به گزارش خبرنگار ورزشي باشگاه خبرنگاران، اسکی در ایران از اوايل ۱۳۰۰ به عنوان ورزشی لوکس و برای قشری مرفه باب شد. در سال ۱۳۲۳ فدراسیون اسکی ایران تاسیس و پس از عضویت آن در فدراسیون جهانی اسکی در سال ۱۳۳۴ به صورت رسمی وارد رشته های ورزشی ایران شد.

اولین ریاست فدراسیون اسکی ایران را فیلیکس آقایان به عهده داشت و کاظم گیلان پور دبیری این فدراسیون را انجام می داد .

در سال ۱۳۳۰ سرتیپ سپه پور به ریاست فدراسیون منصوب گردید . پس از آن و تنها ۲ سال بعد سرهنگ یحیائی یعنی در سال ۱۳۳۲ سکان هدایت فدراسیون اسکی کشور را به عهده گرفت و در سال ۱۳۳۴ مجدداً فیلیکس آقایان به سمت ریاست فدراسیون اسکی گمارده شد و تا سال ۱۳۵۷ در این سمت باقی ماند .

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در دیماه سال ۱۳۶۰ عیسی ساوه شمشکی به عنوان رئیس فدراسیون اسکی برگزیده شد . در آبان ماه سال (۱۳۶۸) مهندس شکر اله حیدری به جای شمشکی منصوب شد ، سپس مجدداً عیسی ساوه شمشکی سکان هدایت این ورزش را به عهده گرفت .

در این میان مدت کوتاهی (۶ماه) حسن زاهدی به عنوان سرپرست فدراسیون برگزیده شد که پس از بررسی های کافی عیسی ساوه شمشکی در این پست ابقاء و تا سال ۱۳۷۹ که اولین انتخابات مجمع عمومی فدراسیون برگزار شد به صورت انتخابی در رأس این ورزش قرار گرفت.

پیست های اسکی

اولين پيست اسكی ايران كه دارای دستگاههای بالابر شد آبعلی است . تاريخ نصب دستگاههای آن به سال ۱۳۳۲ می باشد . قبل از آن هم ورزشكاران به ويژه علاقمندان به محيط كوهستان و اسكی در اين منطقه به ورزش ميپردازند . خصوصاً اين منطقه به دليل اينكه از هوای بسيار مطلوبی در تابستان برخوردار بود و همچنين در گذرگاه اصلی يعنی جاده تهران و شمال كشور قرار داشت عده زيادی از ورزشكاران آشنايی با منطقه آبعلی داشتند.

ويژگي هايی نظير ، آب گرم ، اماكن مقدس ( امامزاده هاشم ) و… اين منطقه را متمايز از پيستهای ديگر ايران كرده است .آبعلی در ۵۷ كيلومتری شرق تهران واقع شده . اين منطقه محل تولد اسكی نوين و پايه و اساس ورزش اسكی درايران است . آبعلی دارای ۱ تله كابين ، ۵ تله اسكی بشقابی و ۳ تله اسكی چكشی است ، كه به ۳ بخش پيست شركت نفت ، پيستهای خصوصی و پيست تربيت بدنی تقسيم می شود.

پيست اسكی ديزين نیز اولين پيست اسكی در ايران ميباشد كه از طرف فدراسيون جهانی اسكی مورد تائيد برای برگزاری مسابقات رسمی شناخته شد و عنوان بين المللی به خود گرفت .
رسميت اين پيست وابسته به امكانات ويژه و خاص است كه شامل نكات فنی مانند ، شيب مسير ، طول مسير ، محل برگزاری مسابقات و امكانات رفاهی است .

ديزين در شمال كوههای تهران ( منطقه گاجره ) و به فاصله ۱۲۳ كيلومتر از مسير جاده چالوس و ۷۱ كيلومتر از مسير شمشك واقع شده است .

تاريخ نصب اولين دستگاههای بالابر در ديزين به سال ۱۳۴۸ ميباشد كه به مرور ۴ تله كابين ، ۲ تله سيژ ، ۹ تله اسكی بشقابی و ۱ تله اسكی چكشی در آن نصب شده است .

تجهیزات و وسائل اسکی

این ورزش به دلیل ویژگی هایی مانند گران بودن تجهیزات و فضای استاندارد و ایمن ، طرفداران خاص خود را داشت، ضمن اینکه در سال های اولیه امکانات آموزشی در اسکی وجود نداشت .

از سوی دیگر لوازم اسکی نیز بسیار محدود بود ، در سال ۱۳۲۰ کارگاه نجاری "اتحاد" نخستین کارگاهی بود که به تولید چوب اسکی در ایران پرداخت . این کارگاه در خیابان شمالی کاخ دادگستری بود و اسکی هایی که می ساخت با نام اتحاد معروف بود، پیش از آن نیز یک نجار ارمنی به نام "وار" در خیابان لاله زار سفارش ساخت چوب اسکی می گرفت.

در سال ۱۳۲۸ یک کارخانه کوچک ارتشی برای ساخت چوب اسکی به همت سرگرد یحیایی در لشکرک دایر شد، ولی چون چوب های ساخته شده در سطح استانداردهای بین المللی نبود ، وی چند نفر را مامور نمونه برداری از انواع چوب های جنگلی کرد.

پس از آزمایش چوب ها متوجه شدند که چوب شمشاد دارای مقاومت فوق العاده خوبی است و احتمالا" اگر با ترکیب این چوب و چوب آزاد و چوب بلوط اسکی بسازند، مقاومت بیشتری خواهد داشت.ساخت وسایل اسکی در آن سال ها از نظر تکنولوژی در مراحل ابتدایی بود و نیاز به دانش فنی بسیاری داشت.

محسنی، نویسنده کتاب تاریخچه اسکی در ایران تاکید می کند:به جرات ميتوان گفت كه بزرگترين معضل اسكی بازان آن دوران كيفيت نازل وسايل بود. حتی برای بهترين اسكی بازان هم اين مشكل وجود داشت .

محمود بگلو قهرمان سابق تيم ملی می گويد : مهمترين مسئله ما اسكی بازان مسابقه رو چوب و وسايل جانبی آن بود . هر وقت يكی از ما می توانست يك جفت چوب اسكی خوب اروپايی برای شركت در مسابقه از كسی قرض بگيرد به راحتی می توانست ۱۰ ثانيه از ديگران پيشی گيرد . به همين خاطر همگی ما می دانستيم كه اسكيهای خوب كه تعدادشان از انگشتان دست تجاوز نمی كر صاحبانشان چه كسانی هستند و هرگاه مسابقه مهمی در پیش بود سعی می کردیم یکی از این اسکی ها را به نحوی قرض بگیریم .

ولی از اواسط دهه ۱۳۳۰ و با ورود اسکی های خارجی تهیه وسایل اسکی حداقل برای کسانی که توان مالی داشتند تا اندازه ای برطرف شد.درآن زمان با ۵۰۰ تومان می شد تمامی وسایل اسکی را تهیه کرد./مح