«سمنک پزی»(سمنو پزی) یکی از آداب و رسوم نوروزی تاجیکان است که همراه با نوای معروف «سمنک در جوش ما دفچه زنیم، دیگران در خواب، ما کفچه زنیم» از آمدن بهاری سرسبز و نشاط آور خبر می‌دهد.

سمنک پزی (سمنو پزی) یکی دیگر از آداب رسوم نوروزی تاجیکان است که در گذشته، سمنک (سمنو) به عنوان اولین غذای رایگان سال نو بین اهل روستا و محل توزیع می‌شد و کودکان از اولین کسانی بودند که از این خوراک می‌خوردند.

همچنین کسانی که آن را تهیه کرده بودند، جز دعای خیر برای روح گذشتگان و آرزوی عمر طولانی و رزق وسیع، چیز دیگری نمی‌خواستند.

روش تهیه آن بگونه‌ای است که از 10 روز پیش از نوروز، گندم را خیس کرده در ظروف چوبی در فضای باز می‌گذارند و پس از آنکه جوانه آن به اندازه یک وجب سبز (نورسته) می‌شد، آب آن را گرفته با آرد خمیر می‌سایند و پس از آن در دیگ یا داخل تنور می‌پزند.

پخت سمنک عمدتا در دیگ‌هایی با ظرفیت بیشتر و در فضای باز انجام می‌شود و چون مراحل پخت آن وقت زیادی را می‌خواهد، زنان به نوبت و تا زمان آماده شدن، داخل دیگ را کفگیر می‌زنند.