"رابرت وایت" در سال 1970 موفق شد سر یک میمون رزوس را به بدن یک رزوس دیگر پیوند بزند اما تا کنون دانشمندان نتوانسته اند نخاع را متصل کنند و از این رو حیوانات مورد آزمایش این پیوند، از گردن به پایین فلج شده اند.

کاناورو با اشاره به پیشرفت های اخیر در ارتباط دوباره نخاع با استفاده از جراحی، می گوید بزرگ ترین مانع فنی موجود در راه پیوند سر، مرتبط سازی نخاع فرد اهدا کننده و گیرنده است که به عقیده من فناوری لازم برای این ارتباط اکنون وجود دارد.

به گفته وی، بخش عمده ای از این فرایند، همانند تجربیات پیشین است. سری که قرار است پیوند زده شود باید در دمایی بین 12 تا 15 درجه سانتیگراد خنک نگه داشته شود. جراحان یک ساعت وقت دارند تا هر دو سر را جدا کنند و سر پیوندی را به سیستم گردش خون بدن اهدایی متصل کنند. در طول فرایند متصل سازی، بدن اهدا کننده باید کاملا سرد شده و قلب از حرکت بایستد. وقتی که سر دوباره متصل شد قلب بدن اهدایی را دوباره احیا می کنند.

کاناورو می گوید زمانی که سر دوباره متصل شد جراح می تواند نخاع را پیوند بزند. پیوند سر به نخاع هرگز پیش از این بر روی حیوانات آزمایش نشده است اما کاناورو به تحقیقاتی اشاره می کند که در آن دانشمندان ارتباطات محدودی را برای نخاع آسیب دیده در یک موش احیا کردند.

کاناورو در مقاله ای پیشنهاد می کند که باید نخاع با یک چاقوی بسیار تیز بریده و سپس به طور مکانیکی نخاع از یک سر به بدن دیگر متصل شود.

این برش دقیق است که رمز جوش نخاع محسوب می شود و اجازه می دهد اکسون های آسیب دیده با همتایان خود از بدن اهدایی جوش بخورند.

کاناورو می گوید پلاستیک هایی مانند پلی اتیلن گلیکو می تواند برای انجام این جوش استفاده شود و به تحقیقاتی اشاره می کند که نشان می دهد این پلاستیک امکان جوش نخاع آسیب دیده در سگها را فراهم کرده اند.

بیمارانی دچار دیستروفی عضلانی یا افراد فلجی که نخاع آنها دست نخورده باقی مانده و امکان پیوند دارند می توانند از نظر تئوری از یک بدن اهدایی استفاده کنند.

بر اساس تخمین های کاناورو پیوند سر می تواند 13 میلیون دلار هزینه داشته باشد.