به گزارش خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران؛ براي پرواز داشتن دو بال نياز اصلي و اول است اما اگر پر و بالت بسته شد، باز هم پرواز بي معني مي شود، پس هم پر و بال مي‌خواهي و هم آزادي اش را تا در هر نقطه اي كه مي‌خواهي، پرواز كني.
پرواز يعني رهايي از حصار محدوديت و تن، تنها تفاوت اين است كه برخي پرونده اند و پرواز را آموخته به دنيا مي آيند و برخي بعد از تولد پرواز را مي‌آموزد.
براي پرواز در آسمان بي نيازي و براي لذت از همه هست و دارايي بايد آموخت پر پرواز نااميدي است از هر آنچه در دست ديگران است.
يعنيطعم شيرين داشتن را كسي نمي چشد كه بسياردانا و توانگر استف طعم واقعي داشتن را كسي مي‌چشد كه حتي اگر چوب كبريتي هم دارد، فاطغ از داشتن ديگران و اميد به پيدا كردن آنان است و از آنچه دارد لذت مي برد.
واي كه نفس كشيدن در اين فضا چه حس و حالي به آدمي مي‌دهد، وقتي از حسد و خواهش و تمناي دل رها مي‌گردي و به آنچه داري و هستي، چنان دلخوش و سرمستي كه گويي جهان از آن توست.
حضرت علي(ع) در حكمت 342 نهج البلاغه در اين باره اينگونه مي‌فرمايد، برترين بي نيازي و دارايي، نوميدي است از آنچه د دست مردم است.
آنان كه هر آنچه بيشتر دارند، بيشتر مي‌خواهند را طبيعي است كه معجزه مي‌كند، روزي بيماري را نزد او آوردند و از حرص و طمع براي آنچه كه خويشاوند او از ملك و زمين دنيوي دارد، او را به پريشان حال و هذيان رسيده است، حكيم در جواب آنان چنين گفت: قطره اي مي نويسم، هر ساعت قطره اي از آن را در دل و چشم آن بچكاند و آن قطره اي نيست جز قناعت و قناعت ... /