باشگاه خبرنگاران- پاپ بزرگ: من انتخاب شدم،‌ اما اين موضوع به جاي اينكه به من قدرت بدهد، مرا خرد و ضعيف كرد. راهنمايي كه شما لازم داريد، من نيستم...

ناني مورتي در فيلم "ما يك پاپ داريم" در دل روايتي طنزآميز از نحوه گزينش و انتخاب پاپ در سنت كليسا به انتقاد از مناسبات و روابط نظام كليساي كاتوليك به عنوان مرجع اصلي قدرت مذهبي در "ايتاليا" مي پردازد و مراسم و مناسك تشريفاتي مذهبي را كه فقط بر ظواهر آن تأكيد و دقت مي شود ولي از درون كاملا توخالي و پوسيده و پوچ است و كاملا به شكل مكانيكي و اتوماتيك وار و فاقد هر گونه روح معنوي صورت مي گيرد، هجو مي كند و زير سؤال مي برد.

فيلم بيش از هر چيزي بر اين موضوع تأكيد دارد كه چطور فرديت يك كشيش به دليل موقعيتي كه پيدا مي كند، ناديده گرفته مي شود و كسي كه به عنوان پاپ انتخاب مي شود،‌ بايد تمام علايق، روياها،‌ نيازها و دغدغه هاي شخصي خودش را فراموش كند و به نماينده اي از اين توده هم‌شكل و يكسان تبديل شود. در آغاز فيلم كه انبوه كاردينال ها را در لباسي هم‌شكل با رفتاري يكسان كه مدام يك دعاي واحد را تكرار مي كنند، در حال ورود به واتيكان مي بينيم، خيل جمعيت يكدست و هم شكلي نشان داده مي شود كه هر يك از آنها كه انتخاب شوند، هيچ تفاوتي نمي كند.

وقتي پاپ انتخاب شده از پذيرش سرباز مي زند، اين نكته مهم عيان مي شود كه هر چند اين افراد با پوشيدن لباس كشيش ها مقام ويژه اي يافتند اند و در نقطه اي برتر از مردم عادي ايستاده اند، اما از لحاظ دروني و روحي و فكري آمادگي چنين جايگاهي را ندارند و از قدرت و ظرفيت لازم براي ايفاي نقششان به عنوان راهنماي ديگران برخوردار نيستند. تا زمانيكه هر يك از آنها در دل جمعيت بزرگ پنهان شده اند، اين كمبودها، نواقص و ضعف ها به چشم نمي آيد، ولي وقتي به عنوان يك عضو از گروه جدا مي شوند تا نمايندگي بقيه را بر عهده بگيرند،‌ تازه معلوم مي شود كه اساسا براي چنين موقعيتي تربيت نشده اند. در واقع هر كس ديگري هم به جاي ملويل انتخاب مي شد، وضعيت تغييري نمي كرد و بهبود نمي يافت. فقط تفاوت ملويل با ديگران اين است كه نمي تواند مثل ديگران دست به پنهان كاري و صحنه سازي و عوام فريبي بزند و بر ناتواني ها و ضعف هايش سرپوش بگذارد./ي2