«او بزرگتر از پاپ است. این جام جهانی (98) فقط در مورد رونالدو خواهد بود، همانطور که در جام جهانی 1970 در مورد پله و در 1986 در مورد دیگو مارادونا بود. فقط خداوند می‌تواند جلوی تیم ملی فوتبال برزیل مقاومت کند.»

اینها صحبت‌های «تاریبو وست»، بازیکن تیم ملی فوتبال نیجریه است. این صحبت‌ها به شکل غیر قابل باوری مورد تایید سایر بازیکنانی قرار گرفت که به همراه تیم‌هایشان در جام جهانی 98 فرانسه شرکت داشتند. رونالدو با اینکه تنها 21 سال داشت، دو بار به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شده بود و در 237 دیدار موفق به زدن 204 گل شده بود.

به علاوه اینکه «فنومنو» یا پدیده، یکی از ستارگان بی بدیل آن روزهای فوتبال جهان بود که مقبولیتی همگانی داشت. در کنار او، کلودیو تافارل، آلدایر و کارلوس دونگا همگی در پست‌های خود نمایشی فوق العاده داشتند. ماریو زاگالو که هدایت سلسائو را به دست داشت، از روبرتو کارلوس و کافو به عنوان بال‌های کناری استفاده می‌کرد و بازیکنی به نام ریوالدو، هافبک تهاجمی تیمش بود. دنیلسون که در آن روزها گرانقیمت‌ترین فوتبالیست دنیا بود نیز در خط حمله کنار رونالدو بازی می‌کرد.

تیم‌هایی مانند مکزیک، نروژ، یوگسلاوی، کلمبیا و شیلی که همگی در رنکینگ فیفا رتبه‌هایی کمتر از 10 داشتند نیز در جام شانزدهم حضور داشتند اما بسیاری بر این باور بودند اگر تیمی یارای رقابت با برزیل را داشته باشد، تیمی به جز فرانسه میزبان نخواهد بود. مدافع عنوان قهرمانی (برزیل) و فرانسه، رویایی‌ترین فینالی بود که هواداران انتظارش را داشتند. پانزده سال پیش در چنین روزی آنها چنین هدیه‌ای از فوتبال گرفتند.

پیش از آن فینال اما رونالدو دچار حمله عصبی شد. بسیاری می‌گفتند او 9 ثانیه بیهوش شده و به هیچ وجه شرایط حضور در زمین را ندارد ولی سرمربی سلسائو نمی‌توانست از بهترین بازیکن زمین در ترکیب تیمش استفاده نکند. این بود که رونالدو بر خلاف تصور بسیاری، در ترکیب ثابت قرار گرفت.

جو حاکم بر «استادو فرانس» بسیار عجیب و دلربا بود و حضور 80 هزار تماشاگر که بسیاری از آنها هوادار فرانسه بودند، کفه ترازو را به سود خروس‌ها سنگین‌تر می‌کرد. حضور در ورزشگاه خانگی و تقابل با حریفی پر آوازه. ضربه «استفان گیوارش» در همان ابتدای دیدار تبدیل به گل نشد ولی نشان از آن داشت که فرانسه برای پیروزی آمده است. پس از آن و با یک حرکت یک - دو بین گیوارش و زین الدین زیدان، مهاجم اوسر در موقعیتی طلایی برای گلزنی قرار گرفت. او از این موقعیت بهتر از اینها می‌توانست استفاده کند ولی «جونیور بایانو»، مدافع برزیل مانع از گلزنی گیوارش شد.

بسیاری بر این باور بودند که این گل، برزیل را به بازی برمی‌گرداند ولی حضور هافبک‌های تدافعی مانند دیدیه دشان و کریستین کارمبو و مدافعان میانی چون لیلیان تورام و مارسل دسایی در تیم ملی فرانسه، برزیلی‌ها را از ریتم همیشگی انداخته بود تا زیدان که شاه مهره «امه ژاکه» بود، آزادانه در زمین تمامی کارهای محوله را انجام دهد. جونیور بایانو بار دیگر ناجی برزیل شد و این بار ضربه امانوئل پتی را از روی خط برگرداند. پس از آن تورام با ارسال پاسی دقیق، گیوارش را در موقعیت تک به تک قرار داد تا بازیکن شماره یک برزیل، شوت زمینی شماره 9 فرانسه را از کنار تیر دروازه به بیرون بفرستد.

برزیل تا پایان دیدار نتوانست موقعیت خطرناکی را روی دروازه فرانسه ایجاد کند تا اینکه آبی‌ها در دقیقه 93 کار را تمام کردند. پس از کرنر بی حاصلی که دنیلسون روی دروازه فرانسه فرستاد، «کریستوف دوگاری» توپ را از محوطه جریمه خودی تا میانه‌های زمین جلو برد و به «پتریک ویرا» سپرد. این هافبک 22 ساله توپ را به زیبایی برای امانوئل پتی، هم‌تیمی خود در آرسنال فرستاد تا او در وقت‌های تلف شده گلزنی و پیروزی سه بر صفر را برای خروس‌ها قطعی کند.

جام جهانی، زاییده ذهن دو فرانسوی به نام‌های «ژول ریمه» و «هنری دلانی» است. پس از «ریموند کوپا» و دوستان که فرانسه را در جام جهانی 1968 به رتبه سوم رساندند و «میشل پلاتینی» هم در دهه 80 میلادی این تیم را راهی نیمه نهایی کرد، در نهایت آبی‌ها هفتمین تیمی نام گرفتند که جام جهانی را بالای سر برده‌اند.

زیدان پس از این دیدار گفت: بهترین حس زندگی‌ام را دارم. ما قهرمان جهانیم. هواداران شایستگی این قهرمانی را داشتند. آنها در طول این تورنمنت عالی بودند. هیچ گاه ضربه‌های سر خوبی نزده‌ام ولی در این دیدار توانستم این کار را انجام دهم. دو بار.

امه ژاکه نیز در مورد زیدان گفت: زیدان یک هدیه فوق العاده برای ما است. او دید بسیار بالایی دارد و می‌تواند توپ را به هر کجا که می‌خواهد بفرستد. این را در دیدار مقابل برزیل دیدید. شهرت او به خاطر ضربه‌های سرش نیست ولی او در این دیدار در زدن این ضربه‌ها عالی ظاهر شد.

درست به خاطر همین ضربه‌های سر، جامی که تصور می‌شد به برزیل و شماره 9 آن تعلق داشته باشد، همواره با «زیزو» به یاد آورده می‌شود.