به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران؛ سال 91 با همه فراز و نشیب ها و اتفاقات خوب و بد به پایان رسید.

اما در گذشت دو عالم ربانی برای اهالی اخلاق و عرفان نه تنها شهر تهران، بلکه در جهان تشیع، سالی اندوهگین را رقم زد.

بعد از درگذشت آیت اله مجتبی تهرانی آن عالم وارسته، چشمان دوستداران حق به پای صحبت های دلنشین و عرفانی آیت اله خوشوقت امیدوار شد تا گویشهایشان بشنود همه آن حرفهایی که این روزها شاید کمتر شنیده می شود و چشمهایمان  با نگاه به سیمای نورانی ایشان سوی بهتری بیاید.

پای صحبت های شاگردان ایشان که می نشینی حرف های نگفته ای  از ایشان مطرح می شود که پیش خود می گویی ای کاش من هم یکبار به پای صحبت ایشان می نشستم.

شاگردان آیت اله خوشوقت که از دریای علم و معرفتش منتغم شدند خود را شاگردان ایشان نمی دانند، چون آیت اله خوشوقت گفتند: شاگرد کسی است که حرف گوش کند.

مقام علمی و معنوی و اخلاقی استاد خوشوقت برای بسیاری مشهود بود ولی شخصیت و سیره ایشان بر این بود که شناخته نشوند.

بعد از اقامه نماز جماعت به راحتی می شد با ایشان صحبت کرد و گره های کور زندگی را باز کرد.

یک محبت گمنام بودند که هیچگاه در باب مسئله فقهی نظر شخصی نمی دادند،استغفار و از پاسخ  دادن امتناع می کردند.

 در مسائل شرعی مانند تمام مباحث پاسخگوی سوالات مردم با خوشرویی بودند اما در بحث های سیاسی می فرمود: گوش به فرمان رهبری باشید.

خط اصلی و راه بندگی در کلام و نگاه ایشان تقوا بود و می فرمود: اگر تقوا نباشد تمام مستحبات هم را بالا نمی برد.

توصیه بسیاری بر بیداری سحر و بین الطلوعین داشتند کسی پرسید بین  این دو کدام راانتخاب کنیم؟ گفتند: بینشان دعوایی نیست ولی اگر کسی نمی توانست اولویت با سحر است .

یکبار کسی گفت: من سحرها خوابم می گیرد. گفتند: اگر خوابت گرفت بخواب چون معلوم است اسمت را در لیست ننوشته اند.

روی ذکر تاکید زیادی داشتند و افزایش کمیت به کیفیت تبدیل می شود ذکر" لا اله الله" و صلوات جز و سفارشات ایشان بود.

نماز شب، تلاوت قرآن از تاکیدات همیشگی آیت اله خوشوقت بود.

 و اکنون بعد از گذشت چهل روز از درگذشت ایشان و حتی برای تمام سال های عمر هنوز می توان از توصیه ها و نکات اخلاقی و عرفانی این عالم ربانی بهره مند گشتو خود را به مسیل عاشقان حق نزدیک کرد./ز