به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران ، مردم این سامان، دست در آغوش زمان، دل به رؤ‌یای کلام، گوش به سودای شقایق، قلم در کنار خط در مسیر خوشبختی حرکت می کنند.  
دریغ از آنکه خوشبختی و سعادت را چشم به انتظار گذاشته اند.  
این مردم دم از غروب و طلوع می زنند و از ناز و نیاز استقبال می کنند. همه جا سخن از هیجان بودن است و خیال وصال کمال، در هر محفلی، هستی تخت سخن و‌ری را از آن خود کرده و نیستی، و‌اقعا نیست.  
بی خبر از آنکه چشم بی اعتمادی، وجدان ما را خوابانده ....
در این سرا، همه در پی بهترین ها، هم کلام با  خوبی ها، به دنبال زیباترین ها، اما نه این است که اگر هر کسی خود را آباد کرده باشد.باید جزء آبادی و زیبایی نبینیم، پس چرا هم چنان سرگردان این کلاف پوسیده ایم و هنوز رد پای نیست ها و زخم ها گود شده است.  
مردم زمانه ی من در قوس آرزوها مانده ا‌ند، از من پر شده اند‌ کمان از دست نیازمند شسته‌ ا‌ند.  
وقتی به سختی می افتادند، هر چه بوق است کرنا می کنند و هنگام آسایش، خود پروری.  
به گفته ی مجید ا‌بهری، آسیب شناس اجتماعی، امروزه پیشرفت تکنولوژی، استفاده ی بیش از حد مردم بخصوص قشر جوان از فضاهای مجازی و ابزار الکترونیکی بدون بومی شدن این ابزار منجر به ایجاد حصار در بین افراد شده است.  
وی گفت: عدم ارتباط صحیح کلامی در بین افراد یک خانواده و استفاده ی حد‌اقلی از محبت کلامی والدین با یکدیگر و فرزندان مهم ترین عامل پیدایش فاصله بین افراد جامعه است.  
ابهر‌ی افزود: کاهش ظرفیت افراد در خصوص تحمل یکدیگر عدم سازگاری و ایجاد تفاهم در ارتباط با همدیگر از مهم ترین معضلات این مهم است.  
گفتنی است: مردم این زمان گرچه شوق و شور پریدن  دارند، بال نیست.  
گرچه عا‌شقند، کتف گریه های بی بهانه را رحم نیست.  
با آنکه در سنبل، صدای نفس ها به گوش می رسد، باز هم فریاد دردهای پر خشن، درد مردم زمانه نیست.  
و چه حق سرود قیصر، درد های من گر چه مثل دردهای مردم زمانه نیست، درد مردم زمانه است./ف