع قرار دارد كه از سه طرف مشرف بر پرتگاه تقريبا غير قابل عبوري است و فقط از سمت جنوبي آن راه براي صعود وجود دارد.

اين قلعه داراي فضاهاي متعدد از جمله دالانهاي عريض و مسقف ، برجهاي مدور ديده باني، تالارها و اتاقهاي وسيع و آب انبارهاست و يكي از سالمترين قلعه هاي استان خراسان جنوبي مي باشد.

مصالح اصلي اين قلعه سنگپهاي ساده سالم و تراشيده شده و ملات گچي مخصوصي بوده و با توجه به نام اين قلعه احتمالاً بنيان اصلي اين اثر مربوط به دوره ساساني است ولي در دوره اسلامي نيز مورد استفاده بوده است.

حسينيه حاج علي اشرف' از ديگر بناهاي تاريخي و وقفي بشرويه است.

این حسينيه در مجاورت مسجد جامع ميانده واقع شده و داراي دو ايوان تابستاني و زمستاني با رواق هايي در دو اشكوب در پيرامون آن و مجموعاً با نقشه هشت ضلعي مي باشد.

نام باني اين بنا حاج علي اشرف و سال ساخت آن 1116 بر منبر حسينيه با خطي زيبا نقش بسته است/س