" گوانتانامو " تجلي حقوق بشر آمريکايي
پايگاه خبري و تحليلي "اينفورميشن كلييرينگ هاوس" در تازه ترين گزارش خود به تشريح جنايات گوانتانامو و نقض آشکار حقوق بشر در اين زندان از زبان يکي از زندانيان که مدتهاست در اعتراض به شرايط غيرانساني آن دست به اعتصاب غذا زده ، مي پردازد .
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ، شاكر عامر آخرین شهروند انگليس در گوانتانامو از شكنجه و تحقير زندانيان مي گويد. این سعودی تبار مقیم انگلیس در نامه اي به "ديلي ميل" وضعيت اسفبار خود در گوانتانامو را توصيف مي كند:
"از 12 فوريه اعتصاب غذا كردم تا دردهاي جسمي ام را از ياد ببرم: درد زانويم كه در اوايل زنداني شدنم ضربه ديد، اوضاع كمرم كه با هر شكنجه وخيم تر مي شد، مشكل كليه ام كه با آب آلوده ي اينجا بيشتر مي شد و ورم زانويم كه در اثر پوشيدن پابند ايجاد شده بود. با آغاز اعتصاب غذا، گرسنگي، اين دردها را تاحد زيادي از يادم برد.
پس از اعتصاب غذا، در اوايل آوريل شيوه ي درماني مرا تغيير دادند. به تدريج مرا از تمام وسايل درماني ام محروم كردند. پتوي اضافه اي كه براي كاهش درد رماتيسمم استفاده مي كردم را برداشتند. كمربند طبي ام را نيز بردند. بعد از آن نوبت مسواك و تشك و كفش هايم شد. تنها چيزي كه برايم باقي گذاشتند نقاشي بچه هايم بود.
مرا تنهاي تنها رها كردند. روزنه ي درب سلول تنها براي دادن غذا باز ميشد. غذاها همه گوشه ي سلول مي ماند و مايه ي شكنجه ي من مي شد.
وقتي تقاضاي آب ميكردم ساعت ها بعد به دستم مي رسيد؛ آن هم فقط يك بطري. مي گفتند اگر آب ميخواهي بايد شكنجه شوي. شكنجه مي كردند و آب هم نمي دادند.مسئولان اين زندان انسان نيستند .
شكنجه هاي بي دليل ديگر بخشي از زندگي مان شده؛ به گونه اي هر روز منتظر گروه شكنجه هستيم و اميد ديگري نداريم. گروه شكنجه همان 22 سربازي هستند كه هربار دست و پاي مرا روي زمين قفل مي كنند و با زانو روي كمرم مي روند."
اين همان صندلي شكنجه ايست كه گوانتانامو از آن براي غذاخوراندن به زندانيان معترض استفاده مي كند. زندانياني كه اعتصاب غذا كرده اند را روي اين صندلي نشانده و لوله ي پلاستيكي ضخيمي از راه بيني به معده ي آنها وارد مي كنند و پس از تزريق غذا آن را وحشيانه بيرون مي كشند.
پزشكان مخصوصي براي تزريق غذا به گوانتانامو فرستاده مي شوند. انجمن پزشكي امريكا اين اقدام را محكوم كرده است.
شاكر عامر در ادامه مي افزايد : "ما را از همه چيز محروم مي كنند تا جايي كه حس كنيم ديگر هيچ نيستيم و حقي نداريم. مي خواهند از ما برده بسازند؛ برده اي كه تنها "چشم" گفتن بلد باشد.
با اين حال، من براي حفظ روحيه ام با آنان مخالفت مي كنم. مثلا وقتي هفته اي دوساعت اجازه ي بيرون رفتن از سلول به ما مي دهند، من براي اعتراض در سلول مي مانم. بعلاوه، براي تضعيف روحيه شان تا جايي كه مي توانم در شكنجه ها واكنشي نشان نمي دهم.
اينجا براي هر زنداني 10 سرباز گماشته شده. هر سال 1 ميليون دلار براي نگهداري هر زنداني در اينجا هزينه مي كنند؛ يعني 40 برابر هزينه ي يك زندان رده بالاي امنيتي در امريكا. با اين حال، از اين هزينه ها هيچ چيز جز شكنجه به ما نمي رسد.
حكم آزادي من 6 سال پيش داده شد و با اين حال نميدانم چرا مرا اينجا نگه داشته اند. با اينهمه، اميد رهايي از كابوس گوانتانامو را از دست نخواهم داد."
شاکر عامر 44 ساله در سال ۲۰۰۱ در افغانستان به اتهام رهبری یک واحد از جنگجویان این کشور ربوده شد و در سال ۲۰۰۲ به این پایگاه نظامی تحت کنترل امریکا منتقل شد.
تاکنون هیچ مدرکی علیه عامر به دست نیامده است. آزادی عامر در سال ۲۰۰۷ در زمان ریاست جمهوری جورج بوش و نیز در سال ۲۰۰۹ در زمان ریاست جمهوری باراک اوباما تایید شد. اما همچنان عامر آزاد نشده است. به گفته ي امريكا، عامر در صورتي آزاد مي شود كه به عربستان باز گردد .
در باشگاه خبرنگاران جوان پیگیری شد؛
معلمان نهضت سوادآموزی چگونه میتوانند استخدام آموزشوپرورش شوند؟
